En dat is twee....

6 januari, tien over half een ’s nachts, klaarwakker. Jan ligt keihard te snurken. Tijd om een blogje te schrijven.

Maar dan een blog die pas later geplaatst zal worden, want op dit moment zijn pas een paar mensen op de hoogte.

Jan z’n moeder heeft vandaag de uitslag gekregen van de onderzoeken die afgelopen week gedaan zijn. En het was niet best.

Tumor in de darmen, uitzaaiingen in de lever en de longen. A.s. woensdag een leverpunctie om te bepalen welke soort chemo nog ingezet kan worden. Alleen nog om af te remmen, genezing is niet mogelijk. Een week later is het behandelprotocol klaar en dat kan ze beginnen met chemo.

Ze is 78, nooit echt veel gemankeerd en doodsbang voor alles wat met dokters, naalden en ziekenhuizen te maken heeft. Welkom in de wereld waar kanker regeert, de wereld waar wij al 2 jaar, 2 maanden, 4 weken en 1 dag in zitten.

Als ik mijn ogen dicht doe zie ik een berg ellende voor mij liggen waar ik niet overheen kan kijken. Ik weet niet wat ik voelen moet, het past er niet meer bij. De wereld waar kanker regeert … , is er nog een andere wereld dan?

We wisten deze week al dat de kans groot was dat deze diagnose er aan zat te komen, dat maakte dat mijn frustratiegrens sneller bereikt was. Niet door apparaten die niet meewerken of servicebalies waar 33 mensen voor je zijn. Maar gewoon door het leven zelf. Ik moest alleen nog even mijn mond houden, net zoals nu. Totdat de familie op de hoogte is. Daarom wordt deze blog later gepubliceerd.

Zondagmiddag 8 januari 14.45 uur

Eigenlijk moet ik een inhaalslag maken met mijn huiswerk voor ’t ROC maar deze blog moet er eerst uit.

Vannacht al een poging gewaagd toen ik weer eens niet sliep, maar niet gelukt.

Jan is niet zo lekker, die doet even een dutje. Doet hij sowieso vaak, maar waarschijnlijk is hij gisteren iets te actief geweest en daar betaalt hij nu de prijs voor. Hij was o.a. met Annelijn en Ton mee naar de garage om een auto te kopen. Wij hebben er straks nog maar één, dus Annelijn kan niks meer lenen, en het is wel heel fijn als ze mobiel is en kan komen wanneer ze wil of het nodig is. Zonder afhankelijk te zijn van het openbaar vervoer. En Jan is goed in onderhandelen en regelen, hij vindt het heel fijn om zo nog iets te kunnen betekenen, dus hij was blij en trots dat er een goede deal gesloten is.

En we zijn later op de dag ook nog op bezoek geweest, was erg gezellig, maar toch iets te veel blijkbaar voor Jan.

In het eerste stuk van deze blog, van vrijdagnacht, schreef ik al wat er met Jan z’n moeder aan de hand is. Het was natuurlijk belangrijk eerst alle familie op de hoogte te brengen voor ik hier een beetje ga zitten bloggen. Jan heeft vrijdag een tante gebeld en die heeft een keurig lijstje met telefoonnummers van iedereen gestuurd.

Aan mij de taak om iedereen te bellen. Heb daar ervaring in…

Dus heb ik gisteren 6 broers en zussen van Jan z’n moeder aan de telefoon gehad. (Zij is de oudste in het gezin, de jongste is maar 2 jaar ouder dan Jan.)

Was niet makkelijk, de schrik en emoties waren zonder veel woorden voelbaar door de telefoon heen, welkom in de wereld waar kanker regeert, voor sommigen was het een hernieuwde kennismaking.

Twéé naasten die ten onder gaan aan deze kutziekte, hoe bizar kan het leven zijn??