31 december 2011

De laatste dag van het jaar. Dat betekent altijd terug kijken naar het afgelopen jaar. En dat was niet best bij ons. Jan heeft 6 keer in het ziekenhuis gelegen. 6 keer een hartinfarct gehad, misschien 7, maar in januari werd het nog niet herkend. 6 keer op de hartbewaking met allemaal toeters en bellen.

Het aantal ambulanceritten weet ik even niet precies, als het met vier per dag gaat is het niet zo vreemd om te tel kwijt te raken. Het aantal ziekenhuisnachten heb ik ook niet helemaal helder. Teveel, dat is duidelijk. 8 stents, vier keer gedotterd, of was het nou 5?

Een jaar geleden hadden we nog hoop, hoop op een nieuwe lever en een nieuwe toekomst. Die hoop ging samen met heel veel angst en stress, maar hij was er wel. Nu is de hoop weg, de angst en stress zijn gebleven. En een groot litteken op Jan z’n buik. Herinnering aan een afgebroken levertransplantatie. Samen met de blauwe plekken en harde schijven in Jan z’n buik en benen de stille getuigen van een ellendig jaar.

Een jaar waarin veel misliep, ziekenhuisopnames die uitdraaiden op horrorscenario’s, weekendjes weg die op ’t laatste moment niet doorgingen, musical en Sinterklaasviering die uitgesteld moesten worden. Pijn en een afnemende conditie. Een steeds kleiner wordende wereld. Strijd leveren met instanties zoals CZ over vergoedingen, verpleegkundigen en artsen over medicijnen, ehbo-artsen over opnames en ambulanciers over de plek waar Jan op de brancard zou gaan.

We zaten laatst bij de huisarts, die keek even in haar computersysteem, over 29 november had ze 4 brieven gehad met opname-informatie en vier keer een lijst met lab-uitslagen van 4 verschillende ziekenhuizen. Als je binnenkomt wordt er n.l. standaard een hoop bloed afgenomen voor onderzoek, kom je op één dag 4 keer een ander ziekenhuis binnen dan doen ze dat dus 4 keer…

Het was een jaar waarin veel tranen zijn gevallen, weinig nachten echt goed geslapen. Een jaar waarin de zwarte onweerswolk steeds dichterbij kwam.

Maar het was ook een jaar waarin we veel steun en troost kregen, van onze kinderen, mijn zus en haar vrouw en van heel veel andere mensen. We kregen bezoek, kaarten, bloemen, cadeautjes. Het meeleven voelde als een warme deken.

En er gebeurde ook veel mooie dingen, onze vakanties in Andijk en Putten waren super. We genoten van de weekenden in Oostende, Scheveningen en Zeeland. Het weekendje Utrecht ging pas na drie pogingen door, maar was toen toch nog wel leuk. We gingen soms naar de film, soms naar het theater en soms uit eten. Jan had een verrassingsdag met vrienden en een wensdag in het klooster. Veel vaker dan normaal maakten we plannen voor leuke dingen, om toch vooral maar steeds iets te hebben om naar uit te kijken. We kregen veel meer bezoek en overal waar we kwamen waren mensen belangstellend en meelevend.

Nu is het jaar om, een jaar om nooit meer te vergeten, sommige situaties staan op mijn netvlies gebrand.

Voor de meeste mensen is de jaarwisseling hét moment om vooruit te kijken, plannen maken voor de toekomst. Voor ons ook. Maar dan voor de korte termijn. Tot aan die donkere onweerswolk.

We hopen dat hij nog ver weg blijft en dat we nog maar veel vooruit kunnen kijken naar leuke dingen, hoe klein ook.

Fijne jaarwisseling allemaal, en veel geluk in 2012!