1-0 voor de snotpindokters.

In mijn blog heb ik het regelmatig over een snotpindokter; ’n stagiaire, arts in opleiding, co-assistent ofzo. Dan heeft er weer een aankomend arts aan Jan z’n bed gestaan die lekker eigenwijs en betweterig is. Of eentje waarvoor Jan alleen maar oefenmateriaal is, de echte dokter komt dan later.

Soms hadden we er ook erg last van, als ze geen dossierkennis hadden, Jan te vroeg naar huis wilde sturen of gewoon lekker de baas wilden zijn, want zij waren toch tenslotte de dokter nietwaar.

Maar natuurlijk zaten er ook goeie bij hoor, meestal degene die zich een beetje bescheiden opstelden. En bij mij scoor je al gauw punten als je gewoon een beetje vriendelijk en meelevend bent.

Maar nu kennen we een snotpindokter die meteen flink heeft gescoord bij ons, onze waardering voor haar is in een halve dag enorm toegenomen. We vonden haar al meteen aardig, zou zomaar een vriendin van onze dochters kunnen zijn, maar sinds gisteren waarderen we haar ook om haar kwaliteiten als arts.

Ze heet P.P. van Hutten en ze is huisarts in opleiding. In het laatste jaar van deze specialisatie werkt ze als huisarts in de praktijk van dokter van Bavel en dokter de Ruijter. Deze laatste is overigens ook nog heel erg jong, sinds een paar jaar onze huisarts, erg betrokken erg aardig, we zijn helemaal tevreden over haar.

Een onderdeel van het huisarts in opleiding zijn is het zelfstandig runnen van de praktijk en dat moet dokter van Hutten deze week. Vandaar dat we gisteren bij haar op het spreekuur waren om toch nog eens te laten kijken naar de benen en heupen van Jan. Hij heeft steeds meer pijnklachten en doet bijna geen oog meer dicht. Dat geeft natuurlijk stress en daar wordt Jan niet vrolijker van.

De dokter stelde eerst nog wat vragen om een goed beeld te krijgen. Ze kent Jan al wel hoor, bij het laatste huisbezoek van dokter de Ruijter kwam ze mee om alvast kennis te maken, heel handig.

Uiteindelijk moest Jan op de onderzoekstafel gaan liggen en werd er hier en daar wat geduwd en geknepen. Jan schoot bijna tegen het plafond en voor alle zekerheid testte de dokter dat plekje nog een keer. Toen was de diagnose al gesteld: slijmbeursontsteking in de heupen, ene kant wat meer dan de andere.

Daar hebben al een heleboel geleerde doktoren en 2 fysiotherapeuten zich over gebogen, er is een echo onderzoek gedaan, een doppleronderzoek, bloeddrukmetingen, bloedvaten gecontroleerd, etc. etc. Het lag aan de medicijnen, aan de lever die afvalstoffen slecht afbreekt, er waren al diverse opties de revue gepasseerd. (ongetwijfeld voor een deel nog kloppend ook, alleen daar had Jan tot nu toe niks aan want de pijn bleef)

En deze frisse nieuwe dokter duwt even een beetje en heeft meteen de juiste diagnose, geweldig toch?

Alleen jammer dat we haar niet een paar weken eerder erbij hadden, dat had Jan een hoop pijn bespaard. Nu heeft ze Jan een pijnstiller voorgeschreven die in een matige dosering te combineren zou moeten zijn met de rest van Jan z’n pillen en daarmee heeft hij vannacht voor het eerst sinds weken een nacht doorgeslapen!!

Die pijnstiller is op zich niet de oplossing voor het probleem. Bij een slijmbeursontsteking krijg je vaak wat spuiten in het ontstoken gebied, maar die spuiten ontregelen de diabetes weer flink en dat moeten we niet hebben. Dus de fysiotherapie zal hier hopelijk uitkomst in bieden, maar voorlopig doen de pijnstillers hun werk en daar zijn we al heel blij mee.

1-0 voor de snotpindokters dus, dankzij dokter P.P.van Hutten!