Chaos

Sinds de laatste ziekenhuisopname van Jan is het chaos in mijn hoofd. Ik kan me slecht concentreren, vooral met drukte om mij heen. Nou is het in deze tijd van het jaar altijd superdruk in de winkels, dus mijn boodschappenlijstje mag echt niet thuis blijven liggen. En dan lijkt het soms alsof alles tegelijk misgaat ; dochter moest haar kapotte telefoon wegbrengen en zette thuis de simkaart in een oude telefoon van ons, blijkt ze al haar nummers kwijt te zijn. Terug naar de telefoonwinkel dus; bleek de telefoon al opgestuurd! Overigens wisten ze daar te vertellen dat haar dure telefoon vast kapot was doordat ze in de regen had staan bellen. Tuurlijk, doe ik ook altijd…

Intussen ging onze huistelefoon kapot, gelukkig hadden we er nog een, een oude die boven staat, en zowel van Jan als van mij waren de mobieltjes leeg en moesten ze aan de oplader. En ik vergeet veel, maar ga toch maar zelden de deur uit zonder telefoon. Nu moest ik wel, er moet ook gegeten worden. Ik kan ook niet meer plannen, doe bijna dagelijks boodschappen omdat ik niet voor een paar dagen tegelijk kan bedenken wat ik mee moet brengen.

Gelukkig is Jan de rust zelve, behalve dan toen hij zijn Puk-code nodig had omdat ik aan zijn telefoon had gezeten en hij niet meer op z’n p.c. kon omdat daar ook iets mee was…

Adem in….en adem uit.

Jan gaat niet echt hard vooruit deze keer. En dat kan natuurlijk ook niet anders na zoveel aanslagen op je lichaam. Hij heeft er sinds weken een nieuw probleem bij: pijn in zijn benen, alleen als hij ligt en vooral als hij op z’n zij ligt. Hij slaapt slecht, wordt steeds wakker van de pijn en gaat dan uit bed om een beetje te lopen, dat helpt. Maar daardoor rust hij natuurlijk niet genoeg uit, slapen doe je toch vooral liggend.

Hij is al met een bepaald medicijn gestopt omdat dat spierpijn zou kunnen veroorzaken, maar na drie weken levert dat geen resultaat op, dus daar moet hij toch maar weer mee beginnen.

Maandag gaat de fysiotherapeut zich er eens over buigen, en over 1,5 week gaan we weer naar Rotterdam, daar moeten ze ook maar eens goed meedenken, want dit is heel vervelend.

En anders willen we toch een sterkere pijnstiller, ook al is die slecht voor de lever. Kwaliteit van leven is belangrijk!

Van een bloglezer kreeg ik de tekst van het lied van Herman van Veen dat ik zocht, ik vind het een mooie tekst, dus ik zet ‘m hierbij:

Vandaag

Zeg geen lieve dingen aan mijn graf, zeg ze nu. Bijtel geen gedicht in steen, dicht het nu. Leg geen bloemen op mijn kist, breng ze nu, breng ze nu, breng ze nu, breng ze nu, breng ze nu. Wie weet wat over een nacht, wat over een week gebeuren kan? en wat en wat, en hoe en hoe, wat doe je wat doe je dan? Denk niet: ik had je willen vragen, vraag het nu. Wat zou je willen hebben na na mijn dood, wil het nu. Doe geen enkele belofte bij mijn kist, doe het nu, doe het nu, doe het nu en nu. Wie weet wat over een nacht, wat over een week gebeuren kan? en wat en wat, en hoe en hoe, wat doe je wat doe je dan? Doe het nu, doe het nu, doe het nu, doe het nu, doe het nu.

Ik was zelf al wel op zoek geweest naar de tekst van dit lied, maar als ik "Herman van Veen en vandaag" intoetste dan kreeg ik: "Vandaag ben ik zo vrolijk, zo vrolijk...."  En dat was niet helemaal van toepassing.

Afgelopen dinsdag hadden we bezoek van de ouders van Guusje*. Het zijn bijzondere mensen. Ze nodigden ons uit voor de presentatie van het boek KanjerGuusje, mijn leven is van mij. Wie meer wil weten kan kijken op www.KanjerGuusje.nl  Guusje is inmiddels wereldberoemd in Nederland, dus ik denk niet dat ik reclame hoef te maken voor het prachtige monument dat haar vader schreef. Kan me niet voorstellen dat er wel eens iemand op deze blog zit die er nog niet van gehoord had.