zomer in Zeeland

Zomer in Zeeland begon met ruzie in de Molenbeek. Of eigenlijk gekibbel. Duidelijk geval van overdosis stress. Het is misschien ook wel een beetje snel om 3 dagen na een ziekenhuisperiode van 12 dagen een weekendje weg te willen gaan. Maar we hadden er al zo lang naar uitgekeken en we willen zó graag leuke dingen doen. En het weer is perfect, mooier dan het de hele zomer geweest is.
Dus we gíngen!
Afgelopen periode heeft er bij Jan weer ingehakt, weer 12 dagen opgesloten geweest en weer een stukje conditie minder, maar ook bij mij komt het steeds harder aan en duurt het steeds langer voor ik weer een beetje kan ontspannen. Pas woensdagavond voelde ik de verkrampte stress uit mijn schouders en rug wegzakken alsof er een harnas van me afgenomen werd, en ik was bekaf. Gewoon heel moe van alle zorgen om Jan en alle ziekenhuis- en apotheektoestanden en het geleefd worden. En als ik een dag later denk dat het eigenlijk best wel goed gaat zit ik een paar minuten later weer zomaar in tranen.

Maar goed, we gingen dus naar Zeeland, met z'n drieën, Jan, z'n rolstoel en ik. En het was echt supermooi zomerweer, onvoorstelbaar. In Duitsland zal het rustig geweest zijn dit weekend, want die zaten ook met z'n allen in Zeeland. We hadden een prachtig hotel, grote kamer, groot bed, heel mooie aanbieding van hotelspecials.nl
Na aankomst ging Jan een dutje doen en ik op onderzoek uit om te kijken waar de zee het dichtstebij was;
stukje wandelen, trap op, hellinkje op, hellinkje af, smal paadje, weer een helling en daarna een lang vlonderpad en het laatste stukje door het mulle zand. Toen ik eindelijk met mijn voeten in de zee stond kwam er niet de rust over me heen die ik altijd krijg van de aan- en afrollende golven. Ik stond daar in de stralende zon, de golven rolden over mijn voeten en de tranen over mijn wangen. Jan zou hier vast niet komen te staan, veel te ver en veel te veel gesjouw voor hem. En voor mij niet te doen met die rolstoel. De zee is niet voor mensen met een rolstoel.

Later op de dag zijn we naar Vlissingen gereden, jeugdsentiment voor Jan. Hij zat daar op de zeevaartschool, is ooit werktuigbouwkundige geweest en heeft anderhalf jaar gevaren. Toen had hij het wel gehad met het zeeziek zijn en is naar de sociale academie gegaan, bijna hetzelfde. Maar als we in de buurt zijn wil hij er altijd nog graag even langs rijden. Aan de boulevard, met uitzicht op zee dan toch, hebben we gegeten en genoten van de ondergaande zon. Wat een geluk, het eerste weekend van oktober; stralend zomerweer, gewoon de hele avond buiten kunnen zitten!
De volgende dag zijn we naar Middelburg geweest, mooie stad met veel oude panden. Terrasje gepikt en rondvaart gemaakt, iets makkelijker om de stad te bekijken dan per rolstoel... En we genoten echt wel.
's middags weer een dutje en later nog wat langs de Zeeuwse kustdorpjes gereden.
Zondag hebben we het er toch op gewaagd, we zijn richting zee gelopen, toen het 's morgens nog niet al te warm was. Het is niet helemaal gelukt, Jan is in een strandtent belandt terwijl ik langs de kustlijn een flink stuk gelopen heb, maar we waren er toch dichtbij. 's middags was Veere aan de beurt, ook al zo'n mooi plaatsje, wel met erg rolstoelonvriendelijke bestrating.
En vanmorgen hebben we wéér buiten op het terras van het hotel van ons ontbijt genoten, het was echt onvoorstelbaar, ik kan me niet herinneren dat ik deze zomer ooit drie keer per dag buiten at, en nu bijna het hele weekend al.

Bij het ontbijt hadden we het erover waarom het nu zo extra ingewikkeld is om te genieten, we doen het wel hoor, maar het is wel lastig. Jan is een erg goede struisvogel en ik kan me erg goed zorgen maken en die kombinatie is wel eens lastig. Bovendien zijn we door Jan z'n laatste hartinfarct weer met een klap met de neus op de feiten gedrukt. Ik voelde me gedwongen om nú beslissingen te nemen over m'n werk omdat ik niks terug kan draaien en ook niet in de toekomst kan kijken.
Daardoor is mijn toekomst ook wat onzekerder en ik lever bij m'n ene baan een stuk salaris in, maar ik sta voor mijn gevoel met mijn rug tegen de muur. En dat zijn allemaal dingen die ons óók nog eens bezig houden en die het voor Jan lastiger maken om zijn rol als struisvogel vol te houden. Nu ik ook veel thuis ben is het nog veel moeilijker om te doen alsof alles gewoon is. Niks is meer gewoon en dat wordt het ook nooit meer!

Maar gelukkig zijn er wel heel veel mooie dingen om op terug te kijken, dit weekend is er één van. En hopelijk komen daar nog veel meer mooie dagen bij!