kaarsje

Wat zou ik graag een blog schrijven over onze herfstvakantie, over hoe mooi de Veluwe is deze tijd van het jaar en hoe we genoten hebben.

Want dat is namelijk zo, we hebben een fijne week gehad, de Veluwe is prachtig en we hebben genoten….

Maar er is steeds iets anders in mijn hoofd, of eigenlijk iemand; een klein blond meisje.

Onze gedachten zijn steeds bij haar, haar ouders, broers en zussen en familie.

Het gaat niet goed met haar, ze is onverwacht weer in het AMC opgenomen en heeft waarschijnlijk een bloeding in haar buik door de grote tumor. Ze is ziek vanaf eind maart en heeft in die tijd meer pijn geleden dan de meeste volwassen mensen ooit hoeven meemaken. De artsen kunnen niks meer voor haar doen, hopelijk kunnen ze nog wel de pijn bestrijden waar ze al zo lang last van heeft. Haar familie is bij haar en de pijn van de ouders moet haast nog erger zijn; zien dat je kind lijdt en niks kunnen doen.

Er lopen wat lijntjes tussen hun gezin en dat van ons. Toen onze kinderen zo oud waren als dit kleine blonde meisje nu zaten ze bij haar vader bij de Esta’s, alle zomerkampen speelde hij met verve de slechterik, een rol die hem op het lijf geschreven is. Haar moeder ging altijd mee als kookstaf toen onze meiden inmiddels zelf leiding waren bij de Scouting en onze oudste is een tijdje hun vaste oppas geweest.

Vanaf het moment dat we wisten dat hun dochter net als Jan getroffen is door deze vreselijk nare ziekte spraken we elkaar soms. Het delen van hetzelfde soort leed schept een band.

Nu branden er bij veel mensen kaarsjes voor dit kleine blonde meisje, dat is het enige wat we kunnen doen. Als wij ons al machteloos voelen hoe moet dat dan zijn voor de grote en kleine mensen die naast haar staan?