stukje

Eigenlijk weet ik niet zo goed of ik wel zin heb om een nieuw stukje te schrijven, en ook niet wát ik dan wil schrijven, maar ik doe een poging:

Gisteren waren we in het Erasmus voor een controlebezoek aan de cardioloog, dokter Bas, type ideale schoonzoon. Hij is altijd heel vriendelijk en neemt alle tijd voor z’n patiënten, met als gevolg dat er wel eerst gewacht moet worden. Er wordt dan steeds vooraf een ECG gemaakt, een hartfilmpje, en dat is gelijk met de patiënt bij de dokter binnen.

De beloofde gegevens uit het Tweesteden over Jan z’n laatste ziekenhuisopname waren niet binnen, dat was dan weer jammer. Dus hebben we het hele verhaal zelf maar uitgelegd. Deze cardioloog was het helemaal eens met het beleid van het Tweesteden, als Jan in Rotterdam had gelegen dan waren ze ook alleen met medicijnen aan de slag gegaan. Hij vond wel dat Jan een “stevige cocktail” aan medicijnen had, maar was het daar eigenlijk ook wel mee eens. Volgens dokter Bas was Jan niet speciaal een tijdbom te noemen, ik heb het toch even gevraagd, maar hij gaf eigenlijk ook maar geen garantie. Vanwege de complexe situatie wilde hij ons wel al over 6 weken weer terugzien en niet na de gebruikelijke 3 maanden.

Ik heb gisteren een nieuw toetsenbord aangesloten, ging zomaar in één keer goed, en het werkt prima, ik kan nu zonder mijn vinger te breken weer gewoon de e typen. Alleen zitten de toetsen wat dichter bij elkaar en de linker shift is klein, dus nou komt er ipv een hoofdletter vaak eerst de \, maar ik begin er al een beetje aan te wennen, en blind typen doe ik toch al niet, hoewel, als ik mijn leesbril afzet komt het aardig in de buurt…

Vanmorgen mocht ik weer naar de psycholoog, die inmiddels door alle aantekeningen die ze maakt een redelijk beeld heeft van onze situatie. Aan het begin van elk bezoek vat ze alles wat vooraf ging nog even samen en dat doet ze prima. Ik bespreek met haar waar ik me zorgen over maak en waar ik onzeker ben over mijn keuzes. En ik weet niet of het haar tactiek is maar ik ga er maar van uit dat ze het meent als ze zegt dat we het goed doen. En dat we natuurlijk soms bang, soms boos, soms verdrietig en soms alle drie zijn. Eigenlijk houdt ze me vooral een spiegel voor, zodat ik zelf zie dat het goed is zoals we het doen en dat is prettig. Alleen sommige dingen weet ik wel met mijn hoofd, maar het voelt nog niet altijd zo in mijn hart.

Vandaag had ik voor het eerst soms het gevoel dat het goed is om meer thuis te zijn, ik krijg iets meer rust over me heen en heb zelfs even lezend op de bank gezeten, was even geleden dat ik dat zomaar midden op de dag deed.

Vanmiddag kwam mijn zus op bezoek en dat gebeurt natuurlijk wel vaker, maar vandaag was bijzonder, ze kwam ondanks het aangekondigde slechte weer op de fiets uit Breda, gelukkig had ze wind mee en toch nog een aangenaam zonnetje!

Voor morgen staat er nog helemaal niks in onze agenda, geen afspraken, geen verplichtingen, nog helemaal niks en dat is ook wel eens lekker.

Hoewel, ik moet nog voor school aan de slag, ik moet nog strijken, ik moet nog ruimen, ik moet boodschappen doen, nee, de onrust is toch nog niet helemaal weg!

Jan is daar veel beter in, die kan best een poosje tv kijken terwijl er alleen maar onnozele programma’s op staan bijvoorbeeld. (met als favoriet Het Kleine Huisje Op De Prairie!) Maar hij heeft natuurlijk ook al veel langer geoefend. En hij kan ook eigenlijk niet anders, als hij ’n stukje loopt, loopt hij al gauw te hijgen. Hij is nog heel gauw moe en ik denk dat hij afgelopen weekend eigenlijk al flink teveel van zichzelf gevraagd heeft. Maar als je nog zó graag wil en je krijgt er ook nog eens een prachtig zonnetje bij cadeau dan is het ook wel heel lastig om op tijd op de rem te trappen.

Oké, het is dus toch gelukt, ik heb een stukje geschreven, geen topstukje, meer een tob-stukje.

Gelukkig heb ik mezelf niet opgelegd dat ik er iedere dag iets uit moet persen.