donderdagmiddag 13 oktober, half 2

Jan doet een dutje en ik heb zojuist stompzinnig huiswerk gemaakt. Vanwege het ontbreken van een geschikt kinderopvangdiploma volg ik nog steeds een opleiding, een paar maanden nog. En wat ik daar vooral voor moet doen is netjes opschrijven wat ik al jarenlang weet en uitvoer. Niet moeilijk dus, wel tijdrovend. En ondanks mijn zorgverlof is het niet slim om nu te stoppen, want het moet toch.

Vanmorgen hadden we weer een gesprek met onze huisarts. Jan is niet zo van de psychologische begeleiding, hij heeft geen zin om aan het rijtje behandelaars ook nog eens zo iemand toe te voegen. Dus om te kunnen slapen slikt hij een pilletje, slecht voor z’n lever, maar dat zijn al z’n pillen volgens onze dokter, dus die ene kan er nog wel bij. En om het leven een beetje aan te kunnen praat hij met mij, wij met de huisarts en Jan bijvoorbeeld ook met zijn fysiotherapeut. Dat gaat in een moeite door en je hoeft niet met een doos tissue’s tegenover zo iemand te gaan zitten.

Het is lastig voor Jan om de draad weer op te pakken na zijn laatste hartaanval. Hij is het vertrouwen in zijn lichaam helemaal kwijt en het is lastig om de hele dag te moeten nadenken of je nou iets voelt of niet. Bovendien is het iedere keer weer een flinke aanslag op z’n conditie en iedere keer moet de lat wat lager gelegd worden voor wat betreft dingen die hij kan doen. Een boodschapje of rondje Molenbeek lukt wel, maar dan is Jan ook moe als hij thuis komt. Mijn zorgverlof bestaat op dit moment dus ook nog vooral uit emotionele ondersteuning en samen kijken hoe we de dag zo goed mogelijk en het liefst een beetje leuk doorkomen. Maar je kunt echt niet van iedere dag een feestje maken…

We proberen het wel, afgelopen zondag bijvoorbeeld was er een bedrijfsuitstapje van Aramis naar de dierentuin en daar zijn we alle vier naar toe geweest. De hele dag in de stromende regen. We hadden met andere mensen afgesproken samen te gaan, voor de gezelligheid. En zoals Nienke dat bijdehand uitlegde: “anders moeten wij hem de hele dag duwen”, want Jan ging uiteraard in z’n rolstoel mee. Was nog niet echt handig met dat slechte weer; we hadden hem eerst een grote paraplu gegeven om droog te blijven, maar die ontnam de duwer het volledige zicht op de route, dus Jan moest het maar met een kleintje doen.

We hebben weinig dieren gezien, die schuilden heel slim ook allemaal voor de regen, maar wel veel restaurantjes, dus het was toch wel gezellig ondanks het weer.

We zijn ook nog naar de film geweest deze week, de Bende van Oss. Mooi tijdsbeeld, geeft goed weer dat je in die tijd maar beter niet arm kon zijn en zeker geen vrouw. Het motto van de hoge heren van toen was overduidelijk; Houdt jij ze dom, dan houd ik ze arm!

Zometeen ga ik Jan maar eens wakker porren; de zon schijnt dus ik wil nog even naar het bos. Gelukkig ligt daar een geasfalteerd fietspad, want bospaden zijn óók al niet voor mensen in een rolstoel.

En zo kabbelt ons leven verder, redelijk rustig op dit moment, maar met altijd schrik voor wat de toekomst brengen zal.