Een beetje dom...

Ik ben een beetje dom geweest. Ik probeer mijzelf te zien als een sterk persoon, die heel de wereld wel aankan. En ik overtuig mijzelf ervan dat ik mijn verdriet en zorgen wel achter deurtjes kan stoppen die alleen maar open gaan als ik dat toesta.

Vandaag, zaterdag 8 oktober, bleek dat ik mezelf toch wat overschatte.

De moeder van een collega is overleden en vandaag was er een afscheidsdienst. Natuurlijk ging ik daarheen. Die moeder was 96, respectabele leeftijd dus, en het was op een plek waar ik nooit eerder geweest was, dus daar liggen geen dierbare herinneringen, dus ik ging daarheen. En ik wilde er ook graag zijn voor die collega, dus…

Het stortregende op de heenweg, mooi uitvaartweer! En ik was volkomen rustig. Ik kwam op de parkeerplaats en werd een klein beetje zenuwachtig. Ik ging het gebouw binnen en zag overal mensen in keurig nette kleding en met serieuze gezichten en ik ging een beetje twijfelen of ik wel de juiste keus had gemaakt door er heen te gaan.

Toch nog netjes m’n jas opgehangen, eerst maar even naar ’t toilet. Daar in dat kleine hokje kwam er een golf van paniek over me heen, ik kon alleen maar denken aan dezelfde situatie maar dan met andere personen in de hoofdrol en ik voelde dat ik maar één ding kon doen: Wegwezen!!!

Het lukte mij nog net om mijn naam in het condoleanceregister te schrijven, moest lang nadenken over m’n postcode, en nog even twee woorden met een andere collega te wisselen. Intussen stond de dochter van mijn collega op een afstand in haar mooie jurkje voorzichtig naar mij te zwaaien, ik kon er nog net een glimlach uitpersen.

Vlug m’n jas weer aan en terug naar de auto. Daarin heb ik eerst maar even hard zitten huilen en toen ben ik naar Zuylen gereden, vlakbij. Even een bos bloemen gebracht bij het urnengrafje van mijn moeder. Daarna ben ik weer heel rustig naar huis gereden, waar Jan op de bank lag te slapen.

Toch niet zo sterk als ik dacht dus, en een beetje dom om te denken dat die deurtjes altijd naar mij zullen luisteren.

We krijgen van veel mensen lieve reacties op deze nieuwe weblog, volgens de statistieken zitten er zelfs wel eens mensen uit Peru en Vietnam bijvoorbeeld mee te lezen. Dat vind ik grappig en ik geloof er geen barst van. Zal wel een knoopje in dat wereldwijde web zijn.

Regelmatig mailen mensen ons dat het ze niet lukt om rechtstreeks op de weblog te reageren. Het zou wel moeten kunnen, want het is een paar personen gelukt, maar je moet er in ieder geval een Google-account voor hebben. Maar ook reacties via de mail vinden we fijn hoor! Het is me ook niet gelukt om een optie voor een email-abonnement toe te voegen, volger worden heeft geen zin, want daar kun je niks mee en het houdt niet in dat je automatisch bericht krijgt van een nieuw stukje. De mensen van Weblog, mijn oude blog, zeggen nog steeds dat alles bij hun ooit weer goed komt en dan zet ik deze laatste stukjes toch weer daar naar toe, zodat ik alles bij elkaar heb. Ik ga zelf dus ook niet superveel tijd besteden aan het mogelijk maken van reacties of abonnementen, want op die oude blog kon dat allemaal wél.

We vinden het fijn dat we weer door zoveel mensen gevolgd worden, we vinden het superleuk als mensen reageren, maar ook via de mail wordt dat erg gewaardeerd!