NS Dagtocht 623: ziekenhuis en apotheek

Om 10 uur zou de dokter proberen langs te komen voor de laatste afspraken. Ik had het ook geprobeerd, mij was het gelukt. De dokter kwam zelf zo rond half 12, met excuses dat ze een beetje verlaat was. Een béétje??

Na een gesprekje met haar was het wachten op een verpleegster met de recepten en een nieuwe afspraak. Die had iets beter haar best gedaan, ze had alles al klaarliggen. Omdat wij onze apotheek kennen hebben we haar gevraagd of ze alles even kon doorfaxen naar de apotheek, zodat die zovast konden gaan kijken of ze alles in huis hadden.

Dus wij op weg naar huis even langs de apotheek, eitje toch? Even bleek lang en het eitje bleek een struisvogelei. Er staan 15 verschillende medicijnen op Jan z’n boodschappenbriefje en die werden allemaal één voor één met mij doorgesproken. Of Jan daar nog veel van had, of hij het nu al nodig had, of het klopte dat de dosering verhoogd was? Ze wilden alles van me weten. Ik heb toch niet zo’n paars bloesje aan met Kringapotheek op mijn rug?

Er werd ook nog een poosje overlegd met de apotheker zelf. En dan weer terug naar mij. Het was allemaal wel erg veel, en een erg hoge dosering, klopte dat wel, want anders zouden ze wel even naar Tilburg bellen. (Jan zat intussen nog in de auto, als ik geweten had dat het zo’n toestand was had ik hem eerst wel thuis gebracht) Dus heb ik het kaartenhuisverhaal maar even uitgelegd en dat Jan zo’n hoge dosering heeft om hem overeind te houden omdat dotteren geen optie meer is.

Goh….. heftig, zei de apothekersassistente die inmiddels wat bleker was geworden. Ja, dat vinden wij ook, heftig!

Kortom, we waren pas na 13.00 uur thuis! En de zon scheen ook al niet. Maar dat is ook niet zo erg, want toen Jan al z’n medicijnen eens nakeek bleek er nog iets te ontbreken, de Betablokker, kleinigheidje. Dus hij heeft al gebeld met het ziekenhuis, daar hebben we weer wat excuses van gekregen, ( daor leedt de zolder vol van, zou mijn schoonmoeder zeggen) en nu mag ik zo weer naar de apotheek. Je moet wat doen om je dag door te komen als je niet meer naar het bezoekuur hoeft te rijden…

Intussen is het avond en donker. Jan zit z’n medicijnendoosjes te vullen. De middag hebben we besteedt aan een dutje, en daarna aan het op en neer bellen, fietsen en faxen tussen apotheek en thuis, thuis en ziekenhuis en apotheek en ziekenhuis. Ik zal jullie het hele verhaal besparen maar kortom: iedereen heeft wel weer een paar blunders gemaakt, weinig excuses aangeboden en ons de hele middag zoet gehouden.

Jan heeft daar altijd een uitspraak voor, die heeft hij namelijk voor iedere gelegenheid: straks nemen ze dit nog op in het boekje van de NS Dagtochten: Dagtocht 623: ziekenhuis en apotheek!

Maar we hebben uiteindelijk wel in de zon gezeten én gegeten. Dat dan weer wel.