niets is zeker

Niets is zeker in het leven, ook niet als het om de combinatie van mijn persoon en computers gaat...
De letter e van ons toetsenbord leidt een eigen leven, dus ik moet vaak nog even terug in een tekst om wat e's aan te vullen. Nieuw toetsenbord ligt klaar, maar aansluiten is vast weer zo'n vreslijk project dat ik het maar even uitstel.
Een nieuwe weblog maken bijvoorbeeld, is ook zoits -even terug- zoiets: Ik kan nu weer berichten plaatsen, en dat is ook wat ik graag wil. Maar ik krijg nu al mailtjes dat het niet lukt om reacties te geven. Aanmelden voor een emailversie weet ik ook nog niet te realiseren en ik geloof ook eigenlijk niet dat ik er enorm veel tijd aan ga besteden. Ik hoop nog steeds dat ze bij Weblog de boel op orde krijgen.

Ook wanneer Jan naar huis mag bleef lang onzeker. Morgen! Wordt er nu geroepen, maar evengoed wil de afdelingsarts nog wel met dr.Osman overleggen. En sinds vrijdag gebeurt er eigenlijk al niks meer, volstoppen met pillen, temperatuur opnemen, bloeddruk, hartslag en suiker meten en vragen: heeft u nog pijn meneer van Wanrooij? Wie weet wat voor 'n verrassing ze nog in petto hebben als ik daar morgen sta met de rolstoel, klaar om de patient naar de auto te rollen.
Jan heeft vandaag ook met de teamleider gesproken over het feit dat hij aangesproken was om zijn bezoek netjes in bedwang te houden. Coen heeft 1000 maal excuses aangeboden, dit had echt niet mogen gebeuren... Nee, dat wisten wij ook wel, maar het ís wél gebeurd. Coen gaat z'n personeel beter instrueren en wij hebben nu officieel bezoekprivileges zoals dat hier heet. Da's heel fijn voor een patient die morgen om 10.00 uur met z'n jas aan klaar zit.
De teamleider vroeg heel voorzichtig aan Jan of hij er nog iets mee ging doen. Zegt Jan: Jaha, ik heb connecties bij omroep Brabant en die doen een item over het slechtste ziekenhuis van Brabant......   Nee hoor, vervolgde hij, we hopen alleen dat het voor jullie een verbeterpunt wordt. En dat beloofde Coen. Overigens is de communicatie op deze afdeling niet best, maar ze zijn over het algemeen wél erg aardig voor de patienten en dat is ook heel belangrijk. Ze beloven bijvoorbeeld heel vriendelijk dat er een arts langskomt.....en die komt dan niet. Zoiets als bij de NS, blad op de rails. Wat zou hier de reden zijn?

Tijdens ons dagelijkse wandelingetje over de gang kwamen we onze plaatstelijke journalist weer tegen. Hij lag hier vorige week al, was iets te enthousiast naar huis gegaan, en is nu dus weer teruggebracht met de ambulance, terug bij af. Dat willen wij niet meemaken en daarom zeuren we niet echt of Jan naar huis mag, maar we verlangen er wel erg naar. Dan kunnen we eindelijk van het mooie weer genieten en ik mag weer ademhalen op 'n moment dat het mij uitkomt. Even niet geleefd worden.
En plannen maken. We gaan er nog steeds van uit dat we dit weekend naar zee gaan, de plannen zijn wat bijgesteld, behalve Jan en ik mag ook de rolstoel mee en veel verder dan het terras op de boulevard komen we vast niet, maar dat kan ons geen moer schelen.