tijd

Tijd           weblog bericht               

19 september 2011     22.25 uur

De afgelopen dagen waren zwaar, het voelt niet fijn, Jan daar weer in zo’n ziekenhuisbed, op een kamer met een dove vrouw van 91 die niet naar een verzorgingstehuis wil, en ik hier thuis.

Het voelt zeker anders dan andere keren, alle ziekenhuisopnames waren naar, voor ons allebei, maar nu we weten dat er geen kans op genezing meer is tikt de klok zo teveel trieste tijd weg. Tijd is geld wordt er wel gezegd, maar in ons geval is tijd onbetaalbaar.

We zijn onze toekomstplannen al weer naar beneden aan het bijstellen. Komend weekend hadden we allemaal leuk plannen, o.a uit eten met twee bevriende gezinnen met onze in het totaal 7 kinderen van 4 tot en met 25 jaar, maar dat plan begint al flink te wankelen. Een dagje Sanadome voor mijn verjaardag gaat het ook niet worden. ( Jan mocht toch al niet mee vanwege z’n hart, maar hij wilde zo graag dat onze meiden wel met mij samen gingen.) We hebben kaartjes voor Herman van Veen, en nog drie films minstens die we willen zien.

Begin oktober willen we nog héél graag een weekend naar zee, het weekend daarop naar de dierentuin, wie weet blijft het bij plannen. Er staat in ieder geval wel een rolstoel van de Thuiszorgwinkel in de schuur klaar om deze plannen nog uit te kunnen voeren. Wat zou dat mooi zijn.

Zondagmiddag is Jan van de intensieve hartbewaking overgebracht naar de afdeling cardiologie, waar de hartbewaking door een draagbaar kastje geregeld wordt. De ergste pijn is weg, dankzij een infuus en extra medicijnen. Om uit te sluiten dat de pijn met Jan z’n maag te maken had heeft hij ook een hogere dosering maagbeschermers gekregen. Met het draagbare kastje in een zakje aan een lint rond z’n nek mag hij nu zelf naar het toilet en een beetje poedelen aan de wasbak. Douchen is uitgesloten en als er iets is wat Jan vervelend vindt is het wel niet kunnen douchen ’s morgens. Hij gaat zelfs nog douchen voordat hij gaat sporten.

Zondagavond en maandagochtend kwam de pijn weer terug, iets minder fel misschien, maar toch een pijn die er niet hoort te zijn. Dat was een tegenvaller, na de verhuizing naar de andere afdeling waren we allemaal positief  en hoopten op een snelle thuiskomst. Jan is uitgebreid besproken in het cardiologenoverleg. Omdat een hartcatheterisatie en dotteren geen optie zijn hebben ze besloten om de vaatverwijdende medicijnen, die Jan steeds vaatverwijderende medicijnen noemt, flink op te hogen. Daardoor is de pijn weer gezakt, maar het blijft een beetje zeuren. De komende dagen zal er dus wat met die medicijnen geëxperimenteerd worden tot hopelijk snel de goede dosis is gevonden.

Ze zijn wel een stuk zorgvuldiger dan de vorige keer toen Jan in het Tweesteden lag, ik vraag me af of zijn dossier gemarkeerd is met een rode stip vanwege de klacht die we toen ingediend hebben vanwege de miscommunicatie met Rotterdam. Vandaag is ook Jan z’n infuus uit voorzorg naar z’n andere hand gewisseld. Hij had ooit flebitus (=ontsteking bij infuus) opgelopen, weet je nog? En daardoor heeft hij nogal schrik van al dat gepeuter, hij is moeilijk te prikken. Maar dat was geen probleem, zei de verpleegster, Wim was in huis. Verpleegkundige Wim werd erbij geroepen en Jan zei: ik kijk niet hoor!  Waarop Wim zei: nou, dan kijk ik ook maar niet… en rats, daar zat de naald er al in! In één keer, Jan gaat die naam zeker niet vergeten.

Het bleek een schot in de roos om via de mail een berichtje rond te sturen nu mijn weblog eruit ligt. Ik heb natuurlijk lang niet al mijn volgers hiermee bereikt, de collega’s van Jan bijvoorbeeld niet, maar we krijgen wel veel reacties. Dank je wel voor alle lieve wensen, neem het me vooral niet kwalijk als ik niet iedereen persoonlijk beantwoord, maar weet dat het ons goed doet!

Er heeft ook al iemand voorgesteld om en nieuwe blog te beginnen nu Web-log zo aan het klungelen is met het overzetten van iets wat ik niet snap. Als het lang gaat duren moet ik daar inderdaad maar eens over nadenken misschien.

Hiep hiep                 Woensdag 21 september.

Vandaag ben ik jarig, 54 geworden, al een echt auw velleke dus. Soms lijk ik echt al dement, wil mijn schoonmoeder mee naar het ziekenhuis, vergeet ik haar bijna op te halen. Kom ik bij de auto, blijkt die helemaal niet op slot te zitten. Ik schrijf alles op briefjes en vergeet er vervolgens op te kijken. Maar het kan erger, mijn schoonmoeder belde gisteren om mij te feliciteren…   en een vriendin belde vandaag, kletste 10 minuten met me en wilde weer ophangen. Toen ik voorzichtig informeerde of ze niet toevallig belde om mij te feliciteren schrok ze en zei, ho, wacht even hoor ik ga ophangen. 2 seconden later belde ze weer, deze keer om me wél te feliciteren, ik heb aangenomen met  “met mevrouw Jansen” 

Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik alleen was op mijn verjaardag, ik was het vandaag ook niet hoor, er was een dochter al gisterenavond bij me en de andere reed vandaag van Utrecht naar Amsterdam, van Amsterdam naar Kaatsheuvel, mee naar Tilburg, terug naar Kaatsheuvel en weer terug naar Utrecht. Ze zijn zo lief!!

Het was een vreemde dag, ik ben 3 keer bij Jan geweest en zo gauw ik weg ben wil ik eigenlijk weer terug. Tussendoor ging de telefoon, heb ik ’n boodschap gedaan en gekookt en lieve mailtjes en smsjes gelezen en toen was de dag al weer om.

Vanmorgen hebben we de chef de clinique gesproken, dokter Osman. Hij vertelde wat we vooral al wisten, het blijft stoeien met de medicijnen tot de pijn weg blijft. Het is geen ondraaglijke pijn, maar hij hoort daar gewoon niet. Medicijnen kunnen wel opgehoogd, maar niet onbeperkt natuurlijk. En waar een gemiddeld iemand 1 % kans heeft om te overlijden bij een catheterisatie is dat bij Jan 10% en dat risico durven ze niet te nemen, tenzij het niet meer anders kan. Toen ik vroeg wat we konden verwachten zei hij: ik heb geen glazen bol. Goh…

Jan is het hartstikke beu daar in het ziekenhuis, hij wil zo graag naar huis. En het weer is mooier dan het de hele zomer geweest is, gewoon lekker samen in de tuin zitten genieten van de zon. We zijn er erg verdrietig van dat dit nu niet kan.

Ik heb oude foto’s meegenomen, samen kijken we terug naar de mooie dingen die we meegemaakt hebben. En vanavond was er extra veel bezoek bij Jan vanwege mijn verjaardag. Ik had iets lekkers en wat te drinken meegenomen, en de buurvrouw van 91 lustte ook wel wat. Het was lastig om jarig te zijn, maar toch moet je er bij stil staan vind ik, we worden nou eenmaal niet allemaal 91 jaar.