Nieuw!
Zoals jullie al gezien hebben: ik heb een nieuwe blog! Het ging me allemaal veel te lang duren, die hele migratie van Web-log naar Weblog. Nu ben ik zelf maar verhuisd, naar Blogspot.com. Misschien voor tijdelijk, dat ligt er aan of mijn oude blog weer helemaal hersteld wordt. Er waren al wel berichten leesbaar, maar ik kon niks toevoegen omdat mijn wachtwoord niet meer geaccepteerd werd en de bevestigingsemail voor een nieuw wachtwoord nooit kwam opdagen.
Het is nog een kaal geheel, ik moet er nog een beetje inkomen hier, maar ik kan er in ieder geval leesbare berichten mee versturen zonder emails naar verschillende adresgroepen te moeten versturen. En met de chnieese tekens valt het hier hopelijk ook wel mee. Afgelopen week was er af en toe wat ontploffingsgevaar omdat het me teveel tijd en energie kostte om iets zinnigs het wereldwijde web in te slingeren.
Dus: Nieuw!
Vanaf het ziekenhuisfront is er weinig nieuws; Jan ligt daar maar een beetje te liggen en hij loopt af en toe eens de gang op en neer om daarna weer gauw in bed te gaan liggen. Zijn toch al geringe conditie heeft natuurlijk weer een zetje in de negatieve richting gekregen door dit hartinfarct van vorige week. Ieder infarct is een (gedeeltelijke) afsluiting van de bloedvaten om het hart, en ieder infarct veroorzaakt schade aan de hartspier.
Omliggende vaten nemen die taak wel wat over en omliggende spieren dus ook, maar het wordt er natuurlijk niet beter op. Gelukkig wordt de opstartpijn die Jan nog iedere ochtend had steeds minder, maar het is niet helemaal weg. Morgen wordt er dus besloten of Jan nog één ander medicijn krijgt en dus nog moet blijven, of dat hij naar huis mag in de hoop dat de pijn nog verder vermindert.
Terwijl Jan daar ligt sjees ik een aantal keren per dag op en neer langs alle omleidingen en wegwerkzaamheden en daar wordt ik ook niet vrolijker van. Zeker niet bij dit mooie weer, ik rijd iedere dag tussen hele hordes mensen die van het mooie weer gaan genieten in de Efteling, terwijl ik massa's wandelaars en fietsers met korte broeken en opgestroopte mouwen passeer.
En sinds zaterdagochtend zit ik ook niet echt meer op mijn gemak daar aan dat bed. Ik ben afgeopen week vaak te lang gebleven en ook een paar keer 's morgens op bezoek geweest. We hadden netjes aan verplegend personeel gevraagd of dat gezien de omstandigheden toegestaan was, en die zeiden steeds dat het vast geen probleem was, dat ze het zouden navragen en dat we het nog wel zouden horen. Niks meer gehoord natuurlijk.
Zaterdagochtend gingen we shoppen, mijn dochters en ik, kleding voor een speciale gelegenheid. In Tilburg, zodat we daarna bij Jan op bezoek zouden kunnen gaan. Omdat een dochter in de Eftelingfile stond besloot ik met de andere dochter even langs Jan te gaan, krantje en kus geven, even kletsen en weer verder.
We zijn 10 minuten binnen geweest en Jan lag op dat moment alleen op die kamer. Toen wij weer weg waren is Lotte geweest, een superlieve, piepjonge verpleegster. Zij werd gestuurd om tegen hem te zeggen dat zijn bezoek zich wel aan de bezoektijden moest houden. Ze had de tranen in haar ogen. Ze kent Jan z'n situatie en weet waarom we zoveel mogelijk bij hem op bezoek zijn, maar zij was de verpleegster van die kamer, dus zij was gestuurd voor deze kutboodschap. Wij vonden het nog het ergst dat ze ons niet gewoon aangesproken hadden, maar Jan ermee lastig vielen. En dan in de folders zetten dat een hartpatient zo min mogelijk stress mag hebben.
De teamleider was afwezig, dus die kan Jan morgen pas aanspreken, maar we waren er allemaal erg boos om. Dus moet ik nu diep zuchten als ik langs die balie loop, want ik heb met Jan afgesproken dat ik me er niet mee bemoei en dat hij het zelf met de teamleider regelt. We willen niet dat Lotte op haar donder krijgt én als ik me ergens druk over maak doet Jan dat 2 keer zo hard dus ik doe er maar luchtig over. Wie mij een beetje kent weet hoe lastig dat is, ik kan niet zo heel goed tegen onrechtvaardigheid.
Maargoed, het is voor mij een prima training in niet altijd mijn eigen assertieve zelf te zijn.
Het is nu zondagavond 22.45 uur en ik ben supertrots dat het mij gelukt is om deze weblog te starten, nu nog uitvinden hoe mensen zich kunnen abonneren en hoe ik iedereen handig kan laten weten dat ik hier nu zit te bloggen
Zoals jullie al gezien hebben: ik heb een nieuwe blog! Het ging me allemaal veel te lang duren, die hele migratie van Web-log naar Weblog. Nu ben ik zelf maar verhuisd, naar Blogspot.com. Misschien voor tijdelijk, dat ligt er aan of mijn oude blog weer helemaal hersteld wordt. Er waren al wel berichten leesbaar, maar ik kon niks toevoegen omdat mijn wachtwoord niet meer geaccepteerd werd en de bevestigingsemail voor een nieuw wachtwoord nooit kwam opdagen.
Het is nog een kaal geheel, ik moet er nog een beetje inkomen hier, maar ik kan er in ieder geval leesbare berichten mee versturen zonder emails naar verschillende adresgroepen te moeten versturen. En met de chnieese tekens valt het hier hopelijk ook wel mee. Afgelopen week was er af en toe wat ontploffingsgevaar omdat het me teveel tijd en energie kostte om iets zinnigs het wereldwijde web in te slingeren.
Dus: Nieuw!
Vanaf het ziekenhuisfront is er weinig nieuws; Jan ligt daar maar een beetje te liggen en hij loopt af en toe eens de gang op en neer om daarna weer gauw in bed te gaan liggen. Zijn toch al geringe conditie heeft natuurlijk weer een zetje in de negatieve richting gekregen door dit hartinfarct van vorige week. Ieder infarct is een (gedeeltelijke) afsluiting van de bloedvaten om het hart, en ieder infarct veroorzaakt schade aan de hartspier.
Omliggende vaten nemen die taak wel wat over en omliggende spieren dus ook, maar het wordt er natuurlijk niet beter op. Gelukkig wordt de opstartpijn die Jan nog iedere ochtend had steeds minder, maar het is niet helemaal weg. Morgen wordt er dus besloten of Jan nog één ander medicijn krijgt en dus nog moet blijven, of dat hij naar huis mag in de hoop dat de pijn nog verder vermindert.
Terwijl Jan daar ligt sjees ik een aantal keren per dag op en neer langs alle omleidingen en wegwerkzaamheden en daar wordt ik ook niet vrolijker van. Zeker niet bij dit mooie weer, ik rijd iedere dag tussen hele hordes mensen die van het mooie weer gaan genieten in de Efteling, terwijl ik massa's wandelaars en fietsers met korte broeken en opgestroopte mouwen passeer.
En sinds zaterdagochtend zit ik ook niet echt meer op mijn gemak daar aan dat bed. Ik ben afgeopen week vaak te lang gebleven en ook een paar keer 's morgens op bezoek geweest. We hadden netjes aan verplegend personeel gevraagd of dat gezien de omstandigheden toegestaan was, en die zeiden steeds dat het vast geen probleem was, dat ze het zouden navragen en dat we het nog wel zouden horen. Niks meer gehoord natuurlijk.
Zaterdagochtend gingen we shoppen, mijn dochters en ik, kleding voor een speciale gelegenheid. In Tilburg, zodat we daarna bij Jan op bezoek zouden kunnen gaan. Omdat een dochter in de Eftelingfile stond besloot ik met de andere dochter even langs Jan te gaan, krantje en kus geven, even kletsen en weer verder.
We zijn 10 minuten binnen geweest en Jan lag op dat moment alleen op die kamer. Toen wij weer weg waren is Lotte geweest, een superlieve, piepjonge verpleegster. Zij werd gestuurd om tegen hem te zeggen dat zijn bezoek zich wel aan de bezoektijden moest houden. Ze had de tranen in haar ogen. Ze kent Jan z'n situatie en weet waarom we zoveel mogelijk bij hem op bezoek zijn, maar zij was de verpleegster van die kamer, dus zij was gestuurd voor deze kutboodschap. Wij vonden het nog het ergst dat ze ons niet gewoon aangesproken hadden, maar Jan ermee lastig vielen. En dan in de folders zetten dat een hartpatient zo min mogelijk stress mag hebben.
De teamleider was afwezig, dus die kan Jan morgen pas aanspreken, maar we waren er allemaal erg boos om. Dus moet ik nu diep zuchten als ik langs die balie loop, want ik heb met Jan afgesproken dat ik me er niet mee bemoei en dat hij het zelf met de teamleider regelt. We willen niet dat Lotte op haar donder krijgt én als ik me ergens druk over maak doet Jan dat 2 keer zo hard dus ik doe er maar luchtig over. Wie mij een beetje kent weet hoe lastig dat is, ik kan niet zo heel goed tegen onrechtvaardigheid.
Maargoed, het is voor mij een prima training in niet altijd mijn eigen assertieve zelf te zijn.
Het is nu zondagavond 22.45 uur en ik ben supertrots dat het mij gelukt is om deze weblog te starten, nu nog uitvinden hoe mensen zich kunnen abonneren en hoe ik iedereen handig kan laten weten dat ik hier nu zit te bloggen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten