wat een rotmaand...

Lang heb ik hier tegenaan zitten hikken; december. Vandaag is het pas de tiende en ik ben het al spuugzat. Die confrontatie iedere keer is zo groot! En er zijn zoveel herinneringen. Natuurlijk mooie aan Sinterklaas- en Kerstfeesten van vroeger. Maar alle narigheid van de afgelopen jaren komt in deze periode extra hard op me af. 3 jaar geleden, toen Jan nog op de transplantatiewachttlijst stond, lag hij in het ziekenhuis voor het resetten van zijn insuline. Daar kreeg hij gratis een infectie bij cadeau waarvoor hij ’s nachts per ambulance naar een ander ziekenhuis werd gebracht. Dat was geloof ik zijn eerste ambulanceritje. We hadden toen nog geen flauw idee hoe veel van dit soort ritjes nog zouden volgen. Pas op Kerstavond mocht hij naar huis.

 

Een jaar geleden probeerden we rond deze tijd nog een beetje Sinterklaas te vieren. Jan had al een bed in de kamer waar hij het grootste deel van de dag in lag. En nog probeerde hij grapjes te maken, met het papier van een van zijn cadeautjes maakte hij een mutsje.
De dvd die er in zat heeft hij nooit meer gezien, die duurde veel te lang voor hem, zo lang achter elkaar kon hij niet meer wakker blijven.

In die tijd had ik het zo druk met overleven en zorgen voor hem en was er zoveel spanning en stress in huis dat er in mijn hoofd nauwelijks ruimte was om te zien hoe zwaar Jan geleden heeft. Dat besef ik nu pas.

En ik zie het als ik foto’s van die periode terugkijk. Zo ziek, zo zwak. Zoveel geleden, alleen al door het besef van wat hij achter moest laten, wat hij niet meer mee mocht maken.

 

Straks vieren we Kerst zonder Jan, we deden zelfs nog een kleine poging tot Sinterklaas vieren. En nergens staat hoe we dit kunnen doen, niemand vertelt ons hoe we hier doorheen komen. Overslaan is geen optie, het valt niet te negeren. Overal om ons heen begint de kerstversiering voor de dag te komen. Bovendien wil ik het ook niet overslaan, ik mag het nog meemaken, Jan niet.
Een winterslaap is wat ik graag zou willen, maar ook die zou niet eens helpen.

En nog steeds komen er nare dingen op ons pad, of eigenlijk dat van de meiden, en ik merk daaraan hoe onstabiel ik nog ben, ik kan me er heel druk over maken. Ik wil zo graag dat het goed met ze gaat. Er wordt ingebroken bij een dochter. De andere moet zich vanwege haar darmproblemen aan een heel streng dieet gaan houden. Geen gluten, geen lactose (melkproducten), geen peulvruchten. Voor een vegetariër blijft er dan weinig over. Ze doen er allebei naar mij toe niet moeilijk over, het leven heeft ze al lang geleerd dat er ergere dingen zijn. Maar het doet wel pijn. Het mag ze nu ook wel weer eens een poosje méézitten.

Er komen ook mooie dingen op mijn pad, iemand heeft een prachtig logo gemaakt voor ons team Voor Jan en Alleman. Iemand anders gaat daar weer een mooie flyer van maken. En er stond iemand met een enorme pan hachee op mijn stoep. En we hébben Sinterklaas gevierd en het was gezellig. Maar o, wat een rotmaand. Het kost zoveel moeite, zoveel energie om het een beetje leuk te hebben, niks is meer vanzelfsprekend.

Eigenlijk heb ik nooit veel foto’s van een zieke Jan gepubliceerd, dat vond ik niet zo nodig. Ik zet er nu toch een bij: Jan viert Sinterklaas met ons, de laatste keer en dat wisten we allemaal, december 2012 dus. Zo ziek, zo dapper, zo oneerlijk.