libelle

Mijn hoofd is vol en loopt regelmatig over. De afgelopen weken waren ongelooflijk zwaar en er was nauwelijks tijd om alles op een rijtje te zetten en zeker al geen energie om te bloggen.

Bovendien kan ik niet al te veel op mijn blog schrijven over de borderliner die met succes geprobeerd heeft ons zoveel mogelijk pijn te doen.

De komende dagen floepen er vast nog wel wat blogs uit, misschien niet helemaal chronologisch. Het eerste stuk gaat over de uitvaart van Jan z’n moeder en heet “Libelle”.

Er ligt nog een heel mooi beeld op mijn netvlies; 5 kleinkinderen en een petekind langs de kist van hun oma/tante bij het binnenkomen van de kerk. Omdat Jan de oudste is liepen wij er vlak achter en we konden het dus goed zien. Het zag er prachtig uit, wat zal hun oma daar trots op zijn!

Toen iedereen op de goeie plaats stond begon een kleindochter in alle stress meteen maar te lopen, waarop de geschrokken uitvaartverzorgster onmiddellijk iedereen terugstuurde; wel eerst netjes wachten op meneer pastoor!

We waren ons de hele dienst zeer bewust van alle warme aandacht van diegene die er speciaal  voor ons waren. (én om te voorkomen dat de zus waar ik hier maar niks over zeg de dienst zou verstoren.)

Helaas moest er toch nog iemand een misplaatste tekst voorlezen met enkele zeer ongepaste opmerkingen. Maar gelukkig mocht mijn Jan aan het einde van de dienst nog iets zeggen zodat de dienst op een waardige en persoonlijke wijze afgesloten werd. Daar had hij van te voren erg tegenop gezien. In het verleden heeft Jan vaak in het openbaar gesproken. Wat steekwoorden op een bierviltje gekrabbeld waren voor hem voldoende om een goed verhaal af te steken. Maar omdat hij dat al heel lang niet meer gedaan heeft en omdat het in de uitvaartdienst van je eigen moeder toch net even iets anders is vond hij het heel spannend. Gelukkig had hij onder de verhalen van de pastoor alle tijd om nog gauw even zijn tekst door te nemen.

Het was sowieso niet zo heel erg dat meneer pastoor een beetje slecht te verstaan was, want een deel van de preek ging over de zin van het leven. Deze herder probeerde zijn schaapjes te vertellen dat het zelfs niet erg is als iemand heel jong overlijdt, omdat het leven dan toch zin heeft gehad. Dat laatste is helemaal waar natuurlijk, maar hij vergat erbij uit te leggen wat de zin van het overlijden van jonge mensen is, waarschijnlijk wist hij dat toch ook niet helemaal.

Tijdens het uitreiken van de communie hebben we hem nog even in verwarring gebracht, ik had hem al gewaarschuwd, maar het paste misschien toch niet helemaal in zijn wereldbeeld; op de voorste rij zaten voornamelijk heidenen, dus daar viel weinig hostie uit te delen.

Nou vraagt natuurlijk iedereen zich af waarom we dan voor een kerkelijke uitvaart gekozen hebben, dat is heel simpel, dat hebben we niet. Dat wilde Jan z’n moeder graag zo en dat moet je dat doen, toch?

Jan gaf met zijn toespraak een mooi persoonlijk tintje aan de dienst, dat was voor ons natuurlijk een heel emotioneel moment. Ook vanwege de dubbele gevoelens, ook vanwege het feit dat hij daar, zelf terminaal ziek, toch maar staat voor zijn moeder.

Toen hij net weer terug in de bank zat kreeg ik, ongetwijfeld ook door alle stress, een spontane bloedneus, was handig getimed. Het was lang geleden, maar als ik een bloedneus heb is het meestal ook meteen een groot bloedbad. En ik had een witte broek aan… Dat zijn de momenten dat er in een fractie van een seconde een keuze gemaakt wordt in mijn hersens: Raak ik in paniek, ga ik gillen dat het zo wel genoeg is, stort ik in, laat ik me helemaal gaan…. Of pak ik de zakdoekjes van m’n dochters aan, knijp ik m’n neus dicht en ga ik me heel rustig op mijn ademhaling concentreren….  Gelukkig werd het dat laatste.

Na afloop van de dienst hebben we Jan z’n moeder naar de begraafplaats gebracht, naar de plek waar haar man al heel lang ligt.

Daar gebeurde iets wonderlijks: Jan z’n moeder en mijn moeder hadden goed contact met elkaar tot mijn moeder 7 jaar geleden overleden is. Tijdens haar uitvaartdienst las mijn zus een verhaal voor over libelles. In het larvestadium is een libelle een onooglijk dier dat onder water leeft. Later ontpopt dit dier zich tot een sierlijke libelle die een leven bóven water leidt, maar niet terug kan onder water om dat te vertellen.. De metafoor in dit verhaal gaat erover dat we niet weten wat er ná dit leven is, en dat niemand terug kan komen om te vertellen hoe mooi het aan de andere kant is. Op het urnengrafje van mijn moeder staan drie libelles.

Op het moment dat de kist van Jan z’n moeder net in het graf gezakt is komt er een libelle aangevlogen, deze daalt in het graf en stijgt meteen weer op om verder te vliegen.

Die ene seconde was voor mij zo bijzonder en ik ben er van overtuigd dat het niet toevallig was.