balans

De afgelopen weken was de balans ver te zoeken, de weegschaal hing zwaar de verkeerde kant op.

We hadden geen grip op onze eigen agenda en Jan had geen grip op zijn energie-level. Daarom deden we wat we moesten doen en dat deden we zo goed als we maar konden. Nu hoeven (mogen/kunnen) we niet meer naar het hospice, we hoeven geen uitvaart meer te regelen of mooie teksten in elkaar te zetten. Er is nog wel een ontruiming van de woning in het vooruitzicht, waarvan we heel erg hopen dat die zonder al te veel problemen zal verlopen, maar daar hebben wij geen invloed op, dat is dus gewoon afwachten. Het kan nog wel eens lastig worden met degene waar ik hier maar niks over zeg erbij.

Dus nu hebben we weer tijd, tijd voor elkaar en voor onszelf. De tijd die Jan op een dag werkelijk heeft is heel beperkt, hij slaapt heel veel, van eind van de ochtend tot ergens in de middag is hij wakker en dan slaapt hij weer tot eind van de middag.

Alleen als hij echt ergens heen moet, dan moeten we wat schuiven en passen en meten zodat het allemaal zo goed mogelijk uitkomt. Zoals bijvoorbeeld a.s. maandag, dan is al om 10.30 uur de buluitreiking van onze jongste dochter en wij gaan daar natuurlijk zitten stralen. Het is een heel lang programma wat ze daar op de universiteit van Utrecht bedacht hebben, dus we hebben geluk dat oudste dochter daar woont, Jan kan dan zonodig onder het speechgedeelte bij haar een tukkie gaan doen zodat hij wél het begin en het einde meemaakt.

Iets waar we heel lang nog niet eens van durfden te dromen….

Nu die balans weer een beetje terug is en we onze eigen plannen weer kunnen maken doen we dat ook zeker. Zo zaten we afgelopen week op zomaar een prachtige zonnige doordeweekse dag in Heusden op een terras te lunchen. En die dag realiseerden we ons we dat afgezien van Jan z’n ziekte het gewoon erg goed hebben; we vroegen ons zelfs af of we het in sommige opzichten net zo goed hadden gehad als Jan niet ziek was. Dan hadden we daar in ieder geval toen niet gezeten. Toen Jan nog gezond was werkten we allebei redelijk wat en we zijn altijd allebei maatschappelijk actief geweest. Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan en Jan is altijd bestuurlijk en/of  politiek actief geweest. In die tijd hadden we echt niet zomaar tijd voor een lunch op een terrasje, zomaar doordeweeks. Daar stonden we toen ook niet bij stil, nu wel.

Ons leven is veranderd, in ons hoofd zijn dingen veranderd, onze wereld is veranderd, en mensen die niet leven in de wereld waar kanker regeert kunnen dat waarschijnlijk niet helemaal begrijpen. Fijn voor hen! En niet erg voor ons. Wij begrepen het vroeger ook niet.

Zo denken er wel eens mensen dat ik boos wordt als iemand goedbedoeld iets onhandigs tegen me zegt. Als bijvoorbeeld iemand zegt:”Pas je wel goed op jezelf” op een moment dat ik maar amper tijd heb om adem te halen. Maar ik word dan zeker niet boos, vind het ook wel lief eigenlijk, alleen ik kan er niks mee. Maar alle vragen, opmerkingen en adviezen die welgemeend zijn en die uit oprecht medeleven komen zijn prima!

En ik word niet zo gauw boos hoor.

Zolang er wat balans is tussen kunnen en mogen en moeten, en zolang Jan nog een klein beetje energie heeft, zolang proberen wij er iets van te maken en te genieten van de kleine dingen die nog wel kunnen. En dat lukt nog steeds!