MSc

Gisteren was de buluitreiking van Annelijn. Na haar masterstudie mag ze nu de titel master of sience voeren, afgekort MSc.

De ceremonie begon met een uitleg over het gebouw waar we ons in bevonden, een prachtig 550 jaar oud gebouw midden in Utrecht: het Academiegebouw. In dit historische pand werd de Unie van Utrecht ondertekend en daar ontstond dus Nederland, zo werd ons verteld.

Ik begreep niet helemaal of we daar nou trots op moesten zijn, maar dat maakte niet uit, want trots waren we toch al wel.

Trots op Annelijn, haar afstudeerbegeleider benoemde haar grote doorzettingsvermogen in zijn speech. Hij had niet verwacht dat ze het zou halen binnen de gestelde termijn vertelde hij, wij wel. Wij kennen haar. En we pinkten dus een traantje weg, maar ik begon niet hoor!

Maar trots ook omdat het de twééde keer was dat we daar zaten, twee dochters met een mastertitel, hoe trots kun je zijn?

En blij ook, blij omdat Jan daar ook zat. Toen hij ooit beloofde dat hij erbij zou zijn schrok ik daarvan, nooit iets beloven wat je niet waar kunt maken!. Maar hij hield zich aan zijn belofte, met een enigszins aangepast programma. Na de eerste pauze bracht Nienke hem naar haar flat, waar hij de rest van de middag kon slapen. Hij kon niet het hele lange programma volhouden, maar op het belangrijkste moment was Jan erbij.

In die pauze kwamen op ons tafeltje de traditionele champagneglazen tevoorschijn. Die horen voor ons ná het behalen van de middelbareschooldiploma’s bij de standaarduitrusting voor zo’n dag. Maar net voor Jan de kurk van de fles bubbels wilde schieten kwam er een soort van ober langslopen. “Het is niet toegestaan om zelf meegebrachte consumpties te nuttigen meneer”, zei hij…..  We begrepen niets van deze huisregel, maar we wilden het wel gezellig houden en dus hebben we buiten de kurk laten knallen.

Na afloop van de hele ceremonie hebben we lekker samen bij het theehuis gegeten, buiten Utrecht. Ook hier was weer rekening gehouden met Jan, we konden hier voor de deur parkeren en hoefden dus niet nog een keer Utrecht door met hem. Het was een mooie dag, een bijzondere dag, een die we niet snel zullen vergeten.

Vandaag, 18 september 2012, is mijn blog jarig, tenminste, mijn blog bij Blogspot. Vanaf 18 september 2011 schreef ik hier meer dan 80 stukjes en www.hebjijnogietsopjelever.blogspot.com bestaat vandaag dus precies één jaar. Op die dag startte ik een nieuwe weblog, omdat de oude bij Weblog alsmaar niet werkte en er zo ontzettend veel te vertellen was dat ik het helemaal benauwd kreeg van de gedachte dat ik niet meer kon bloggen.

Mijn oude blog, www.hebjijnogietsopjelever.weblog.nl bestaat nog steeds. Die ben ik gestart op 10 januari 2010, bijna drie maanden nadat we het levertumorbericht kregen. Wie er nieuwsgierig is naar die periode moet maar eens terugkijken.

Als ik dat zelf wel eens doe, dan ben ik eigenlijk wel een beetje verbaasd, zóveel meegemaakt….