WIA

We krijgen de afgelopen dagen veel post. Allemaal lieve kaarten van mensen die met ons meeleven. Vandaag ook nog. Maar vandaag viel er een ook brief van het UWV op de mat. Voor Jan.

De brief gaat over de aanvraagprocedure van de WIA. Daar zat hij nu echt op te wachten.

6 december aanstaande is Jan twee jaar arbeidsongeschikt. Hij heeft tussendoor nog wel af en toe een paar dagen gewerkt, maar nooit 28 dagen achter elkaar. En dan kom je in de WIA.

Daar moet je al drie maanden van te voren allerlei formulieren voor opsturen en gesprekken houden met mensen die dan vervolgens moeten beslissen of je wel voldoende geprobeerd hebt om terug te keren op de werkvloer en of je wel in de WIA mag.

Zeg Jan, wat vraag jij aan Sinterklaas,  ehhhhu … een WIAuitkering?

Voor Jan is dit erg frustrerend, hij zou zo graag gewoon gaan werken. Hij zou niks liever doen dan zijn oude leventje weer oppakken en iedere ochtend in de file naar Roosendaal rijden.

Jan voelt zich al erg genept door zijn ziekte en hij ervaart dit als een straf erbovenop. Hij vindt het ook erg vervelend dat we er financieël op achteruit gaan.

Mij kan dát niks schelen. Ik heb me ook nooit druk gemaakt om die hele WIA en eigenlijk heb ik altijd gedacht dat Jan die datum toch niet zou halen.

Maar nu dat misschien toch zou kunnen gebeuren en de papieren dus al in de bus vallen snap ik de frustratie van Jan wel.

Het is nog eens een extra bevestiging voor hem dat de maatschappij niet meer op hem zit te wachten, dat hij een nutteloos deel van de samenleving is geworden.

En natuurlijk kunnen we dan met z’n allen heel hard roepen dat hij voor ons wél heel belangrijk is, maar of dat z’n frustratie nou helemaal weg zal nemen??

Het volgende stukje is voor de meeste van mijn (vele) volgers niet van belang. Wie zich aangesproken voelt moet zich maar aangesproken voelen:

Gisteravond ontving ik een anonieme reactie op mijn blog “libelle”. Die persoon vertelde mij, anoniem dus, dat mijn stuk te cynisch was. Ik denk dat de schrijver van die reactie mijn stuk misschien niet helemaal begrepen heeft. Die reactie heb ik dus maar verwijderd. Niemand hoeft mijn blog te lezen, ik maak geen reclame voor mijzelf, het is mijn blog en daarom bepaal ik wat er in komt en hoe. Wie zich daar aan stoort kan misschien beter niet meer meelezen.

Natuurlijk vind ik het heel fijn als mensen reageren, maar mij anoniem gaan vertellen wat ik verkeerd doe vind ik erg misplaatst. Als je denkt aan de ellende die ik (wij) de afgelopen jaren heb meegemaakt, vind ik het zelf soms verbazingwekkend dat ik nog overeind sta. En ik stá  nog heel fier overeind en ik kan iedereen recht in de ogen kijken, dus ik denk zelf dat ik het niet zo heel erg slecht doe.

Overigens, als je echt in discussie met mij wilt, dan kan dat hoor, je kunt me mailen; wilvandermeer@home.nl, dan praten we met open vizier, wel zo eerlijk, toch?