Ik zit in de auto met de radio aan. Een voor mij onbekende
zanger zingt:” I wish I was special”.
Het snijdt.
Wat mis ik dat zeg, speciaal zijn voor iemand. En dat iemand
er exclusief voor mij is.
Muziek komt bij mij vaak keihard binnen. Soms zomaar een
paar woorden terwijl ik geen flauw idee heb waar het lied over gaat. Natuurlijk
de klassiekers als “Wish you were here” van Pink Floyd, maar ook zo’n regeltje
als “I miss you so, I miss you so, I miss you till I’m old” van Chefs Special.
En uiteraard “Dat ik je mis” van Maaike. Ook die hoorde ik allebei voor het
eerst in de auto, thuis heb ik niet vaak muziek aan. Bij beide nummers liepen
de tranen na twee regels al over mijn wangen. En natuurlijk de muziek van Jan
z’n afscheidsdienst, muziek die we samen kozen. “The scientist” heb ik nog het
vaakst gehoord denk ik.
En de muziek van Amelie; een juf op mijn school presteerde
het drie keer om die muziek aan te zetten in een ruimte waar ik doorheen moest.
Ik was nog net niet omgedraaid om weer naar huis te gaan.
Muziek snijdt, maar het troost ook tegelijk weer, even m’n
tranen laten gaan. En beseffen dat ik niet de enige ben die iemand moet missen.
Het KWF belde op, nou ja een mevrouw van een belpanel dan.
Ze begon mij eerst te prijzen omdat ik al lang vaste donateur ben. Daarna wilde
ze weten wat de reden van mijn donateurschap was. Ik heb het maar kort
gehouden. De stilte die er op volgde was ook maar kort. Daarna ratelde ze weer
vrolijk de voorgeschreven tekst op. Allerlei cijfers en statistieken over
mensen die dood gaan en mensen die overleven. Over melanomen en hoeveel mensen
daar aan dood gaan. Over huidkanker in het algemeen. Het bleef maar duren. Aan
het eind van haar verhaal stelde ze voor dat ze mijn maandelijkse donatie maar
even zou verdubbelen. Ik heb haar uitgelegd dat ik dit soort telefoontjes niet
op prijs stel, dat ik heel erg goed in staat ben om zelf de hoogte van dit
maandelijkse bedrag te bepalen en dat ik al een half jaar mijn stinkende best
doe om voor de Samenloop geld binnen halen. Ik hoop dat er een aantekening bij
mijn naam staat nu, want de volgende die belt krijgt dezelfde uitleg maar dan
iets minder vriendelijk.
De SamenLoop loopt als een tierelier. We hebben nu een team
van 50 mensen, of eigenlijk 49 en nog wat, want die kleine ukkepuk die er het
laatste bij kwam loopt natuurlijk niet. Dat is een prachtig aantal, meer dan we
ooit gehoopt hadden. Maar we hebben er nu wel de rem op gezet. Het moet wel
behapbaar blijven voor ons. Het moet ook wel onze SamenLoop blijven waarbij wij
niet alleen maar aan het regelen zijn. We willen ook met iedereen een praatje
kunnen maken, hier en daar rondjes meelopen. En we willen vooral doen waarom
het voor ons allemaal begonnen was: Jan herdenken.
Lees nog steeds af en toe je blog, je bent speciaal voor God . Hij wil ook zo heel graag speciaal zijn voor jou ...Wat knap dat je je zo inzet voor kwf ! Wens je veel wijsheid en liefde toe.
BeantwoordenVerwijderen