...

De mama van Niene plaatste een gedichtje op haar Facebook en ik vind het mooi dus zet ik het hier bij. Het zegt precies hetzelfde als wat wij op Jan z’n kaart probeerden te zeggen met: “Nobody said it was easy. No one ever said it would be so hard”, een regel uit een nummer  van Coldplay.

Dat pijn zo’n pijn kon doen

is me nog nooit verteld.

De leegte voelt nog leger

dan ik me had voorgesteld

Het verdriet is zoveel groter

dan dat ik uit kan leggen.

Ik mis je zoveel meer

dan dat ik ooit kan zeggen.

Voor Jan overleden was probeerde ik me wel eens voor te stellen hoe dat zou zijn. Ik kwam in de verste verte niet in de buurt van hoe het nu is. De vanzelfsprekendheid is weg, dat er altijd iemand voor me is. Dat ik bijvoorbeeld ’s middags kan zeggen: zullen we vanavond uit eten gaan? Als ik dat nu met iemand wil doen gaan er twee weken van bellen en mailen aan vooraf.   De mogelijkheid om altijd alles te delen is weg, emoties, blijdschap, boosheid. Kunnen vertellen dat je iets leuks hebt meegemaakt, of iets stoms. Ik mis het zelfs om even lekker ruzie te kunnen maken, boos te zijn of humeurig.

Tot mijn verbazing kan ik wel genieten soms. Woensdag mocht ik met m’n meiden mee naar de sauna. Dat kreeg ik op mijn verjaardag anderhalf jaar geleden cadeau. Het was een tip van Jan, die wilde graag dat we leuke dingen gingen doen. Maar vanwege zijn zwakke hart mocht Jan niet mee, en dus wilde ik ook niet. Ik kon niet genieten van iets wat Jan ook wel zou hebben gewild. Nu kon ik dat wel, ik vond het heerlijk, maar wel steeds “met Jan op de rand van het bad”. Ik denk ook dat dat het extra fijn maakt om leuke dingen met mijn meiden te doen, met hen samen is Jan het dichtste bij ons.

Sowieso helpt het om lieve mensen te ontmoeten en leuke dingen te doen. Dat dagje sauna gaf me energie, maar dat krijg ik ook van onverwacht mooie ontmoetingen, bijvoorbeeld Yvonne en Lowie op de stoep met voor Nienke en Annelijn een prachtig boek over jongeren en rouw.

En weer aan het werk zijn met kinderen, dat doet me ook goed. Vrijdag was ik op school, boventallig in de klas aan het werk. De kinderen weten wat er gebeurd is, er is in de klassen over gesproken. Zonder ergens over te spreken gingen we aan de slag. Groep 3 en 4, heerlijk om handenarbeid aan te geven, zij vinden alles nog leuk. Tegen het einde van de les vroeg er één aan mij: Juf, hoe heet jouw man? Ook al zeggen ze niks, in die koppies gebeurt er wel heel wat.

Ik merk dat er een stijgende lijn is, ik krijg iets meer energie, kijk weer meer naar de buitenwereld, kan weer een poosje werken. Maar het is lastig om daar blij mee te zijn. Het is ook steeds een stapje verder van Jan. Ik heb genoeg vertrouwen in mezelf om te weten dat ik het leven aankan, maar ik kan binnen een seconde ook weer terug bij af zijn. Zoals vanmiddag onderweg, toen ik ingehaald werd door een lijkwagen. Verdriet laat zich niet leiden. Het aangekondigde mooie weer is ook al zo dubbel; buiten genieten in de tuin en in de zon was toch veel fijner samen. En ik zou alles wat ik nu heb zo willen inleveren als ik de klok terug kon draaien.

De wetenschap dat dat niet kan, dat dat nooit meer kan, die begint soms een heel klein beetje te landen. En dat doet pijn, meer dan dat ik ooit kan zeggen.

p.s.  autoruitenvloeistof   check,   verwarming bijvullen   check,   buitenkraan aansluiten     check…..  goed bezig hé?