heimwee

Snijbonen uit de vriezer; toch niet zo lekker. Aardappelpuree te dun, ook niet lekker. Daar zit ik achter mijn bord. Om zo iets onnozels kunnen de tranen al over mijn wangen rollen. Eten wat ik niet lekker vind in een situatie die ik niet hebben wil. Gadverdamme.

Vaak ben ik ’s morgens al wakker vóór de wekker afloopt. Altijd met een gespannen gevoel in  m’n lijf. Echt uitslapen lukt me maar zelden. De gedachte dat Jan dood is raakt nooit uit mijn hoofd. Zelfs niet in mijn slaap denk ik. De spanning in mijn lijf hangt ook af  van wat er die dag gaat gebeuren. Staat er iets leuks op het programma, iets spannends, of een gapend gat dat met veel moeite opgevuld moet worden. Dat laatste gelukkig niet heel vaak.

Maar altijd is er wel het gevoel dat ik mijn leven aan het doorploeteren ben, in de hoop dat het ooit weer beter wordt. Leuke dingen doen en lieve mensen ontmoeten helpen me vaak heel erg. Maar dan word ik toch ook met m’n neus op de feiten gedrukt: ik kan het niet meer delen. Niet de leuke dingen en niet de verdrietige dingen.

Ik heb gelukkig weinig last van foute opmerkingen. Als iemand iets onhandigs zegt kan ik dat op z’n waarde inschatten, ’t is goed bedoeld. Beter dan niks zeggen in ieder geval. Één keer kreeg ik echt ongepaste opmerkingen te horen. Iemand begon haar verdriet tegen het mijne af te meten. Ik had in ieder geval nog 29 mooie jaren met Jan gehad, mijn financiële positie is oké en ik kan op volwassen niveau met mijn dochters praten. Ik heb het aangehoord en ben niet eens boos geworden.

Verdriet mag je volgens mij niet langs een meetlat leggen. Het is geen wedstrijd. In ieder geval niet één die ik hoef te winnen.

Ieder beleeft haar eigen verdriet op haar eigen manier. Daar hoeven geen gradaties van erger en nog erger opgeplakt.

Een van de dingen die ik weer leuk vind is op het kinderdagverblijf  aanwezig zijn, echt werken kan ik het nog niet noemen die paar uurtjes. Die peuters zijn zo leuk. (er hangt wel een donkere sluier over het geheel vanwege het gemis van Niene en het verdriet van haar ouders. Dat heeft iedereen heel erg geraakt)

Dinsdag was ik met zo’n manneke bezig en kletste tegen hem: “Ga je straks nog even slapen bij oma, want die komt jou zo halen hé?”  “Nee”, zegt hij, tweeënhalf jaar oud, “Ik ga Angry Bird spelen op de Ipad…”

En dan denk ik aan de oude filmpjes van onze kinderen die ik pas heb zitten kijken. Ongeveer dezelfde leeftijd en een jaartje ouder zijn die twee op die filmpjes en ze rijden met een derdehands skelter en een rammelend fietsje over onze stoep. Of ze banjeren met een simpel poppenwagentje door onze tuin, een erin, de ander erachter. Twee kindjes die in mijn ogen het geluk hadden om op te groeien in een tijdperk zonder pc, smartphone en de hele dag door lawaaierige kinderprogramma’s op tv. Als we in de auto zaten hadden ze geen Ipad of ander beeldscherm voor hun neus, we zongen liedjes. En toen ze groter werden lag er een stapel boeken tussen hen in op weg naar een vakantieadres.

Het zijn prachtige filmpjes en ze geven me vooral een gevoel van heimwee. Heimwee naar vroeger, toen alles nog lekker simpel en gewoon was.