Ik heb lekker gewerkt vanmorgen, bij de peuters.
Tot de laatste 10 minuten. Tegen 13.00 uur liggen de kleinste kindjes te slapen en de grotere gaan rusten op een matrasje. Er gaat dan een rustig muziekje aan, het licht wordt gedimd en de rust daalt over ons neer. Bij mij daalde er nog iets meer; mijn verdriet greep me ineens beet, pats, hier ben ik! En ik deed er zelf nog een stom schepje bovenop door in het boekje van Paddington te kijken. Paddingtonbeer kocht ik ooit met Koninginnedag. Ik had nog een koffertje en een klein opschrijfboekje. Hij werd de logeerbeer van de Paddingtongroep en mocht bij ieder kind een weekje logeren. Ik breide een sjaal en sloffen voor hem. Vanwege die breisels nam ik hem in de kerstvakantie mee naar huis. En ik schreef ook, net als de ouders van de peuters, zijn belevenissen bij ons in het notitieboekje. Ik maakte ook foto’s om ouders te stimuleren er ook iets leuks van te maken. En nu stond ik daar mee in mijn handen: Paddington eet een oliebol met Nienke, drinkt een glaasje champagne met Annelijn en als het heel laat is gaat hij slapen, tussen Jan en Wil in het grote bed. Natuurlijk had ik dat boekje mooi dicht moeten laten, maar het was al te laat. Daar lag hij, mijn Jan, net te doen alsof hij sliep. Als ik zoiets vroeg dan deed hij dat gewoon, de lieverd. De foto’s zijn van jaren geleden, toen er nog hoop was. Nu is er alleen nog een hoop verdriet.
En ik werd boos en verdrietig tegelijk. Ik probeerde het nog wel weg te slikken, maar er was geen beginnen meer aan. Ik heb m’n jas en tas gepakt en ben vertrokken. Eerst nog een kwartiertje huilen in de auto en dan naar huis. Godverdomme, sorry, maar betere woorden komen er niet naar boven. Waarom mag Jan niet meer bij ons zijn, waarom heeft hij zo lang ziek moeten zijn en waarom moest hij uiteindelijk vertrekken? Wie is daarmee gebaat? Wat is het nut, de zin van zo veel ellende?
De vijf fases van rouw, ik ken die theorie wel. Nou ik had vandaag last van alle vijf die fases!! Er zit niks voorspelbaars aan, er is totaal niet in te schatten hoe ik me over vijf minuten, over 5 uur of over 5 dagen voel. Soms als het onverwacht stil wordt om me heen, soms als ik bepaalde muziek hoor, of als ik iets zie, dan is het er ineens; pats, hier ben ik.
Je moet proberen te bidden Wil , ik ken jou niet maar Jezus kent jou wel en wil jou helpen maar je moet Hem wel vertrouwen met heel je hart . Hij is je Hemelse vader , lees de bijbel en ga op je knieen juist nu is Hij er voor je. heel veel sterkte , Lidia hakvoort.
BeantwoordenVerwijderenBeste Lidia,
BeantwoordenVerwijderenIk word heel erg boos van dit soort reacties. Als jij graag wil bidden, ga gerust je gang, maar dring dat niet aan andere mensen op.
Wil
Beste Wil , sorry ik had het niet zo bedoeld ik wil je alleen maar helpen . Ik weet hoe je je voelt mijn vader was 44 jaar toen hij aan kanker overleed. maar mag ik vragen waarom je boos wordt , vind je het goed dat ik voor jou bid. Groetjes Lidia.
BeantwoordenVerwijderenAls jezus en god echt zouden bestaan, dan zou deze blog gewoon nooit nodig geweest zijn.... En al die andere blogs van mensen en kinderen die vechten tegen kanker ook niet....
BeantwoordenVerwijderenEr is licht in het donker, rijkdom in armoede en leven in de dood!
BeantwoordenVerwijderenIk wil je nog 1 gedicht meegeven ,dan zal ik je niet meer lastig vallen.
BeantwoordenVerwijderenVerlangen.
In een zware tijd lijkt niets meer van belang.
De glans is zomaar verdwenen .
Ik denk waar bent U in mijn strijd
Ik zoek naar U in de stilte van de nachten,
verlangend naar u zegen Heer
zoek ik U meer en meer
U bent steeds in mijn gedachten.
De hoop blijft vurig in mijn dromen
Ik kijk uit naar de dag dat U alles hersteld.
En verlang naar U liefdevolle nabijheid
Voor altijd en in de eeuwigheid.
Ik leg mijn hele leven in U hand
daar is het veilig en volkomen.
Daar zullen er geen gekwetste mensen meer zijn
is er een eind gekomen aan de honger en pijn.
Dan heelt U alles wat kapot is gegaan.
En mag ik wonen en altijd in Uw nabijheid zijn voortaan.Liefs Lidia.
Lastig vallen, gelukkig benoem je het zelf ook zo :-)
VerwijderenFijn dat je dat vanf nu niet meer gaat doen Lidia.
Het is misschien ongepast om het hier te schrijven, en ik vind het ook zeer jammer dat je op zo'n dingen niet anders dan kunt reageren, maar ik moet wel breed glimlachen als ik je reactie op het bericht van Lidia lees... zo er boem pats recht op.... en meer dan gelijk heb je!
VerwijderenBeseffende dat je niet altijd veel aan woorden hebt, wil ik je toch nog een extra portie sterkte toewensen al de komende tijd!
Ik vind het gedicht wat Wil plaatst, veel pakkender, hou je taai Wil,
VerwijderenSamen met de meiden en hun jongens kan je de wereld aan.
Huilen kun je niet plannen, verdriet overkomt je!
Heel veel sterkte !
Heel Veel sterkte Wil!
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel, Yvonne uit Tilburg
Heel veel sterkte Wil, en laat je niks opdringen door mensen die het denken beter te weten.
BeantwoordenVerwijderenIk dring Wil helemaal niks op , ik kan er echt wakker van liggen dat als je iemand probeert te helpen alleen uit goede bedoeling terwijl ik haar helemaal niet ken je zo aangevallen wordt ,heel vreemd .
VerwijderenBeste Anoniem,
VerwijderenJe valt iemand lastig wanneer je toch nog 4 berichtjes van een zelfde strekking verzend wanneer al is aangegeven dat het onderwerp niet gewenst is. Dan heet dat opdringerig. En dat terwijl Wil had aangegeven heel erg boos van dat soort berichtjes te worden.
Je berichtjes waren ongepast en ook nog eens onnodig kwetsend voor Wil. Dat noem ik geen helpen.
Carolien
heb alleen een mooi gedicht nog gestuurd verder niets , maar omdat het over het geloof gaat is het opdringerig in watvoor wereld leven we dan... maar goed Sorry Wil alle welgemeende sterkte toegewenst die je nodig heb t, hopelijk aanvaard je dat wel
VerwijderenJe dringt helemaal niets op?
VerwijderenJe MOET proberen te bidden.......je MOET Hem vertrouwen.... LEES de bijbel en GA op je knieen en bid...........
Als iemand gelooft en daar steun in vindt, is dat geweldig voor die persoon. Maar ga dat niet een ander opleggen: het getuigt van een bepaalde arrogantie om ervan uit te gaan dat iedereen daar zo over denkt of over zou moeten denken. En nee, als iets over het geloof gaat is het niet opdringerig, wel als het in de gebiedende wijs wordt neergezet. Alsof het geloof zaligmakend is of de oplossing voor al je problemen. Maar goed, dat is een discussie die hier niet gevoerd hoort te worden. Ik denk dat je uit respect naar Wil dit soort opmerkingen voor je moet houden.
Hi Wil,
BeantwoordenVerwijderenGeen feest van herkenning, maar herkenning van de ellende. Mijn vader overleed 6 jaar geleden na ongeveer dezelfde geschiedenis als jouw Jan. Alleen werd mijn vader wel getransplanteerd, hij had wat met galwegen, maar kreeg een lever met tumor er voor terug. Dikke pech, dik ziekbed en dikke ellende, dikke mot met Metselaer. En toch, ondanks dat we hem vreselijk missen op de gekste momenten, er komt een dag dat je mist met een glimlach, om wat was om wat de mooie herinneringen zijn. Maar nu, pffff, dat valt niet mee. Voor jou en je meiden, veel kracht en sterkte, en een beetje zon, helpt soms ook gewoon een beetje.
Kus (raar want ik ken je niet, maar zeker gemeend) en warme groet, Babs
Lieve, lieve Wil...het gaat met vallen en opstaan he? Want dat lees ik wel tussendoor, dat je toch steeds weer opstaat (Ik 'hoor' je al zeggen: ja duh, ik zal wel moeten!). Er zullen altijd miljoenen dingen zijn die je aan Jan herinneren en waardoor het verdriet weer in alle hevigheid binnenvalt op de meest onverwachte momenten. En ja, ik snap zo goed dat je de zinloosheid van dit alles niet kunt en wilt begrijpen. Ik kan ook geen enkele reden bedenken voor zoveel verdriet en pijn.
BeantwoordenVerwijderenUit eigen ervaring weet ik dat er momenten komen waarop je steeds vaker met een glimlach terug zult denken aan al het moois wat je hebt meegemaakt samen maar goed, daar heb je nu niks aan.
Wist ik maar wat zinnen hier neer te toveren die je kunnen troosten of helpen. Ik leef in ieder geval enorm met je mee.
Maar oh...wat geniet ik van jouw reactie hierboven. Alsof je hier op zit te wachten, je bent 'vrouws' genoeg om voor jezelf te beslissen waar en wanneer jij je kracht ergens uit haalt. En dat hoort zeker niet door bepaalde mensen opgedrongen te worden. Ik vind het zelfs van disrespect getuigen eerlijk gezegd en totaal ongepast. Vertrouw op je eigen kracht, want dat jij die bezit, staat voor mij als een paal boven water. En dan nog....doe het op jouw manier, op jouw tempo.