maandag 22 april 2013

stemmetje

Er zit een stemmetje in mijn hoofd. Dat begint al bij het opstaan: Jan is dood. En het gaat de hele dag door, wat ik ook doe, waar ik ook ben: Jan is er niet meer dus je moet alleen gaan en je komt alleen terug. Je doet alleen boodschappen, gaat alleen naar een verjaardag.  Dat rotstemmetje heeft volkomen gelijk. Jan is er niet meer. Dat hebben mijn hersens en ik inmiddels wel geregistreerd. Maar dat dat voor altijd zo is komt nog maar mondjesmaat binnen. Dus tegenwoordig zeurt het stemmetje wel eens: Volgende week is Jan ook nog dood. Volgend jaar en over vijf jaar is hij er ook niet. Jan komt nooit meer terug. Daar snap ik nog helemaal niks van. Hoezo niet? Hij was er toch altijd al bijna 29 jaar lang, waarom komt hij niet gewoon terug dan? Hier hoort hij toch? Maar het stemmetje zegt tegen mij: Hij komt echt nooit meer terug. Hij gaat nooit meer voor je koken of ’s avonds het lekkerste kopje thee van de dag voor je maken. Dus af en toe dringt het nu tot me door: Hij gaat nooit meer iets leuks met je doen. En als ik zeg nooit, dan bedoel ik ook nooit! Wat een rotstemmetje!

Ik voel mij het meeste op mijn gemak bij mensen waarbij praten over Jan en over de dood mogelijk is. Er zijn gelukkig zeer regelmatig mensen om mij heen waarmee dat kan. Want op de plaatsen waar dit niet kan zit ik mij zeer krampachtig in te houden en dat is niet prettig. En op plaatsen waar wel over Jan gesproken mag worden houd ik me niet in en voel ik me beter.
Aan het verdriet lijkt geen einde te komen, aan de tranen ook niet, maar zolang Jan zijn naam genoemd wordt is hij niet vergeten.
Ik vond een tekst van Bram Vermeulen op internet, die eindigt zo:
En als ik dood ga, huil maar niet,
Ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is maar een lichaam dat ik achterliet,
Dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.

Tijdens de afscheidsdienst van Jan vertelde ik dat hij voortaan dichterbij zal zijn dan ooit.
En dat blijkt ook zo te zijn. Hij zit altijd in mijn hart en in mijn hoofd.
Ik ben op zoek naar blijvende herinneringen aan Jan. Ik zoek me helemaal wezenloos naar een foto van hem tijdens onze allereerste vakantie in Parijs. Er moeten foto’s van bestaan want ik heb er van mezelf al twee gevonden. Ik wil nu iets hebben voor boven de bank, een fotocollage van alleen maar foto’s uit Parijs en dan ook een foto van Jan en van mij ertussen. En ik wil ook nog een andere blijvende herinnering. Daarover een volgende keer meer.

De foto hieronder is ook gemaakt in Frankrijk, tijdens onze laatste vakantie daar. Jan wilde vooral een leuke vakantie, ik ook, maar ik was ook al erg bezig met herinneringen vastleggen voor later. Vanuit de auto had ik een mooi zonnebloemenveld gezien met een speciale zonnebloem ertussen: iemand had er een gezichtje ingemaakt, net een smiley. En ik wilde die heel graag samen met Jan op de foto. Dus wij hebben samen gezocht naar waar dat veld ook al weer precies was. Het bleek langs een drukke weg te zijn en we moesten nogal een eind door de berm ploeteren voordat we er waren. Jan had me al tien keer voor gek verklaard en liep mopperend door die berm. Levensgevaarlijk vond hij het om langs die weg te gaan lopen. En het was hem te ver. Maar hij deed het wel. Toen we er eindelijk eenmaal waren was Jan daar een beetje humeurig van geworden, maar die foto moest nog wel even gemaakt worden. Anders hadden we voor niks dat hele eind lopen zoeken naar die ene bloem.
Deze foto is het geworden, nu is het een dierbare herinnering.

1 opmerking:

  1. Ha, wat een gekke mensen zijn we toch......echt nog afdwingen wat we willen, ook al.....vinden we het soms niet leuk. Maar zoals je schrijft, het is een blijvende herinnering geworden, alleen ehhh.....zijn gezicht spreekt boekdelen, ook al ken ik Jan niet. Ik vind het geweldig, zeker weten en jij, lieve dame, ik ken je niet, maar jij doet het wat mij betreft ook geweldig. Je zal het wel niet met me eens zijn. Hartelijke groeten en blijf wie je bent, gewoon geweldig !! Sonja

    BeantwoordenVerwijderen