kerst 2012

Wat een dubbele gevoelens deze Kerst zeg, ppfffttt.

Zo bijzonder dat Jan anderhalf jaar nadat hij uitbehandeld bleek nog Kerst met ons mag vieren, maar ook zo dubbel omdat hij die Kerst voornamelijk slapend in bed doorbrengt.

Alles wat we doen voelt dubbel, we slaan het Kerstontbijt over want dan slaapt Jan nog. Terwijl wij kletsen en een spelletje spelen slaapt of doezelt hij overal doorheen, maar hij is er wél bij. (tenzij we een quizachtig spel doen en er een vraag over een paus ofzo gesteld wordt, dan klinkt het goede antwoord ineens van onder het dekbed als wij het allemaal niet weten.)

Tijdens het kerstdiner lassen we lange pauzes in zodat Jan kan slapen, maar het lukt hem wél om zowel bij het voorgerecht als bij het nagerecht even aan tafel te zitten en van alles wat hij lekker vindt wat mee te smullen. Anders hadden we gewoon met ons bord op schoot bij zijn bed gezeten net als met Sinterklaas, maar zo is het veel fijner. Het nagerecht wordt wel op bed geserveerd maar ook daar geniet Jan met smaak van. Maar waar hij nog het meeste van geniet is het feit dat we met z’n zessen bij elkaar zijn en dat we ondanks alle hindernissen en belemmeringen samen Kerst kunnen vieren.

En dat kunnen we; iedereen doet z’n best om er iets van te maken, het is gezellig, de schoonzoons proberen elkaar te overtreffen met de beste/slechtste grap, mijn meiden en ik koken lekker eten en ik probeer heel hard in het nú te zijn, nú te genieten van de warmte om ons heen en me niet te laten meeslepen in gedachtes over volgende Kerst of sowieso over volgend jaar.

Het eten was heerlijk, ondanks het feit dat er 3 koks in de keuken stonden, dat is ook wel eens anders geweest; teveel dikke billen in de keuken zeggen wij dan, maar nu ging het prima! Dat is dan ook iets wat ik erg leuk vind, koken met mijn meiden.

Jan zorgde nog voor wat spannende momenten, de eerste al een paar dagen geleden, toen maakte hij mij midden in de nacht wakker en dan flitst er meteen een hartaanvaltrauma door mij heen. Maar het viel mee, het was alleen maar een teen die hij gestoten had en nu bloedde en dus even verbonden moest worden. En op eerste Kerstdag melde hij doodleuk vanuit zijn bed dat hij eigenlijk wel even een spraytje wilde, pats, daar ging mijn hart weer op hol, samen met dat van de rest van het gezelschap. Weer een hartinfarctvisioen. Maar nee hoor, bleek dat meneer geen nytrospray voor hartproblemen bedoelde maar gewoon een neusspraytje  voor een verstopte neus…

Inmiddels is er wel iets nieuws op z’n lijstje lastige verschijnselen van achteruitgang gekomen; Jan begint vocht vast te houden in zijn benen. Zijn onderbenen zijn wat dikker en z’n voeten zijn flink dikker. (en een wat blauw vanwege die gestoten teen) We zetten het voeteneind van z’n bed wat omhoog in de hoop dat dat wat helpt. En misschien bel ik morgen even met de vervanger van de huisarts om te overleggen. Maar het zal er wel bijhoren. En het verklaart meteen waarom hij wel dunner wordt (behalve zijn buik) maar niet afvalt.

Vanmorgen is de laatste dochter met aanhanger vertrokken, ook bij schoonfamilie wordt Kerst gevierd. Dus we zijn nu met z’n tweeën, maar dat geeft niks, Jan is zo moe van gisteren dat hij alleen nog maar geslapen heeft en ik heb de afgelopen 2 dagen zoveel warmte meegekregen dat ik het daar vandaag ook nog wel mee kan doen. En soms krijgen we ineens onverwachte lieve kleine berichtjes via de chat van Wordfeud of via sms bijvoorbeeld, waar in staat dat er aan ons gedacht wordt. Superlief vinden we dat!