iemand anders

Gisteren spraken we met iemand van ons bezoek over het feit dat wij ons meestal goed kunnen houden en niet totaal instorten. En de opmerking die ze toen maakte was echt een eye-opener voor mij;  ze zei: misschien is het in je hoofd wel net alsof het over iemand anders gaat.

Daar moest ik lang over nadenken, maar het is inderdaad zo. We praten met gemak over Jan z’n ziekte en naderende sterven, we bespreken muziek voor bij het afscheid, we zien de aftakeling en toch gaan we (bijna) gewoon door.

En dat is inderdaad mogelijk doordat we niet continu beseffen dat het echt is, dat het over Jan, over ons gaat. Onze hersens laten dat niet toe, we weten het wel, maar ook weer niet.

Sommige momenten zie je dat heel duidelijk. Jan heeft een slecht hart en hij heeft spataderen in zijn slokdarm die zouden kunnen gaan bloeden als hij ooit een keer moet overgeven. Beide mogelijke situaties geven mij voldoende stof om te piekeren: Wat moet ik doen als er iets gebeurt? Wat doe ik als Jan een hartinfarct krijgt of een slokdarmbloeding? In het verleden wist ik dat wel; 112 bellen en zorgen dat we in het ziekenhuis komen. Maar nu?

Onze huisarts was er deze week weer en ik heb haar de vraag voorgelegd, bel ik 112, of ga ik bij Jan zitten en houd ik zijn hand vast en verder niks? En op het moment dat ik die vraag stelde zag ik het binnenkomen bij Jan: shit, dit gaat over mij!!!

In het gesprek dat hierop volgde was het al snel duidelijk, geen 112. Dan komt er inderdaad een ambulance die Jan meeneemt en in het ziekenhuis aan allerlei toeters en bellen legt en misschien wordt er dan nog aan alle kanten aan hem getrokken en geduwd en in hem geprikt en uiteindelijk is de conclusie dan toch nog dat ze weinig of niks voor hem kunnen doen. En dan ligt hij daar, dat willen we niet!

Onze huisarts komt vrijdag nog even langs om dat nog eens goed met ons te bespreken, want volgende week is ze er niet. De vervanger en de huisartsenpost moeten daarom goed geïnformeerd zijn (waar blijft dat Elektronisch PatientenDossier toch?) Want die kan ik nl. wél bellen om te vragen of ze komen en meekijken hoe we zo goed mogelijk kunnen handelen.

Het overkomt mij ook dat ik ineens denk: Ja, maar straks ligt hij hier echt dood in dat bed, of in de kist, straks gaat het echt gebeuren, straks…

Maar meestal zit dat deurtje dicht.

Als het wel open gaat dan gaan meestal ook meteen de sluizen open, de tranen komen dan in een grote stortvloed naar buiten, de Apocalyps is er niks bij. En in de categorie ”dat kan er nog best bij hoor” heb ik dan tegenwoordig enorme bloedneuzen. Vroeger als kind had ik dat al in warme zomers, nu bij verkoudheden enzo, maar sinds een tijdje ook spontaan als de emoties eruit spatten. De eerste keer was in de kerk toen Jan z’n moeder begraven werd. De meest recente was vannacht. Slapen is al jaren niet meer mijn sterkste kant, als ik een paar uurtjes geslapen heb word ik wakker en dan is er zoveel stof tot piekeren dat ik niet makkelijk weer doorslaap. Dan ga ik er uiteindelijk maar uit, wat lezen of een dom spelletje spelen op m’n tablet. Soms komt er dan een flinke huilbui en vannacht dus ook een megabloedneus. De bloedbank was er blij mee geweest!

En zo hobbelen we dus maar verder en leven van dag tot dag. De ene dag is wat beter dan de andere, gelukkig hebben we veel bezoek, dat geeft gezelligheid. En soms stof tot nadenken.. En onze dochters zijn er vaak.

Regelmatig horen we dat we het zo goed doen en dat we zo sterk zijn. Wij ervaren dat niet zo hoor, en we kunnen er ook niet zoveel mee als mensen dat zeggen. We zitten nu eenmaal vast in deze situatie en er is geen ontsnappen mogelijk, dus we doen het er maar zo goed mogelijk mee, maar wat je ziet (of leest) is natuurlijk nooit het totaalplaatje.