Vakantie 2

We zijn een paar dagen op vakantie geweest, naar een huisje op een park in Noord Limburg.

Jan zag er enorm tegenop, omdat hij bang was dat hij alleen maar moe zou zijn, maar het is erg meegevallen en juist supergoed gegaan. We hadden zelfs mooi weer!

Onze meiden waren ook mee en een schoonzoon is een dagje op en neer gekomen.

Jan geniet er heel erg van als zijn dochters in de buurt zijn, en ik ook hoor, dus 5 dagen achter elkaar was echt heel fijn. Maar ook lang genoeg, naar mate de week vorderde ging hij meer slapen en stond hij steeds later op.

Daar hadden we ons dan ook helemaal op in gesteld van te voren al, spelletjes mee en geen al te grote activiteiten plannen. Ik vind het fantastisch om te zien dat we daar als gezin toch erg van kunnen genieten, ook al is het niet Toscane, Normandië, Wales of een van die andere mooie plekjes waar we ooit waren.

We zijn naar de Kasteeltuinen van Arcen geweest, hebben een rondvaart op de Maas gemaakt en we hebben een streekmuseumpje bezocht. In gezelschap van vriend rolstoel was dit allemaal goed te doen.

Die Kasteeltuinen was nog een belevenis op zich, van mijn broer hadden we een poos geleden vrijkaarten gehad, die had hij gewonnen bij de PostcodeLoterij. O, dat is mooi zei Jan toen nog, daar zitten we vlakbij. Dus ik had nog heel goed naar de geldigheidsdatum gekeken en naar het aantal personen en verder niet. Bij de kassa werd de brief echter iets beter bestudeerd en de mevrouw kwam terug met de mededeling dat de kaartjes voor de tuinen van Appeltern waren en dus niet van Arcen….

We hebben er maar om gelachen. De Kasteeltuinen bleken niet op veel bezoekers te rekenen, in de horecagelegenheid waar we een broodje wilde eten was alles uitverkocht omdat er net een bus met Zweedse toeristen voor ons was neergestreken. Alleen appeltaart hadden ze nog, maar dat waren dan ook enorme punten, kon best voor lunch doorgaan. Toen we later het enige horecapersoneelslid nog een keer zagen riep hij al vanuit de verte naar ons: Nu heb ik wél broodjes hoor. Maar toen hoefde het al niet meer, toen hadden we al besloten dat deze tuinen voortaan als de Tuinen van Appeltaart door het leven zouden gaan.

wij in de Tuinen van Appeltaart

Terwijl Jan z’n dutjes deed heb ik wat gewandeld met mijn meiden, boodschappen gedaan en veel spelletjes. (waarbij bleek dat mijn concentratie en geheugen nog steeds het niveau van een goudvis hebben, zou het ooit nog goed komen?)

Op de heenweg waren we gestart met een gezellige lunch bij ’n dochter en op de terugweg zijn we met z’n vieren bij Jan z’n moeder langsgegaan in het Hospice. Daarna hebben we ter afsluiting nog gezellig samen geluncht en zijn we ieder onze weg weer gegaan. Weer een hoop mooie herinneringen rijker, weer een hoop genietmomenten in de pocket.

Op de terugweg in de auto zeiden we nog tegen elkaar dat er nu werkelijk helemaal niks mis was gegaan, niemand ziek, geen deuken in de auto. Maar dat was iets te vroeg…

Aan het begin van de week had het geonweerd in Kaatsheuvel en dan slaat bij ons de aardlekschakelaar wel eens om, dat is een soort beveiliging denk ik en dan is er dus de stroom af. Dat was maandagavond ook gebeurd, op onze vertrekdag, en de oppas van onze kat had niks gemerkt omdat het lampje in de koelkast nog wel brandde, dat is n.l. een andere groep in de meterkast. Dus mijn eerste klus bij thuiskomst was het leeghalen van de vriezer, alles in de container kieperen en de vriezer schoonmaken. 5 dagen zonder stroom was toch net iets te lang…. Maar om zo’n kleinigheidje hoor je mij niet mopperen hoor.

Jan heeft vanmorgen tot 12.30 uur geslapen, na de lunch zijn we even bij z’n moeder geweest en nu slaapt hij weer, toch wel vermoeiend hoor, zo’n midweekje!

p.s. er stond vandaag een mooi artikel in heel veel kranten over de KanjerKetting. Lees het maar eens, dan zie je een klein beetje van de wereld waar kanker regeert, bij kinderen in dit geval. Mocht je niemand in je omgeving kennen die kanker heeft, dan knijp je handen maar in elkaar en wees blij! Het kan zomaar anders gaan.