rolluiken

Jan z'n moeder is gisteren naar een hospice in Tilburg gebracht, in Waalwijk (dichterbij) was geen plaats. Ze kon echt niet meer alleen thuis blijven. Ze lag al bijna 20 weken thuis in bed en kon nog met heel veel moeite naar de voordeur lopen om de thuiszorg binnen te laten. Haar jongste dochter heeft al die tijd voor haar gezorgd, de thuiszorg kwam een of twee ker per dag en verder deed zij alles: de was, de boodschappen, eten verzorgen, bezoek ontvangen, medicijnen halen, alles. Twee keer per dag fietste ze er heen. Zij heeft goud verdiend de afgelopen maanden.

Vrijdag lukte het allemaal niet meer, Jan z'n moeder kon niet meer zelf uit bed komen. Eerst werd nog geregeld dat de thuiszorg een sleutel kreeg, maar toen ben ik toch een beetje gaan duwen en trekken. Wij vonden het al heel lang niet meer verantwoord dat ze nog alleen thuis was, maar ze wilde zo graag thuis blijven. In overleg met de huisarts is toen toch gekozen voor opname in een hospice. Tot onze grote opluchting. Je moet er niet aan denken dat ze 'n keer 's nachts gevallen zou zijn en daar tot de volgende ochtend had gelegen...

We snappen wel dat het een grote stap is, er is geen weg terug.
Maar ze heeft daar een mooie ruime kamer en het bezoek mag de hele dag door komen. Het personeel is heel lief en behulpzaam, echt mensen met hart voor hun werk. Wij vinden het goed zo, en zij heeft zich er denk ik ook al wel bij neergelegd. Nadeel is dat Jan er nu niet meer even alleen naar toe kan. Hier in het dorp mocht hij van de huisarts nog wel een klein stukje autorijden, maar niet naar Tilburg dus. En ik ging lang niet altijd mee. Ik vind het nog steeds confronterend en moet erg mijn best doen om geen ander gezicht in dat bed te zien.
De eerste keer naar het hospice vond ik ook lastig. Het is goed dat zoiets er is, maar je moet er niet zelf hoeven liggen. Maar gelukkig zijn Jan en ik het er over eens, als het even kan blijft Jan straks gewoon thuis.

Het blijft een vreemde situatie voor ons, en ik merk dat ik mezelf soms afsluit voor sommige emoties. Als ik mijn schoonmoeder daar zo zie, dan is het net alsof er bij mij rolluiken dichtgaan.  Mijn hersens hebben gewoon geen ruimte voor nog meer ellende.