Als iemand dood gaat, dan zijn de nabestaanden in de rouw. Maar er zijn meer situaties die een soort van rouwproces met zich meebrengen. Alles wat te maken heeft met afscheid nemen valt hier denk ik onder, scheiden, je baan kwijtraken etc. Als het je overkomt dan ga je door een proces van rouw (min of meer)
Ik denk dat het ook bij onze situatie het geval is; we hebben lang geleden afscheid genomen van ons normale leven, we beseffen al lang dat Jan terminaal ziek is en dus niet lang meer bij ons zal zijn, ook daarover rouwen we, nu ook al en ik verwacht niet dat de rouw na zijn overlijden er minder door zal zijn. Ruim een jaar in de rouw terwijl er nog niemand dood is. Afscheid van alles wat er was en nooit meer terug komt.
En nog bizarder: ook Jan rouwt, hij heeft afscheid moeten nemen van zijn werkend bestaan, van veel mogelijkheden, zoals ver en lang op vakantie gaan, auto rijden, zelf kunnen gaan en staan waar en wanneer hij maar wil. En hij rouwt om het afscheid dat komen gaat.
Op dit moment rouwen we in het kwadraat: de moeder van Jan zal zeer binnenkort komen te overlijden. We hopen voor haar dat het niet lang meer duurt, haar leven is op deze manier eigenlijk niet leefbaar meer. Waardig sterven en op een menselijke manier dood kunnen gaan, dat is wat we haar gunnen. En dat is waar wij nu alvast om rouwen.
Het is ongelooflijk zwaar om Jan aan het bed van zijn moeder te zien en het maakt me boos en verdrietig dat hij dit moet aanzien, dat hij dit moet meemaken nog. En het maakt me ook bang voor zijn levenseinde, voor wat hem nog te wachten staat.
We merken regelmatig dat mensen niet begrijpen hoe onze situatie is, waarom ik minder werk en waarom het voor ons, vooral voor Jan, zwaar is. Het is niet erg dat ze het niet begrijpen, fijn voor hen als ze de situatie niet herkennen, maar soms zeggen ze daardoor (ongewild) dingen die ons raken.
Een verpleegkundige in het Hospice zei vandaag tegen de zus van Jan: U bent er altijd heel lang hé, en ze keek daarna vragend naar Jan. Die zei: Wij proberen als het kan iedere dag te komen, maar ik blijf dan niet zo lang. De verpleegster antwoordde dat dat niet erg was, omdat ieder zijn eigen keus moet maken. Daar kan ik me dan vreselijk aan storen, want bij de intake is echt wel verteld hoe ziek Jan is. Ik heb geprobeerd die verpleegster duidelijk te maken dat Jan geen keus heeft om langer te komen, maar als mensen op zo’n plek met zo’n beroep al niet wijzer zijn…..
Lotgenoten
Sinds ik diabetes heb kom ik een keer in de drie maanden bij de praktijkondersteuner van onze huisarts. Deze keer was er een nieuwe, R.
We namen alle controles door en kletsten in tussen over van alles. Ik legde haar ook uit dat ik goed weet dat ik gezond moet eten, dat ik dat zoals altijd ook zeker probeer, maar dat ik wel regelmatig een uitschieter maak omdat de omstandigheden nu eenmaal zo zijn. Na een warme dag een ijsje gaat eten bijvoorbeeld, dat kunnen we nog samen. Of lekker uit eten gaan. Of chinees of friet halen, vroeger deden we dat 1 of 2 keer per jaar. Nu aanzienlijk vaker. Niet goed voor mij, wel fijn voor Jan en dan is de keus snel gemaakt.
Ik vertelde haar dus ook dat Jan terminaal ziek is en wat hij heeft.
Terwijl ze mijn bloeddruk opnam vroeg ze of wij lotgenotencontact hebben. Ik legde haar uit dat er weinig mensen zijn die in een vergelijkbare situatie zitten en dat Jan geen behoefte heeft aan lotgenotencontact. Ze merkte dat ik wel belangstelling had en vertelde: Ik ken iemand bij mij in de straat, hij heeft ongeveer hetzelfde als uw man. Ik was heel verbaasd, en al een beetje blij, zo dicht in de buurt… Zijn vrouw houdt een blog bij, vertelde ze verder en ik kreeg een beetje een raar gevoel erbij, dat was nog eens toeval….
Maar toen ging ze verder: dat is die blog van “hebjijnogwatopjelever”, en ik had kippenvel, het begon me te dagen… ze had het over mijn blog!!
Woon jij dan bij mij in de straat vroeg ik nog. Maar dat was niet zo, R. volgt mijn blog via de blog van Lowie. Ze heeft altijd gedacht dat het over iemand uit haar straat ging, maar die man is al lang genezen. (denk ik en hoop ik voor hem)
Het was zo’n vreemd toeval, iemand leest een blog en heeft daarbij een persoon voor ogen, maar het blijkt die persoon helemaal niet te zijn, het is gewoon mijn blog die ze leest.
Het was grappig, maar ook jammer, want dát lotgenotencontact had ik graag gewild! Zóveel overeenkomsten….
Hoi Wil !
BeantwoordenVerwijderenHeb je wel eens van het Vicki Brown huis in Den Bosch gehoord ? Bijna dagelijks worden daar activiteiten georganiseerd voor mensen met kanker en hun naasten. Op http://www.vbrownhuis.nl/ staat het nodige aan informatie vermeld. Misschien dat er iets tussen zit dat je aanspreekt, hoewel ik me realiseer dat Den Bosch niet recht naast de deur ligt. Op 10 nov. A.s. opent inloophuis Midden Brabant de deuren in Tilburg. http://www.inloophuismiddenbrabant.nl/het-inloophuis . Duurt nog ff voor het november is helaas.
Ondanks dat hoop ik toch dat je iets met deze info kunt doen.
Groetjes
Carolien
Hallo Wil,
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je zo weinig/geen lotgenoten hebt staat ook zo stom want je wenst niemand een situatie als die van jullie toe maar toch ze zullen er vast wel zijn want we moeten ons hoofd niet in het zand steken, en dan zou het toch wel fijn zijn als er herkenning is.
De situatie tussen jullie en ons is mega verschillend en toch zie ik regelmatig hele herkenbare dingen. Zo ook het stukje over rouw. Wij een gezin met 3 jonge kinderen, onze Mees die wel genezen is en hopelijk nooit meer ziek wordt. Hoe is het dan herkenbaar.... Wij hebben ook afscheid moeten nemen van het gewone leven. Het leven waar iets vanzelfsprekend is. Wij kunnen nooit echt onverwachte dingen doen. Altijd kijken naar het autisme van Jelle maar tegenwoordig ook, nog meer dan naar Jelle naar de fysyke gesteldheid van Mees. En ja ook wij maken soms keuzes die niet goed zijn om als gezin te genieten. Dat is zo belangrijk dat heb je nodig en dan neem je wat er fout gaat op de koop toe.
Wij zien hoe Mees stukje bij beetje in een rouwverwerking komt door al zijn beperkingen, en dat doet ons als moeder zeer. Vele mensen zien dat niet. Mees is 10 ziet er redelijk gezond uit, soms erg wit met dikke donkere kringen maar dan wordt er al snel gedacht dat hij te laat naar bed is geweest. Mensen vullen vaak dingen in.... Mees heeft ook weer een bos haar en is eindelijk flink aan het groeien. Mees gaat door, gaat over zijn grenzen heen als er andere bij zijn. Wil niet onder doen voor zijn leeftijd genootjes of kinderen die jonger zijn. En eigenlijk wil hij beter zijn bij kinderen die ouder zijn. Dit om geaccepteerd te worden. En om gewoon te zijn. Want gekozen worden op kinderfeestjes, nee dat wordt hij niet vaak, nog maar te zwijgen over het kiezen bij gym. Maar de ommekeer is daar als iedereen weg is of hij in bed ligt. Pijn in zijn benen en voeten. dood moe dat hij de trap niet meer op kan. Zo moe dat hij graag naar bed gaat.
Nee ik klaag echt niet. Wij zijn dolblij dat ons kereltje die verschrikkelijke ziekte tot nu toe heeft mogen overleven. Maar we zitten wel in rouw en hebben ook eigenlijk niemand in een vergelijkbare situatie. En dat is soms zwaar.
Dus omdat ik weet hoe zwaar het soms ook is en dan denk ik bij jullie nog zwaarder om dat het zwaard boven jullie hoofd hangt een hele dikke knuffel voor jou!
X Diane