GTST

Goede tijden, slechte tijden, dat is wat we meemaken.

De goede tijden waren deze week duidelijk in de meerderheid, Jan is best actief geweest.

Zondagmiddag zijn we bij zijn oom en tante geweest, veel langer dan gepland omdat we zo gezellig zaten te kletsen. Maandag hebben we de Koninginnedagmarkt bezocht hier in Kaatsheuvel. Jan gaat dan bij voorkeur niet in z’n rolstoel zitten, we komen er veel te veel bekenden tegen en dat vind hij niet prettig.

Halverwege de markt hebben we uitgebreid met Yvonne en Lowie staan praten. We hebben veel respect voor de manier waarop zij zich na het overlijden van Guusje inzetten voor andere kinderen met kanker. Hun verdriet om dit grote gemis is intens voelbaar maar toch weten zij dit om te zetten in positieve energie en dat vinden we heel knap.

Dinsdag mochten we met mijn zus en haar vrouw mee uit eten en we hebben ook daar weer een heel gezellige tijd gehad waarbij we heerlijk ontspannen konden kletsen.     We hoorden dinsdag van Annelijn dat haar onderzoeksopzet eindelijk goedgekeurd is en daar waren we superblij om. Ze was er al een tijdje mee aan het worstelen, ook omdat ze eigenwijs als ze ook is, er voor had gekozen om een zelfstandig afstudeeronderzoek te doen en niet via een stageplaats. Dit had haar voorkeur omdat ze dan ieder moment er tussenuit zou kunnen stappen als dat vanwege Jan nodig zou zijn, iets wat bij een stageplek wat moeilijker is. Nu dit gedeelte goedgekeurd is kan ze verder aan de slag en is de kans groot dat ze tegelijk met de rest van de groep kan afstuderen en dat is belangrijk voor haar. (en voor ons) De bul-uitreiking is n.l in september en Jan heeft haar, net als laatst aan mij, beloofd dat hij er bij zal zijn.

Woensdag zijn we even gaan winkelen omdat Nienke bijna jarig is. En Jan wilde heel eigenwijs weer niet in de rolstoel. Donderdag verbraken we bij een controlebezoek aan de cardioloog weer een record. We waren zo snel klaar dat de 20 minuten die je gratis mag parkeren nog niet eens om waren; de parkeerautomaat gaf aan dat we niks hoefden te betalen.     

Jan werd binnen 2 minuten geroepen voor een hartfilmpje, daarna kwam de cardioloog, die luisterde toch zeker 3 seconden naar zijn hart en longen. Als Jan z’n hart iedere vierde slag overgeslagen zou hebben dan had hij dat niet eens kunnen horen. De conclusie was dat het er voor dit moment allemaal naar omstandigheden goed uitziet. (en dat dat niks zegt, rendementen uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst)

Donderdagavond mochten we bij Annelijn en Ton mee-eten. We profiteren tegenwoordig regelmatig van het feit dat onze meiden al op jonge leeftijd hebben leren koken en dat ook nu nog erg leuk vinden. Toen ze klein waren mochten ze om beurten op zaterdag met Jan of met mij koken. Ze bepaalden dan ook zelf wat er gegeten werd en ze kozen nooit voor friet of pannenkoeken ofzo. Ook nu proberen ze de meest exotische dingen uit en de resultaten zijn meestal prima, zeker als je beseft dat ze ook wel een beetje van de handigheid van Jan in de genen hebben.                                                                            

Er was dus iedere dag wel iets waar we ontzettend van genoten hebben.

Jan is ook nog iedere dag bij zijn moeder op bezoek geweest, soms met mij samen, maar soms ook alleen, wat nu weer kan nu hij in samenspraak met onze huisarts soms weer zelf kleine stukjes in de auto rijdt. Dit vergroot zijn zelfstandigheid weer een beetje en dat doet hem duidelijk goed.

Maar vandaag, vrijdag, was het muntje dan ook helemaal op, tijd voor de slechte tijden. Jan kwam vanmorgen om 10.00 uur uit bed, heeft 5 minuten op de bank gehangen en is toen weer terug naar boven gesjokt om verder te slapen. Rond een uur of een heeft hij een bekertje drinkontbijt op en daarna viel hij weer in slaap. Hij voelde zich nog steeds niet zo lekker. Pas om half  3 is hij opgestaan en toen ging het gelukkig wel weer een beetje. Ik kreeg het al een beetje benauwd, zondag vieren we de verjaardag van Nienke en het zou niet de eerste keer zijn dat Jan z’n ziektes roet in het eten gooiden. Twee jaar geleden lag hij rond Nienkes verjaardag 3 weken in het ziekenhuis om zijn bloedsuikerwaardes beter te stabiliseren vanwege de transplantatieplannen die toen nog in het vooruitzicht waren. Met veel moeite mocht hij een paar uur naar huis, met het infuus in zijn arm. Vorig jaar Jan lag rond deze tijd weer eens in het ziekenhuis vanwege een infarct, hij mocht toen kort voor het weekend naar huis, maar we hebben de verjaardag van Nienke toen alleen met het eigen gezin gevierd.

Dit jaar willen we dat Jan gewoon thuis is, niet ziek (niet zieker dan anders dus), niet oververmoeid en geen andere toestanden. Vanwege zijn beperkte energie hebben we het feest al beperkt tot een paar uurtjes in de middag.

Maar nu, eind van de middag gaat het wel weer met Jan. We hebben ons al afgevraagd wat we dan verkeerd doen, als Jan zo uitgeput kan zijn ineens. En natuurlijk was het veel deze week, iedere dag wel een keer een poosje op pad. Maar we hebben er allebei erg van genoten en onze conclusie is dus dat we niks verkeerd hebben gedaan, want het ging allemaal goed en we hebben genoten. Dat Jan vandaag de prijs heeft betaald nemen we dan maar op de koop toe.

Want dit is waar we het van moeten hebben, de goede tijden. Daardoor kunnen we de slechtere tijden doorkomen.