Henk ken ik van Vluchtelingenwerk, waar wij beiden jarenlang vrijwilliger waren. Hij is ergens in de 70 en heeft al een paar jaar kanker. Ruim twee jaar geleden kreeg hij te horen dat de artsen niks meer konden doen voor hem. Het zou nog zo’n 3 tot 9 maanden duren gaven de artsen hem zwart op wit. En nu wandelt hij nog rond met zijn vrouw.
We raakten aan de praat en ze leken serieus verontwaardigd dat die dokters ongelijk hadden, de termijn was al heel ruim overschreden. Natuurlijk waren ze blij dat Henk er nog is, maar ik begreep hun verontwaardiging maar al te goed. Het valt niet mee om te leven met de boodschap dat je terminaal bent.
De vrouw van Henk verwoordde precies wat ik ook meemaak: Als er iemand 3 keer hoest dan denk je: die wordt verkouden. Als Henk drie keer hoest dan denk je: zou dit het begin van het einde zijn?
Hoewel we beseffen dat veel mensen genieten van het mooie weer zijn wij erg blij dat de temperatuur gaat dalen; Jan is helemaal niet meer bestand tegen deze hitte. Hij wordt er heel moe van en kan eigenlijk de hele dag wel slapen. Dat doet hij dan ook bijna, maar dat geeft hem niet bepaald een goed gevoel. Afgelopen vrijdag kwam ik thuis van mijn werk rond 13.00 uur en Jan lag nog in bed. Hij was er wel heel even uit geweest maar weer snel terug gegaan. Hij was er helemaal emotioneel van. Als het zo slecht met hem gaat dan gaat het ook erg spoken in zijn hoofd. Hij vindt zichzelf nutteloos omdat hij niet meer kan werken en niet meer actief deel kan nemen aan de samenleving. Zijn wereldje wordt steeds kleiner.
En als hij dan toch zo ligt te piekeren dan voelt hij zich meteen ook nog maar even schuldig tegenover mij. Hoe minder actief hij in en om het huis is hoe meer ik moet gaan doen. En, tenslotte, alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg is, Jan piekert over periodes in ons leven waarin hij misschien net niet aardig genoeg was voor mij, maar dat valt niet terug te draaien.
En hij vindt het zo erg dat hij regelmatig wat suffig is en dan stomme dingen tegen mij zegt.
Dus probeer ik hem te troosten met de opmerking dat hij toch al heel z’n leven lang stomme dingen tegen mij zegt, dus dat ik dat toch wel gewend ben. Maar dat helpt ook al niet…
Een daling van de temperatuur, dat helpt hopelijk. Maar hier in Nederland gaat dat altijd zo stom; het is of véél te warm, of véél te koud. Eind van de week is het nog maar een graad of 14, en daar balen we dan ook weer heel hard van. Zaterdag trouwen Stef en Eveline, Stef is onze oudste neef. En wij vinden het super dat Jan dat nog kan meemaken. Dat hadden we nooit verwacht toen we voor het eerst hun trouwdatum hoorden, ik schrok helemaal toen ik 2 juni 2012 hoorde en dacht, dat haalt hij nooit. Maar Jan is er nog en we gaan erbij zijn.
We hopen dat het een prachtige zonnige dag wordt, vooral voor het bruidspaar zelf natuurlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten