Wat ik niet blog

Een groot artikel in de krant vandaag: “Bart blogt naar zijn levenseinde”. Over het fenomeen weblog, en specifiek blogs van mensen met een dodelijke ziekte. De motivatie van deze Bart om te bloggen is om zo iedereen om hem heen op de hoogte te houden.

Volgens de hoogleraar die ook een bijdrage aan het stuk heeft geleverd, en toevallig de schoonvader van een van onze dochters is, bloggen ernstig zieke mensen ook om zich onsterfelijk te maken, zodat ze na hun dood toch nog ergens in voortleven.

Bij ons is het vergelijkbaar en toch anders; Jan blogt niet, dyslectisch als hij is zou dat veel te lastig voor hem zijn, maar hij heeft er ook geen behoefte aan. In de bijna 2,5 jaar dat ik twee blogs heb bijgehouden heb ik hem geloof ik één keer kunnen overhalen om ook een stukje te schrijven.

Maar het onsterfelijk maken heeft er wel degelijk mee te maken, met deze blog blijft het verhaal van Jan voor altijd bij mij. Het is een stuk uit ons gezamelijke leven wat zo intens is, maar soms ook zo hectisch, dat ik het niet helemaal volledig zou kunnen navertellen. Deze blog zal ooit een blijvende herinnering zijn.

Maar wel een onvolledige. Dat trof me het meest in het krantenartikel over Bart, de meest gevoelige dingen deelt hij meestal niet op z’n blog, ik ook niet.

Ik kan niet alles wat ik voel en meemaak in mijn blog zetten.

Ik kan niet schrijven dat Jan z’n hoofd zo vol is en dat hij zo slecht slaapt dat het hem regelmatig warrig maakt en soms spanningen tussen ons veroorzaakt. Ik kan het niet op m’n blog zetten als er een dag weer geen reet aan was.

Ik kan het niet opschrijven als dochters er soms helemaal doorheen zitten omdat ze het al veel te lang veel te zwaar hebben.

Ik kan niet bloggen dat feestjes enzo voor ons tegenwoordig altijd beladen zijn en dat het wel eens moeilijk is te zien dat andere mensen daar schijnbaar geen last van hebben.

Ik probeer onze situatie zo goed mogelijk weer te geven zodat de buitenwereld op de hoogte is van Jan z’n ziekteverloop en zodat mensen kunnen volgen hoe het met ons gaat. Maar de dingen die ons het diepste raken staan niet in mijn blog, hooguit tussen de regels door.

Ik heb geen woorden om uit te leggen wat wij voelen. In mijn weblog schrijf ik dus eigenlijk veel meer dingen niet dan wél, en ik vermoed dat dat voor veel bloggers in vergelijkbare situaties geldt.

De afgelopen week waren het regelmatig slechte tijden voor Jan; vaak heel moe, slecht slapen, veel last van de onrust en pijn in z’n benen en veel last van de onrust in zijn hoofd. En veel last van het uitzonderlijk slechte weer. Nu schijnt eindelijk de zon en Jan ligt in z’n bed…

We gaan weer heel erg ons best doen om te proberen leuke dingen te doen de komende dagen, met om te beginnen morgen de familiedag. We hebben er erg veel zin in en het lijkt wel haast aardig weer te worden ook.

Een flinke weersverbetering zou al een stuk schelen, met het weer van de afgelopen weken heeft iederéén haast zin om in bed te blijven liggen.