blessuretijd

Gelukkig hebben we weer wat “goede tijden” gehad, we hadden het nodig.

Een week geleden hadden we familiedag, met mijn familie. We zijn met z’n allen naar de Beekse Bergen geweest en we hadden daar een eigen bus met Ranger ter beschikking. De organisatie was dit jaar in handen van het gezin van mijn broer en ze hadden gelukkig goed rekening gehouden met wat voor Jan mogelijk is. We begonnen om 13.00 uur met koffie en om 17.00 vertrokken we naar Breda waar Jan even een dutje kon doen. Dat was mooi lang genoeg zo voor hem.

Daarna kregen we een heerlijke maaltijd voorgezet waar ieder lid van het gezin een steentje aan bijgedragen had. Ook de vegetariërs en halallers hadden ruime keus.

De organisatie had zelfs voor een hele dag mooi weer gezorgd en een paar dagen later werden we verrast met deze mooie foto:

Ik heb een broer en een zus, dus ga maar zoeken.

De volgende dag heeft Jan helemaal niks gedaan, behalve dan het dagelijkse bezoekje aan zijn moeder. Hij was nog moe van de vorige dag, maar ook al zovast zijn krachten aan het sparen voor de komende vier dagen.

We zijn n.l. weer vier dagen weg geweest. ( voor wie één seconde dacht: alweer?? heb ik maar één antwoord: Ruilen?)  We durven het nog steeds te proberen, ook al weten we dat de lat steeds lager komt te liggen. In Haamstede, Zeeland, hadden we een hotelletje geboekt met de hoopgevende naam Duinhotel Haamstede. Met zo’n naam ga je er toch een beetje van uit dat de zee om de hoek ligt, maar dat bleek niet zo te zijn. Tijdens het eerste dutje dat Jan in de hotelkamer deed ging ik op zoek naar de zee. De wandeling naar de dichtstbijzijnde duinovergang was al minstens een half uur en dan kwam er nog een heel lang pad door de duinen, dus van daaruit hebben we de zee niet gezien. De volgende dag wees de receptioniste ons op een plek verderop waar je de auto voor het duin kon parkeren en meteen achter die ene duin lag de zee.

We hadden meteen vanaf de eerste dag mooi weer, af en toe wat wolken en een keer een spatje regen maar verder heerlijk weer. Op de site stond dan ook dat dit het zonnigste stukje van Nederland was. En dat kwam goed uit, want dan kun je tenminste lekker op een terrasje zitten en dat is een van de dingen waar Jan goed in is. Zierikzee bleek een mooi plaatsje en Renesse ook wel, maar dat hadden massa’s Duitsers en Belgen ook ontdekt dus het was er erg druk. Ik zou nooit in het hoogseizoen naar zulke plaatsten gaan, dan kun je nog net zo goed naar Valkenburg.

Als de provincie Zeeland nog een slogan zoekt zou ik ze “Zeeland Frituurland” adviseren, want bij iedere duinovergang kwam de frituurlucht je al van verre tegemoet. Ondanks het lage tempo en de vele dutjes hebben we het wel erg naar onze zin gehad. Alleen hebben we wel de conclusie moeten trekken dat vier dagen echt de max is. Jan kan zich dan redelijk tegen de vermoeidheid verzetten, maar bij thuiskomst was het muntje meer dan op.

Maar dat hadden we er natuurlijk wel voor over.

Het zet ons alleen wel aan het denken over de zomervakantie. We blijven graag plannen maken zolang het enigszins mogelijk is, we zouden het liefst een week een huisje huren in de zomervakantie. Maar we realiseren ons dat een week eigenlijk niet meer haalbaar is, naar mate de week vordert zou Jan steeds meer moeten gaan slapen, en daar hoeven we niet voor naar een vakantiehuisje.

Vorig jaar twijfelden we al zo aan de haalbaarheid van een weekje vakantie, het geeft dubbele gevoelens dat de twijfel er nog steeds is en alleen maar erger is geworden.

Maar het betekent wél dat Jan er nog steeds is, bijna een jaar nadat zijn vonnis uitgesproken werd. We hadden het nooit geloofd als iemand ons dat vorig jaar gezegd had. Blessuretijd zou dat geloof ik in de voetballerij heten, nou blessures waren er genoeg als je de virussen en hartkwalen meetelt, dus laat ons nog maar even in die blessuretijd doorgaan.