6 juni 2012

Dit weekend was een bijzonder weekend. Op zaterdag trouwde onze oudste neef.  Een prachtig bruidspaar, een mooi feest op een prachtige locatie, met als mooiste plaatje ná het stralende bruidspaar de bruid die danste met haar kleine nichtje van nog geen 2 jaar.

Blitz is een ideale feestlocatie aan de Maasboulevard in Rotterdam, recht aan het water, vooral in het donker is het daar heel mooi.

Maar het was ook een bruiloft die voor ons verschillende laagjes heeft: we zijn superblij dat Jan er bij was, het ging zo goed dat hij zelfs een rondje in de polonaise heeft meegelopen. Dankzij een paar dagen energie besparen en zaterdag overdag heel veel slapen kon Jan het de hele avond volhouden. We beseften deze avond extra dat Jan z’n eigen dochters nooit als bruid gaat zien en dat doet pijn. Maar we wilden ook ons best doen om deze dag voor het bruidspaar hún dag te laten zijn.

De dag na de bruiloft sliep Jan tot 12.30 uur.  In de middag kregen we bezoek en daarna is hij meteen weer naar bed gegaan. (Nu ik dit schrijf is het 10.45 uur en ik heb hem ook nog niet gezien.)

De koude regenachtige zondag paste goed bij mijn humeur, het telefoontje waarin ons verteld werd dat er meer tumoren bij waren gekomen en dat er dus geen transplantatiekansen meer waren was precies één jaar geleden. Ik heb de verwarming aangezet om de kou te verdrijven, het hielp niet.  

Het was ook een rare week, de schilders liepen nog steeds rond het huis en het schilderwerk gaat er steeds beter uit zien. Maar binnen is het een zootje. Het heeft geen zin om te stofzuigen of poetsen, want overal waar ze door moeten is het weer een troep. Dat betekende dat ik deze week wel veel thuis was, maar eigenlijk weinig kon doen. Ik vind het lastig om met een boek op de bank te zitten als er overal om je heen gewerkt wordt. Ik vind het sowieso lastig om met een boek op de bank te zitten tegenwoordig, mijn concentratievermogen is nog steeds niet veel bijzonders.

Dus ik rommelde maar wat aan en dat gaf te veel tijd om te piekeren. Daar heb ik ’s nachts al genoeg tijd voor, dus overdag doe ik graag iets anders. Ik probeer me wel eens te herinneren wanneer ik voor het laatst een hele nacht doorsliep, maar ik weet het echt niet meer. Tegenwoordig slaap ik zo licht dat ik de schoenen van de buurvrouw op het parket, de eerste vogeltjes en de krantenjongen bijna altijd hoor. Behalve als de wekker bijna afloopt, dan slaap ik. Vroeger moest ik minimaal 8 uur slaap per nacht halen, tegenwoordig kan (moet) ik regelmatig met veel minder toe.

Jan slaapt tegenwoordig veel méér dan 8 uur per dag, lang uitslapen en in ieder geval ’s middags weer naar bed, maar als er iets in de planning is voor de avond bijvoorbeeld dan komt er vaak nog wel een extra dutje bij. Als je aan Jan vraagt of hij pijn heeft zegt hij altijd : Nee. Daarmee bedoelt hij pijn door zijn tumoren, want die heeft hij gelukkig niet. Maar hij heeft wel vaak pijn in zijn benen en onderrug, vooral als hij ligt. Dus ook bij hem zijn de nachten in stukjes verdeeld, regelmatig gaat hij eruit om wat rondjes te lopen om de pijn uit z’n benen te krijgen. Sinds kort heeft hij ook regelmatig kramp in z’n benen en weet dan gewoon niet meer hoe hij moet staan of lopen. Als ik rustig tegen hem blijf praten en zeg dat hij zijn spieren moet strekken dan zakt het wel, maar het doet wel ontzettend zeer.

Morgen gaan we een paar uurtjes naar Roosendaal, 3 van Jan z’n collega’s hebben een jubileum, waaronder Jan z’n vriend Albert. 12,5 jaar geleden zat Jan in de sollicitatiecommissie en de eerste keus van die commissie had al een andere baan, dus daardoor werd het Albert. Dat betekent dat Jan morgen weer veel collega’s zal zien, sommige zien we regelmatig, maar de meesten maar soms. Dus dat zal voor Jan een hele ervaring zijn.

Morgen fietst Jörn de Alpe d’Huzes. Als ik daar filmbeelden van zie dan vind ik het jammer dat niet zo’n sportvrouw ben, het lijkt me een geweldige belevenis, en ik heb veel bewondering voor de deelnemers; veel van hen nemen iemand “op de bagagdedrager mee”

Jörn zit weer aardig over zijn streefbedrag, hij heeft al heel wat eurootjes bij elkaar gefietst voor het KWF, ook vorig jaar.

Vorig jaar, toen we net wisten dat Jan z'n toekomst beperkt is.

Nog even een uitspraak van Mika, hij is 13 en zijn vriend fietst morgen voor hem de Alpe d'Huzes. Mika werd geintervieuwd door het Jeugdjournaal en hij zei:

"Ik heb het nu eenmaal en 't is oneerlijk, maar ja.... 't leven is niet eerlijk"