cirkel

Jan z’n bloedsuikerspiegel is te hoog, mede omdat hij te weinig beweegt en dus niet verbrandt wat er binnen komt. Door een hoge bloedsuikerspiegel ga je je moe voelen en daardoor beweeg je minder en daarmee is de cirkel rond.

De tumoren in Jan z’n lichaam veroorzaken ook al dat hij zich vaak erg moe voelt . Als je flink beweegt maakt je lichaam stofjes aan waardoor je je beter voelt, maar als je moe bent…

Vanmorgen waren we bij een diabetesverpleegkundige. Het was een nieuwe voor Jan en ze had het dossier niet gelezen, was iets te dik. Ze wist alleen dat Jan diabetes heeft en wilde op een kaartje even wat medische feiten van Jan opschrijven…

Dan blijven we maar gewoon vriendelijk want ze doet ook maar zo goed mogelijk haar werk. Ze had flink wat te schrijven, hartinfarcten, levertumoren, terminaal, ze kon haar gezicht goed in de plooi houden.

Voor de hoge bloedsuikerspiegel is geen oplossing. (hoewel Jan dacht er wel een gevonden te hebben, als hij zijn bloedsuiker controleert en het is te hoog dan zegt hij het gewoon niet meer tegen mij… opgelost!)

Ziekenhuisopname en aan het infuus willen we niet meer, veel te slechte ervaringen mee. Meer insuline is ook geen optie, Jan spuit al zoveel dat nog meer geen effect heeft. Meer bewegen zou helpen als Jan daar energie voor had…

Ik ben pas ook geweest voor mijn driemaandelijkse controle, was deze keer grote controle die één keer per jaar plaats vindt, bloeddruk, hartslag, nierfunctie, bloedsuikerspiegel, cholesterol, echo-doppler van bloedvaten in benen, gevoelstest voor voeten en fundusfoto; een foto van de bloedvaten in je ogen. Daarnaast had ik toevallig in dezelfde week een mammagrafie; tweejaarlijks borstonderzoek. Vooral het laatste vond ik spannend, ik heb met trillende vingers de envelop open gemaakt. Onzin natuurlijk, want via de post krijg je vast alleen de goede uitslagen, mag aannemen dat ze voor slecht nieuws bellen.

Bij mij waren alle uitslagen goed.

Vandaag kwam er post van het KWF waar ik donateur van ben, jaarlijks komen er 42000 nieuwe kankerpatiënten bij stond er met grote letters op. Ik kan er wel een paar noemen, maar dat doe ik niet.

Ik noem één:  Mien.

Mien is deze week overleden. Ze was een bijzondere vrouw, tot op hoge leeftijd was zij het gezicht van Amnesty International in deze gemeente. Jarenlang heb ik gecollecteerd voor Amnesty omdat Mien het mij vroeg en tegen haar kon ik geen nee zeggen. Tot Jan in 2009 kanker kreeg, toen zei ik wel nee. Mien is ook heel lang vrijwilligster van Vluchtelingenwerk geweest. En dat allemaal op haar eigen eigenwijze manier. Bewonderenswaardige vrouw vond ik het altijd, als ik oud mag worden net zoals zij was, dan teken ik daar voor.

Omdat wij al zo lang in de wereld leven waar kanker regeert dacht ik dat het me niet meer zo zou raken als iemand een domme opmerking maakt. Verkeerd gedacht! Woensdagochtend om 8.00 uur zei iemand die onze situatie niet kent iets tegen me waar het woord kanker in zat. Pffttt, gewoon negeren dacht ik. Maar toen ik naar huis reed liepen de tranen over mijn wangen.

Er gebeuren ook nog leuke dingen hoor, we zitten echt niet de hele dag te sippen. Zoals vandaag, we mochten met onze twee lieve meiden mee gaan lunchen bij een lunchcafé dat gerund wordt door mensen met een beperking. De aanliggende biologische zorgboerderij hebben we ook nog even bekeken en in het winkeltje heb ik wat slaplantjes gekocht voor in de tuin. Binnenkort dus biologische sla van eigen kweek op ons bord.