uitslag

Maandag 2 april kwart over twaalf; de uitslag van de scan, van de goede scan deze keer. Het is zo ongeveer zoals ik verwacht had, alle tumoren zijn een beetje gegroeid en er is er een bijgekomen, de vijfde. Eromheen zijn verdachte plekjes te zien. In een bloedvat naar de lever toe zit een stolsel, waarvan niet helemaal duidelijk is of het een uitloper van een van de tumoren is, of echt een stolsel. Als het losschiet komt het in de lever terecht en dat schijnt geen probleem te zijn. Als het groeit dat kan dat bloedvat afgesloten raken en dan ontstaat er een vochtophoping in Jan z’n buik. Daarnaast is ook gebleken dat Jan z’n skelet slechter wordt, en daarmee is een deel van de pijn ook verklaard. Allemaal technische informatie en de prognose is een vraagteken. Geen antwoord op onze vragen en er komen alleen maar vragen bij.

Die komen later pas want op een stolsel en een slechter wordend skelet hadden we niet gerekend. Maar daar weet de huisarts wel antwoord op hopelijk, want de volgende afspraak bij Metselaar is pas over 3 maanden.

Oké, de enige zekerheid is onzekerheid dus, nog steeds.

Gelukkig hadden we een goed weekend.

Want dat had ik lekker nog niet verteld, ik kijk wel uit, als er ook maar één virus weet dat wij een weekendje weg gaan, dan sprint het ons al voorruit om ons op te wachten.

We zijn dit weekend weg geweest dus, herhaalde poging, om de herinneringen aan het dramatische weekend eerder dit jaar te verdringen. Een huisje op de Veluwe hadden we deze keer en onze dochters waren gezellig mee.

Op zaterdagochtend heb ik zelf maar even voor het dieptepunt van het weekend gezorgd, ik heb een deuk in de auto gereden, schade 1300 euro! (lang leve de verzekering, maar boehoe voor eigen risico en verhoging van premie!!) Ik reed achteruit de oprit van het huisje af en lette heel goed op spelende kinderen en wandelaars. Doordat de rolstoel ook in de auto moest was een deel van de achterbank plat en een dochter zat daardoor met haar koppie precies voor het uitzicht van mijn achteruitkijkspiegel waarin die boom vast goed te zien was.

Zo, zeiden we toen we van de schrik bekomen waren, als dat het ergste is wat dit  weekend gebeurt, dan tekenen we daar voor. Dan heeft Murphy zovast zijn zin, zei een dochter.

En het was het ergste, de rest van het weekend verliep vlekkeloos. Het was geen mooi weer, maar dat gaf niks, gewoon de winterjas aan. We zijn naar de dierentuin in Arnhem geweest, mooie dierentuin, alleen wat veel hoogteverschil. Jan heeft zich de hele dag prinsheerlijk laten rondrijden in zijn rolstoel… pffftt.

Hij was afgebrand toen we terug in het huisje waren, en wij ook. Zelfs de volgende dag sliep hij nog extra lang van de vermoeienissen van zaterdag, tot half 12. Maar dat hadden we er allemaal graag voor over. Zondag hebben we op een zorgboerderij rondgesnuffeld en de hoogste waterval van Nederland bewonderd. Niet naar toe gaan, stelt niks voor! Maar de bossen er omheen zijn wél prachtig.

Zondagavond hebben we nog heerlijk gegeten in het uitstekende restaurant op het park en toen zijn de meiden weer vertrokken. Het was leuk, we hebben genoten.

Maandagochtend vanuit Beekbergen rechtstreeks naar het Erasmus, dat was een hele rit, zeker voor iemand die helemaal niet van autorijden houdt. Ik ben gewend om naast de bestuurder te zitten en lekker rond te kijken, maar dat is er tegenwoordig niet meer bij; ik bén de bestuurder. Jan heeft nog wel een paar dagen extra geslapen om bij te tanken, maar dat maakt hem niks uit.

Zojuist waren we weer even bij Jan z’n moeder in het ziekenhuis, ze ligt er nu bijna 4 weken,

Bijna 4 weken bijna dagelijks op bezoek geweest. Ze mag misschien vrijdag naar huis, maar dat zien wij eerlijk gezegd niet zo heel erg zitten nog. Ze kan nauwelijks zelf in en uit bed en verder kan ze helemaal al niks. Er is een bed in de kamer geregeld en de thuiszorg zal 3 keer per dag langskomen, maar ’s nachts en een deel van de dag is ze alleen.

We zijn het op en neer rijden naar het bezoekuur al lang beu, iets te veel ervaring misschien, maar hopen toch stiekem dat ze haar nog niet laten gaan.