Nu ik een stukje terug lees zie ik dat ik iets belangrijks ben vergeten te vermelden; mijn diploma-uitreiking. Nou is het behalen van een MBO-diploma 32 jaar nadat je een HBO-diploma hebt gehaald niet echt een topprestatie. Maar de prestatie zit in het feit dat ik wél die opleiding gedaan heb, puur omdat het moest en met frisse tegenzin. Ik heb wel op zondag werkprocessen zitten uitwerken in plaats van met Jan iets gezelligs te doen. En, ondanks dat ik minimaal een derde van de lessen gemist hebt is het me stiekem wel gelukt om cum laude te slagen. Dus, na feitelijk 13 jaar stage lopen, ben ik nu eindelijk slim genoeg om pedagogisch medewerker te kunnen zijn. Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat.
Ik ben trots op mezelf, maar tegelijkertijd ook gefrustreerd; in dezelfde tijd had ik een nuttiger opleiding kunnen gaan doen, maar goed, het is klaar nu, ik ben er van af. Geen huiswerk meer voor mij. Het leverde me wel mooie bloemen, Facebook-reacties, kaarten en lieve woorden op.
En Jan was bij de diploma-uitreiking. Dat had ik eigenlijk al lang niet meer verwacht. Ja, zei hij, ik had het toch beloofd….
Jan heeft mij ook ooit beloofd dat hij zou zorgen dat de administratie, tot nu toe altijd zijn taak, helemaal in orde gemaakt zou worden, zodat ik alles zonodig zo kan overnemen.
Vorige week was hij er weer eens mee bezig, boven in de logeerkamer staat een bureau. Toen ik ging kijken zat hij zuchtend op bed tussen bergen papieren.
Jan heeft heel veel bewaard de afgelopen jaren en dat wordt nu stuk voor stuk bekeken, beoordeeld en al dan niet weggegooid. Als ik er bij ga zitten vraagt hij me of ik wel weet hoe moeilijk dit is. Ik weet het een beetje. Ik weet nog als gisteren hoe ’t voelde toen we de flat van mijn moeder na haar dood leeg ruimden. Een paar zaterdagen achter elkaar droegen we ons verleden naar de container. Maar dat is toch niet hetzelfde.
Laat het dan liggen, dan doe ik het zelf ooit, stel ik voor. Nee, zegt Jan, ik wil het zelf doen, maar stel het steeds uit. Ik houd mezelf voor dat ik nog alle tijd heb. En als deze klus klaar is, is alles klaar. Ik zucht met hem mee en benadruk nogmaals dat ik maar één ding wil uit deze berg papieren, één klein mapje met actuele spullen voor het moment dat ik het over moet nemen. En dat is er nu, een dun groen mapje.
Ik kan me niet in Jan verplaatsten, ik kan niet voelen wat hij voelt. Misschien zou ik het wel kunnen, maar ik kan het mezelf niet toestaan. Ik kan het niet toelaten in mijn hoofd, het is te groot, te eng, te verdrietig. Mijn hoofd is te vol om dit ongelooflijke verdriet te kunnen bevatten. Alles moeten loslaten, ik kan het al bijna niet neertypen……
Jan z’n moeder is thuis, sinds vrijdag, na vier weken ziekenhuis. Ze ligt op een bed in de kamer en ze komt er alleen maar uit om naar de w.c. te gaan of een muizenhapje te eten. Ze had gehoopt dat ze weer op zou knappen als ze naar huis mocht. Wij hadden haar gegund dat ze nog een paar weken in haar huis wat zou kunnen rondscharrelen. Maar zoals het er nu uitziet gaat ze eerder achteruit dan vooruit. De eerste dag was ze nog zo eigenwijs om te proberen naar boven te gaan en ze kon alleen nog maar met veel hulp naar beneden. Nu zal ze dat niet meer in haar hoofd halen. Dagelijks bij iemand op bezoek die in haar laatste levensfase is maakt het er voor ons, en vooral voor Jan, niet makkelijker op.
Het regent al 2 dagen. Soms regent het ook binnen. Als ik de nare werkelijkheid van de nabije toekomst niet meer uit mijn hoofd kan zetten. Doe mij maar weer wat zon, dan ziet in ieder geval de buitenwereld er beter uit.
Wil, je kent me niet, maar ik wil toch even laten weten dat ik je dat zonnetje zo ontzettend gun...het valt niet mee...
BeantwoordenVerwijderenHoi Wil en Jan.
BeantwoordenVerwijderenjullie hebben heel wat zonne- uurtjes verdiend. misschien komen ze nog volgende week. Sterkte met de moeder van Jan.
Veel groetjes
Cees en Wilma
Beetje warmte en een beetje zon. Meer is niet nodig. Toch niet te veel gevraagd.
BeantwoordenVerwijderenEen hele warme verlichtende knuffel!
BeantwoordenVerwijderenDag Wil.....je schrijft je kunt/wilt je niet in Jan verplaatsen....het is zo herkenbaar,angst die je tegen houd om je te verplaatsen.....de waarom vraag,de meest gestelde vraag op deze aarde,in zoveele verschillende talen,soms is het TE wat een mens in zijn/haar rugzak geduwd krijgt,en vraag je je af,waarom moet alles in MIJN rugzak,waarom kan het niet wat verdeeld worden dan is het gemakkelijker te dragen....ook ik heb afscheid moeten nemen van bijna al mijn naasten,en ik ben pas 40,ik heb alleen(godzijdank) mijn moeder nog,en mijn zoon van 9,voor de rest niemand,geen vriend(innen) geen familie,niemand.....DE dag gaat er komen,alleen weet niemand wanneer,en als de dag er dan is,dan valt er 1 iets van je schouders af,en dat is ANGST,angst voor het naderende afscheid,angst voor de manier waarop dat zal gaan gebeuren,angst te verliezen,diegene waar je zoveel van houd....en er komt verdriet en pijn in de plaats voor die angst...nog meer verdriet en nog meer pijn in je hart,maar ik ben ervan overtuigd Wil dat liefde voorbij de dood gaat,het houd niet op na dit aardse leven,er is nog iets hierna,iets wat zoveel keren mooier is als hier....en ooit zullen jullie weer samen zijn,voor altijd.....
BeantwoordenVerwijderenik wens je heel veel sterkte en kracht toe....
Hoi Wil en Jan. Ik ben blij dat ik de weblog weer heb gevonden. Jan kan best eigenwijs zijn he, dat hij toch zelf de administratie wil uitzoeken. Wil gefeliciteerd met je diploma ondanks het dubbele gevoel. Ik ind het heel knap dat je toch de kracht hebt gevonden je studie te doen in de proces wat jullie doormaken. Veel sterkte, maar ook eel zon de komende tijd.
BeantwoordenVerwijderenLisenka (ja, je weet wel, je excollega Jan)
Lieve Jan en Wil,
BeantwoordenVerwijderenIk kom jullie even een knuffel brengen en ik hoop zo dat jullie de dagen een beetje door kunnen komen.
Veel kracht, sterkte, maar vooral liefde gewenst.
S