ik blog voor twee

Omdat een aantal mensen die deze blog volgen ook mijn schoonmoeder kennen schrijf ik af en toe ook over haar.

Afgelopen vrijdag hadden we een gesprek met haar oncoloog. Er was woensdag een scan gemaakt en daaruit was gebleken dat de chemo wel resultaat had gehad, de tumor in haar darmen was iets kleiner geworden. Als je kijkt naar de schade die diezelfde chemo had aangericht dan was het eigenlijk nog maar een schrale troost, maar in deze situatie wel het beste nieuws wat we krijgen konden.

Als de chemo niks had gedaan dan zou er alleen nog maar palliatieve zorg gegeven worden, zodat Jan z’n moeder zich zo comfortabel mogelijk zou kunnen voelen. Maar nu er wel resultaat is, is het beleid anders: er wordt zo goed mogelijk geprobeerd om haar weer te laten aansterken, zodat ze wellicht over een á twee weken naar huis zou kunnen.

Volgens de oncoloog heeft de chemo alle slijmvliezen aangetast van binnen, en hij vergeleek dat met een schaafwond van het hele mond-maag-darmkanaal. (Ik bedacht meteen hoe blij ik was dat er voor Jan geen opties meer waren om zijn tumoren met chemo te bestrijden. En ik dacht aan alle kinderen waarvan ik de blog volg, de meesten hebben wel chemo of gehad….)

Om te zorgen dat alles van binnen kan herstellen is er een diepe lijn aangebracht: een infuuslijn die rechtstreeks in een grote ader onder het sleutelbeen zit, zodat sondevoeding en medicijnen rechtstreeks in die ader toegediend kunnen worden. Het maagdarmkanaal kan op die manier helemaal tot rust komen en hopelijk herstellen.

Ook is er een drain in haar buik aangelegd omdat ze erg veel vocht vasthield. Dat had onmiddellijk resultaat, binnen een dag is haar bolle buik geslonken. Jan had al heel lollig gezegd dat hij ook wel zo’n drain in zijn eigen bolle buik wilde als het zou helpen, maar ik denk niet dat dat zo werkt, die buik heeft hij namelijk al zolang ik hem ken.

Het gaat nu wel een heel klein stukje beter met Jan z’n moeder, ze praat weer bijvoorbeeld en dat deed ze nog nauwelijks.

Zondagochtend moesten we even op de gang wachten toen we in het ziekenhuis aankwamen,  de verpleegsters waren nog met de verzorging bezig. Terwijl we daar stonden kwam er een vrouw langslopen die Jan herkende; “Hé, hoe is het met u?” vroeg ze hem. In 2 seconden wist ik het: 15 oktober 2009 op de maag-lever-darmpoli; dokter de Bruin: “Ik heb slecht nieuws voor u, heel slecht nieuws.”    Ze was nog niet in haar doktersjas, dus ik had het niet meteen gezien, maar de herinnering kwam snel binnen. Ze nam uitgebreid de tijd om een praatje met ons te maken.

Zondagmiddag hadden we een gezellige high-tea met onze dochters, verjaardagscadeautje nog voor Jan.

Over een week rond deze tijd hebben we de uitslag van de scan die donderdag van Jan gemaakt is en een beetje afleiding is nu meer dan welkom. Zo’n high-tea is dan ook een mooie tegenhanger voor alle tijd die we op dit moment weer in het ziekenhuis doorbrengen, deze keer niet aan het bed van Jan, maar aan het bed van z’n moeder.