de blauwe lijn

Voor de afdeling radiologie moet je de blauwe lijn volgen in het Erasmus. Iedere afdeling heeft zo zijn kleur, voor bloedafname volg je bijvoorbeeld de rode lijn, natuurlijk.

Zo’n lijn is niks meer dan een rolletje tape waarmee een speurtocht is uitgezet op de vloer. Sommige lijnen leiden naar het vernieuwde, verbouwde ziekenhuisgedeelte, andere voeren je naar een vooroorlogs stukje geschiedenis, wat wij noemen de Oostblokafdeling, overal grauwe kapotte tegeltjes in groenachtig bruin en bruinachtig groen.

Vandaag is Jan weer door de scan gegaan. Op 2 april krijgen we hier de uitslag van, had een paar weekjes sneller gekund, maarja, kleinigheidje…

De uitslag is erg spannend, Jan gaat niet supersnel achteruit, maar de min of meer actieve uren per dag worden toch wel steeds wat minder, en hij slaapt steeds wat meer. Soms gaat Jan over z’n grenzen, zoals pas tijdens een boswandelingetje, maar toen is hij uiteindelijk maar op een boomstam gaan zitten tot we terug konden.

Intussen was ik nog wat verder gewandeld en daar in het gras zag ik iets wat ik al wel vaker had gezien, maar nog nooit op zo’n plek: er was as uitgestrooid, en die was zeker niet uit de openhaard. Er was overduidelijk as uitgestrooid van een overledene, het zag er precies zo uit zoals ik dat op Zuylen in Breda wel eens heb gezien. Misschien was het geen mens, kan natuurlijk ook een hond zijn geweest ofzo, maar het was wel een heel vreemde ervaring, die grijze lijnen in het gras.

Morgenochtend hebben we een gesprek met de oncoloog van Jan z’n moeder, ook bij haar is deze week een scan gemaakt. Afhankelijk van de uitslag gaan we bespreken welke lijn er voor haar nu uitgezet gaat worden. Blijft ze in het ziekenhuis? Gaat ze nog wat opknappen zodat ze nog naar huis kan? Of gaat ze naar een hospice ofzo? Ik ga uit van het laatste, verbetering zie ik al 2 weken niet, dus zie ik haar niet naar haar eigen huis gaan.

Deze week heb ik een bijzonder cadeau van Jan gehad, een broche. Het is een zilveren speld met twee paarse steentjes, amethist denk ik. Jan wist het niet meer, hij is niet zo sterk in het onthouden van vreemde woorden, dyslectisch hé. We zullen het eens vragen aan de maker. Ik ben er erg blij mee, hij is speciaal voor mij in overleg met Jan ontworpen en gemaakt en dat vind ik op zich al heel bijzonder. Want Jan is niet zo van de onverwachte cadeautjes.