de lamme en de blinde

vrijdag 9 maart

Dat zijn wij nu, de lamme en de blinde. Ik heb n.l. een slijmbeursontsteking in mijn linkerschouder opgelopen gisteren: onze buurvrouw heeft de dakgoten schoongemaakt en ik heb geholpen. Zij deed het zware werk want ik durf niet op die ladder, ik heb n.l al hoogtevrees als ik dikke sokken aan heb. Maar ik heb wel met de ladder gesjouwd, emmer aangegeven etc. En voor mijn schouder was dat dus al voldoende, ik lijk wel een oud wijf.

De huisarts heeft er vanmorgen meteen maar een niet zo’n prettige spuit ingejast en nu zit ik aan de diclofenac. De pijn is nu wat minder, maar zal vanavond wel weer verergeren zei de huisarts. Ze heeft tegenwoordig ook zo’n strenge zwarte bril, dus het is vast waar.

Jan vindt het geloof ik wel prettig dat hij mij nu moet helpen, gelukkig gaat het al een paar dagen goed met hem.

We zouden vandaag bij onze dochter in Utrecht gaan lunchen, maar dat ging dus niet door. Auto rijden met één arm vind ik niet zo slim, maar Jan 2 keer zo’n afstand laten rijden helemaal al niet, dus we zijn maar thuis gebleven, jammer!

Afgelopen woensdag had ik een Jan-loze dag; het was de afsluiting van mijn opleiding en ik wilde er graag heen. Omdat het echt tot en met de avond was heb ik een dochter gevraagd om te komen “oppassen”. Ik had verwacht dat Jan hier beledigd om zou zijn maar hij vond het eigenlijk alleen maar gezellig. Rond een uur of 6 hadden we weer telefonisch contact en hij vertelde dat dochterlief ’s middags lekker een dutje op de bank had gedaan; de oppas voelde zich duidelijk kind-aan-huis.    Klasgenoten hadden een superleuk programma gemaakt: rondleiding in het dorpshuis annex peuterspeelzaal/kinderdagverblijf in Haghorst. Oud Hollandse spelen. Rondleiding in een zorgboerderij door een van de doelgroepers: Gaby liet ons als een ervaren gids het hele complex zien met de nodige uitleg erbij. Het binnenprogramma liet even op zich wachten, downer Guus was n.l. nog aan het stofzuigen. Er was al 3 keer aan hem gevraagd of hij de stofzuiger kon afzetten, maar hij ging onverstoord verder. Als er stofzuigen op het programma staat, dan ga je stofzuigen, zo simpel is dat. Wie er ooit bedenkt dat er op dit soort dingen bezuinigd moet gaan worden moet maar eens een kijkje nemen en zich daarna heel hard schamen!

Het was lang geleden dat ik zo lang achter elkaar niet bij Jan in de buurt was, maar dankzij mijn gezellige klasgenoten én die lieve oppas kon ik er erg van genieten.

Zaterdag 11 maart:

Met m’n schouder gaat het al een stuk beter, ik mag nog niet tillen ofzo, maar de pijn is aanzienlijk minder gelukkig. Ik kan weer met twee handen (lees: twee vingers) typen en ik kan autorijden.

Een tijdje terug heb ik verteld over de moeder van Jan, het gaat niet zo goed met haar. Ze heeft twee lichte chemokuren gehad en zou eigenlijk nog een derde moeten. Maar ze is flink afgevallen en verzwakt. Ze had ook een ontsteking onder haar oksel, ’n talgklier, heeft Jan ook wel eens gehad. Maar bij haar is het onder narcose verwijderd en ze moest blijven, mede dank zij haar jongste dochter, die het niet verantwoord vond dat ze zo naar huis zou gaan. Gelukkig waren ze het daar mee eens in het ziekenhuis. Maar nu, de volgende dag, mag ze nog niet naar huis, ze zien denk ik daar nu ook wel dat ze snel achteruit gaat. Ze heeft ook geen eetlust meer, niks smaakt. Gisteren had ze de hele dag niks op en ’s avonds komen ze vragen wat ze wil hebben, zegt ze: doe maar een glas water…

Jan z’n zus zorgt al een hele tijd heel goed voor haar, ze doet de boodschappen, brengt eten, vangt al het bezoek op en gaat iedere keer mee naar het ziekenhuis. Wij zijn daar heel blij om, want veel meer dan regelmatig op bezoek gaan zit er bij ons niet in.