woensdag 15 januari 2014

madeliefjes in JANuari


 
Bijna een jaar later.
Over twee weken, op 26 januari, is het precies een jaar geleden, Jan is dan één heel jaar weg uit ons leven. Maar geen seconde weg uit mijn hoofd.

Dit afgelopen jaar is het zwaarste jaar uit mijn leven geweest. De laatste jaren met Jan waren door alle toestanden rondom eventuele transplantatie, alle hartinfarcten en complicaties ongelooflijk heftig. Maar toen was hij er nog.

Dit eerste jaar na zijn dood heb ik me vaak eenzaam gevoeld, soms onbegrepen en altijd, zichtbaar of niet, verdrietig.
Verdrietig omdat we Jan moeten missen, om wat Jan missen moet en ook erg verdrietig om wat hij heeft moeten doorstaan. Soms lees ik mijn blogs van vorig jaar en langer geleden terug en dan lopen na 2 regels al de tranen over mijn wangen.
Vorig jaar rond deze tijd kleurde de wereld wit. Er lag een dik pak sneeuw en ik zag het alleen vanuit de huiskamer. Ergens anders kwam ik niet meer, 24 uur per dag bij Jan in de buurt, zelfs slapen deed ik beneden in een bed in de huiskamer, net als hij. Sneeuw zal voor mij voor altijd aan deze periode verbonden zijn. Ik hoop dat we deze winter de sneeuw mogen overslaan.

 
Ik heb niet de illusie dat komend jaar zoveel beter zal zijn, ook dan komt Jan niet terug. En iedereen die het weten kan die ik er over spreek zegt dat het tweede jaar zomogelijk nog moeilijker is. Heel fijn vooruitzicht…
Ik wil zo graag verder, doe ontzettend mijn best, maar toch…
Nu moet ik even naar de serie ”Ramses” kijken, had Jan ook wel gewild.

Vier dagen later:
Ik zou hier zo graag een positief stukje schrijven, loop er al dagen op te broeden. Maar wat is er nou eigenlijk positief aan deze situatie? De buitenwereld denkt vast dat ik het goed doe. Misschien is dat ook wel zo, maar wat kost dat veel moeite, en wat is dat hard werken!

Ik mis mijn maatje, ik mis het om samen te zijn, samen op de bank, zonder iets te zeggen, samen aan tafel, samen plannen maken, samen over onze meiden praten, van ze genieten. Samen leuke dingen doen en samen de ellende in de wereld aankunnen. Ik mis mijn lekkerste kopje thee van de dag, ’s avonds door Jan gezet. Ik mis degene die mijn verleden heeft gedeeld, die mij door en door kent en die mijn toekomst niet gaat delen. Ik mis de vanzelfsprekendheid dat er iemand voor me is.

 
Ik heb me vaak heel sterk gevoeld, maar vaak ook helemaal niet. Soms was ik teleurgesteld in mensen, soms blij verrast. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, ben nieuwe dingen gaan ondernemen.
En ik heb vooral geleerd dat iedereen uiteindelijk alleen is in haar/zijn eigen rouwproces, je moet het vooral zelf doen.

 
Het is weer JANuari, bewust en onbewust hebben we last van die naderende datum. Net als een jaar geleden zit ik weer regelmatig beneden ’s nachts omdat ik niet doorslaap. Ik vroeg aan een dochter: “Wat gaan we doen op Jan z’n sterfdag?”  Ze keek me aan alsof ik een domme vraag stelde: “Huilen” was haar antwoord.

Er ligt geen sneeuw dit jaar en ik hoop dat dat zo blijft.
In plaats daarvan bloeien er madeliefjes in mijn tuin, madeliefjes in JANuari, laat ik dat maar als een teken van hoop beschouwen.

6 opmerkingen:

  1. Lieve Wil,
    Lees net je blog en ook een paar eerdere berichten.
    Begrijp dat het hartstikke moeilijk is die januari maand.
    Hoop toch dat er dit jaar ondanks het gemis zon en lichtpuntjes in je leven mogen verschijnen.
    Liefs en sterkte vanuit Brabant!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik volg je blog al 2 jaar vanuit Atlanta. Je woorden raken me. Ik herken de eenzaamheid die niemand kan verzachten. Ik kan doodgaan niet accepteren, eigenlijk kan accepteren wel, maar ik wil het niet. Want ook ik vind niets positiefs aan het verlies van een 'soulmate' en een pracht kerel als jouw Jan. Lichtpuntjes zijn een schrale troost, Doch is 'schraal' beter dan 'geen'. Bedankt voor de troost die ik in je blog vind en ik wens je oneindig veel lichtpuntjes toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Van een ervaringsdeskundige hoorde ik ooit

    "Het is niet het alleen zijn, maar het nóóit meer samen zijn wat zo zeer doet"

    En dat is precies wat ik lees.... En ik weet hoe zeer het doet. Zelf, maar ook van mensen om me heen. En van iemand die dit (hoe vreselijk kan het zijn??) al vaker als eens meemaakte hoorde ik dat het nooit meer hetzelfde wordt, maar dat je óóit echt wel ewer ziet dat het leven ook best een beetje mooi is. Ooit. We blijven hopen.....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wil op deze speciale dag,dat Jan jullie moest gaan verlaten, ben je extra in mijn gedachten! Hoop dat jullie met dierbaren n mooi samenzijn hebben. Veel sterkte en liefs gjamh1

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik hoop dat jullie een beetje blij kunnen zijn dat er vandaag extra veel aan jullie en aan Jan gedacht wordt....

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve, lieve Wil
    De 26e zit er bijna op: een extra beladen en moeilijke dag. Ik ben ervan overtuigd dat je omringd bent geweest met veel liefde en steun. En toch...hoeveel mensen je ook om je heen hebt, ik kan me er alles bij voorstellen dat je je enorm eenzaam voelt. Zonder jouw Jan. Het definitieve.

    Ik denk aan je. En in gedachten stuur ik je enorm veel kracht en sterkte toe.

    BeantwoordenVerwijderen