30 januari 2014,   01.25 uur in de nacht

 

Ik ben maar weer uit bed gegaan. In het donker komen de beelden steeds weer terug en ik doe wat ik in voorgaande jaren vaak ’s nachts deed; ik schrijf een blog. Tegenwoordig slaap ik ’s nachts meestal weer, maar er zijn nog steeds periodes waarin dat moeilijk is.

 

30 januari 2013, de dagen tussen het overlijden en de crematie van Jan. Het is als een film die steeds opnieuw afgedraaid wordt, hoe zag het er uit, wat deden we, wat zeiden we, wie kwamen er, en zelfs wat aten we. Als ik mijn ogen sluit zie ik Jan opgebaard liggen. Recht tegenover de plek waar ik nu zit.

Ik begrijp inmiddels dat het niet alleen de sterfdag zal zijn die in ons geheugen gebrand is en ieder jaar een rol zal blijven spelen. Ook de dagen ervoor, maar zeker ook die erna zullen in deze periode van het jaar terugkomen. 2 februari, de crematie. Ik hoef de dvd niet aan te zetten om het allemaal weer voor me te zien.

Mijn geheugen laat me zeer regelmatig in de steek, maar daar waar je geen geheugen zou willen hebben is dat van mij dan ineens weer ijzersterk.

 

30 januari 2011, ook die datum gaat nooit meer weg, en helaas de bijbehorende beelden ook niet.

De tweede oproep voor een levertransplantatie, twee dagen na de eerste, ’s avonds op 29 januari, die gevolgd door een slapeloze nacht eindigde met een van de grootste horrorfilms waar wij ooit in beland zijn. De operatie moest voortijdig afgebroken worden omdat Jan z’n conditie te slecht bleek. In de vroege ochtend van 30 januari kregen we dat te horen. Daar lag hij, aan alle kanten bont en blauw geprikt, lek gestoken in z’n armen en hals en met een enorme nutteloze operatiewond op zijn buik. Ik weet nog hoe het er uitzag, hoe de artsen heten, dat Jan die met moeilijke namen Knabbel en Babbel noemde, hoe de kamer was, de gang, de lift, de volgende gang en nog een en weer een lift en dan weer een gang, en daar was mijn kamer waar ik ook 12 dagen logeerde. Ik zou het met mijn ogen dicht kunnen vinden.

Pas na een week werd de oorzaak bekend, dichtgeslibde en vernauwde kransslagaders. En hij riep al een half jaar dat hij pijn op zijn borst had, maar niemand kon iets vinden.

Ik schreef dit allemaal al eens veel eerder en veel uitgebreider op mijn blog, maar het zit nog zo vast in mijn hoofd. Ik zou willen dat ik een manier kon vinden om deze beelden los te laten.

Maar een ding wil ik niet vergeten, hoe dapper Jan was. Hoe hij ondanks de telleurstellingen, de angst, de pijn en alle nare onderzoeken gewoon hoop bleef houden, binnen de kortste keren al weer grapjes maakte en de moed niet opgaf. Daarom deze foto van Jan, gemaakt op 30 januari 2011, een paar uur na die verpletterende uitslag, waardoor zijn kansen ineens van redelijk naar heel klein geslonken waren. Met al bijna weer een glimlach op zijn gezicht.

Een van de nummers die we draaiden tijdens de afscheidsdienst is van Coldplay, the Scientist.

Want niemand zei dat het makkelijk zou zijn, maar niemand heeft ooit gezegd dat het zo moeilijk zou zijn. En ook die gaat nooit meer uit mijn hoofd.