wake me up

Wake me up when september ends…

Als dat eens zou kunnen. Woensdag 4 september is het precies 30 jaar geleden dat ik Jan heb leren kennen. 4 september was nooit een datum waar we aandacht aan besteedden. Behalve toen onze kinderen bedachten dat er naast vaderdag en moederdag vast ook een kinderdag was. Dat werd 4 september, maar toen ze groter werden verwaterde dat. En het was ook eigenlijk iedere dag kinderdag.         Wat zou ik nu graag deze dag met Jan doorbrengen. Terug naar het muurtje bij het station in Breda, en wandelen in het Mastbos, langs het laantje waar ooit ook mijn ouders wandelden toen zij verkering hadden.

September is ook de maand waarin ik jarig ben. 56 word ik, ouder dan Jan ooit geworden is dus. Ik vind dat ik het wel moet vieren, want het is een voorrecht om jarig te zijn, dat is niet iedereen gegund. Maar eigenlijk heb ik al een knoop in mijn maag als ik er aan denk dat Jan er niet bij zal zijn op 21 september.             Kan sowieso moeilijk ontspannen, merk dat ik er heel vaak krampachtig bij zit, met opgetrokken schouders. Mijn eerste verjaardag zonder Jan, ppfftt.  De gedachte dat iemand “Lang zal ze leven” voor me zingt maakt me misselijk.

En dan heeft september natuurlijk ook weer een 26^ste. Dan is het al 8 maanden geleden dat Jan overleden is. 8 maanden…..     steeds verder weg.

En mijn moeder mis ik deze maand ook al 8 jaar. Dus; wake me up when september ends. Maar het schiet niet op hoor, dat snap ik ook wel, want daarna is het oktober, november, december…

Leuke dingen plannen, dat helpt nog het best. Dat hielp toen Jan er nog was en dat helpt nu ook vaak wel. Morgen een moeder/dochterdagje dus.