lamlendig

Eens kijken of ik het nog kan…

De afgelopen weken hing er een soort van lamlendigheid over me heen, afgewisseld met af en toe een vlaag van heel actief bezig zijn. Maar de lamlendigheid overheerste. En na de actieve periodes leek het steeds erger. Ik besef te goed dat het niet uitmaakt hoe hard ik mijn best doe, mijn oude leven komt er niet door terug.

En dat werkt soms verlammend.       Onlangs werd mij door diverse personen gevraagd hoe het toch kwam dat ik zo open ben op mijn blog. Dat ik mijzelf en mijn gezin zo openbaar bespreek. Dat werd niet negatief bedoeld hoor, maar daar moest ik toch wel lang over nadenken en dat ontnam me ook even de zin om te bloggen.    Als ik een schrijver was dan had ik last van een writer’s block, maar dat ben ik niet. Ik ben gewoon een huis-tuin-en-keukenblogger. En ik heb last van lamlendigheid, dus.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mezelf nog niet eens zo ontzettend open vind, ik schrijf echt niet alles wat in mij opkomt, daar gaat een stevige censuur doorheen. Maar tegelijkertijd geef ik natuurlijk wel een stukje van mezelf bloot. Als ik alleen maar schrijf dat ik vandaag broccoli op heb dan is dat nogal zinloos. Als ik schrijf hoe het ons vergaat zonder Jan, dan kun je je ook afvragen of dat openbaar moet, maar dan is het in ieder geval voor mijzelf van belang. Mijn blog is inmiddels voor mij een heel belangrijk bewaardocument geworden. Als het verdriet me hoog zit dan ga ik foto’s kijken, de muziek van Jan z’n afscheidsdienst draaien of mijn blog teruglezen. Of alle drie.  

Ik kan nog niet zo goed wennen aan mijn “nieuwe leven”, aan het leven zonder Jan. Ik voel mij een ander mens, maar dan een die de realiteit nog niet helemaal begrijpt. Ik kan me nog steeds verbazen over wat er de afgelopen jaren allemaal over ons heen gekomen is.

Er is veel gebeurd in de periode dat ik even niet blogde. Ik ben o.a. in mijn vakantie een midweek weggeweest, naar “aMatisse” in Helenaveen. Daar werd een midweek georganiseerd voor vrouwen die hun partner moeten missen. Met allerlei workshops, heerlijk eten en veel gezelligheid werden we daar verwend. En dat miste ik dan ook het meeste toen ik weer thuis was, dat iemand anders voor mij zorgde, leuke dingen voor me plande en aardig gezelschap zonder dat ik ergens moeite voor hoefde te doen. Wie er meer van wil weten moet maar even snuffelen op www.amatisse.nl

Er was ook nog een dochter jarig, en dat zijn dagen waar we van te voren al tegenop zien. We hadden een mooi plan gemaakt om de dag goed door te komen, museum, wandelen, lunchen enzo, en toen werd de jarige ziek. Weg dappere plannen…

Mijn vakantie is alweer voorbij, ik werk weer 3 dagen in de week. Maar dat is niet erg, dat geeft de week  een vertrouwd ritme. En dat is prettig in een periode waarin zowel terugkijken als vooruit zien pijn doet. Ik moet proberen wat meer in het nu te leven, maar dat lukt me nog niet zo goed.