Zegt men. Ik weet wel iets wat nog veranderlijker is: mijn
emoties. Het lijkt wel pingpong. Het ene
moment geniet ik volop, ben ik trots op mezelf, op mijn dochters, blij met de
lieve mensen om me heen en weet ik zeker dat Jan blij zou zijn als hij kon zien
hoe we ons staande houden.
Het andere moment knallen de tranen uit mijn kop.
Ik heb vakantie. Op het moment dat half Nederland al weer
terug is begint mijn vakantie en ik zag er erg tegenop. Twee lege weken, wat
moet ik daar nou mee? De eerste week
is bijna om en het was een prima week. Zondag heb ik heerlijk gewandeld en
gefietst met Annelijn, maandag, dinsdag en woensdag was ik op bezoek bij lieve
mensen of had ik zelf bezoek over de vloer en donderdag had ik een heerlijke
dag met Nienke in Amersfoort die begon met een high tea bij Downey’s.
Met een enkel momentje van tranen tussendoor waren het
verder prima dagen. Maar die tranen zijn niet te voorspellen en niet te
beheersen. Op het moment dat Annelijn belde om te vertellen dat ze aangenomen
is voor een nieuwe (hbo) funktie in de gehandicaptenzorg waar ze een
mbo-niveau-nul-uren-invalcontract had was ik natuurlijk heel blij. Maar wat
doet het pijn dit niet met Jan te kunnen delen. Hij zou zo trots zijn op zijn
allerliefste jongste dochter die in plaats van thuis op de bank te wachten op
een uitkering of een baan op universitair niveau oude mannen met een
verstandelijke beperking is gaan verzorgen. En die daar binnen twee maanden
doorstroomt naar een hogere functie.
Hij zou ook zo blij zijn geweest als hij de lieve mensen om
mij heen zag die bij me op bezoek komen of waar ik naar toe kan als ik dat
graag wil. En ook als hij zou kunnen zien hoe ik vandaag met Nienke een
heerlijke dag had in Amersfoort, high-tea, winkelen en een rondvaart door die
prachtige historische plaats. (echt een aanrader) Daar kan ik zelfs dan van
genieten, van de gedachte dat Jan blij zou zijn als hij ons zo zou zien.
Maar dan komen er steeds weer momenten dat mijn emoties
ineens omslaan van blij en trots naar heel verdrietig: we fietsten terug naar
Nienkes flat in Utrecht en op het fietspad voor ons zagen we 2 politieauto’s een
brandweerauto, wat mensen, en een ober uit het nabijgelegen restaurant die het
verkeer was gaan regelen omdat de politie daar nog niet aan toe gekomen was. En
terwijl we overstaken om verder te kunnen fietsen zag ik het tussen de agenten op de grond: een bloot mannen
bovenlichaam met bolle harige buik. Het had niet meer op dat van Jan kunnen
lijken. Er zat een vrouw naast op de grond en die was bezig met reanimeren, de
buik schudde bij iedere beweging heen en weer. Het zat meteen op mijn netvlies
gebrand, nu nog.
Dit was precies het schrikbeeld dat ik al jaren had: Jan die
ergens in elkaar zakt, en ik moet dan bedenken of hij nog gereanimeerd moet
worden of niet. Of ik moet dat zelf gaan doen. En intussen bedenken wie van
mijn dochters ik het eerste moet bellen. Ik heb er heel lang nachtmerries van
gehad.
We zijn maar gauw doorgefietst, gelukkig waren er al genoeg
hulpverleners. Aan mij hadden ze niet veel gehad terwijl ik er vroeger altijd
van overtuigd was dat ik precies zou weten wat te doen als ik bij een ongeluk
ofzo uitkwam. Nu even niet.
Nadat ik nog gezellig mee gegeten had reed ik weer naar
huis. De ondergaande zon was prachtig en net als op de heenweg zag ik
ooievaars. Dat zijn dan weer dingen waar ik echt van kan genieten. Thuis
aangekomen kwam er weer zo’n enorme emotieomslag. Coby, de vrouw van Cor, een vriend
van Jan, is overleden, afgelopen maandag heeft zij haar moment gekozen om afscheid
te nemen, gesloopt door die nare ziekte. En de uitnodiging voor de
afscheidsdienst lag op de mat.
Met al mijn tassen en spullen nog in mijn handen heb
ik die kaart gelezen. Wat een emoties. De grootste knal kwam pas toen ik de
kaart bijna helemaal gelezen had. Toen pas viel mijn oog op dat ene regeltje bovenaan de kaart. Precies dezelfde songtekst van Coldplay als bij Jan op de kaart...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten