De zee en de dood

Gisteren heb ik twee hoge drempels genomen. Naar een crematie en naar de zee. De crematie was van Coby. Gelukkig ging er een dochter mee, blij dat ik niet alleen hoefde. De andere dochter wilde ook wel mee, maar dan moest ze een weekendje Zeeland afzeggen, en dat wilde ik niet.

De afscheidsdienst was in Driehuis, ik had er nog nooit van gehoord, een klein plaatsje in Noord Holland. In de buurt van Zandvoort en Bloemendaal. Als ik dan toch zo ver ging rijden voor Coby en Cor wilde ik meteen nog een hoge drempel nemen: de zee. Met Jan was ik vaak samen aan zee, bijna iedere vakantie en vele weekendjes, altijd genieten. In mijn leven zonder Jan was ik nog niet aan de zee geweest, zo moeilijk. Op deze dag, die toch al moeilijk zou zijn, en samen met een dochter durfde ik het wel aan. Bij de eerste aanblik van die rustgevende af en aan rollende golven liepen de tranen al over mijn wangen.

De zee! Broekspijpen omhoog, schoenen uit en de golven over mijn voeten; overweldigend geweldig! Over 100 jaar, misschien zelfs 1000 gaat die zee nog steeds zo af en aan. “Het leven gaat door” zegt de zee, en dat is ook zo. Maar ook: wat zijn wij een minuscuul onderdeeltje van het grote geheel, niet meer dan een zandkorrel of waterdruppel.

Na een mooie wandeling langs de vloedlijn reden we verder naar onze eindbestemming, het oudste crematorium van Nederland in Driehuis. Wat een mooie plek. De begraafplaats is gelegen op heuvels, de graven liggen met heel wat tussenruimte onder prachtige oude bomen. Na een korte wandeling kom je bij het allerhoogste deel en daar is het crematorium.  Die berg is haast symbolisch. We zagen er allebei toch wel tegenop, die afscheidsdienst, mijn dochter en ik. Voor haar was het de eerste na Jan, voor mij de tweede. Ik was al bij het hartverscheurend afscheid van Niene.

Er waren nogal wat momenten dat ik met dichte ogen weer in de dienst van Jan zat. Veel herkenning. Muziek van Coldplay, een gedicht dat ooit op mijn blog heeft gestaan, muziek die ik in de cd-speler in mijn auto heb zitten. Ppffftt!

Wat had ik te doen met de moeder van Coby,  haar kinderen en kleinkind, Cor en zijn kinderen. Wat een heftig moment toen zij als eerste langs die kist liepen. Cor schreef over Jan een prachtig krantenartikel dat geplaatst werd vlak na zijn dood. Ik hoop dat iemand iets dergelijks ook over zijn Coby doet.

Bij thuiskomst lag er een kaart op de mat, met een zwart randje. Weer een berichtje van de dood. De moeder van een lieve vriendin deze keer. Vanmorgen ben ik naar het rouwcentrum geweest om mijn vriendin en haar familie te condoleren en haar moeder nog even te zien. Daarna nog even op het kerkhof ernaast waar een gedenkplekje voor mijn ouders is. En tenslotte nog even langs het huis gereden waar ik geboren ben.

Zo was het wel weer genoeg voor één weekend. Ik hoop op wat betere dagen komende week.