Wat moet ik nou?

Ik krijg het niet bedacht, het blijft maar malen in mijn hoofd, hoe moet ik nou verder. Wat moet ik nou doen met alletwee mijn banen. Op school ben ik er lange tijd uitgeweest na Jan z’n zesde hartinfarct, omdat we dachten dat hij het niet lang meer zou maken. Toen het een poosje rustig was rondom Jan z’n gezondheid ben ik daar een deel van mijn uren weer gaan werken, maar niet alles. Ik ben verder nergens bij betrokken, ga nergens heen. Dingen die ik in gang heb gezet, zoals de techniekcoach, lopen al een jaar en ik heb er niks van meegekregen. Over een paar weken is de vakantie afgelopen en wat moet ik dan? Maar een deel van de uren blijven werken in de hoop dat mijn werkgever dat goed blijft vinden? Maar hoe lang nog dan? Wie weet is Jan er over een half jaar nog, niemand kan het zeggen, ook de hooggeleerde doktoren niet. Een jaar geleden dachten ze ook niet dat hij er zo lang nog zou zijn.

Of moet ik dan weer gewoon al mijn uren weer gaan werken? Dat betekent vroeg weg, pas na 4 uur terug en ik kom bekaf thuis. Jan kan intussen niks, niet naar de fysio, niet naar z’n moeder, helemaal niks. Ik herinner me nog heel goed die keer dat Jan huilend nog steeds in bed lag toen ik thuis kwam omdat hij zo’n last had van de benauwdheid en van al het verdriet in zijn hoofd.

En mijn andere baan, in de kinderopvang, hoe moet het daar dan mee? Daar heb ik korte periodes niet gewerkt als het echt niet meer ging en verder heb ik daar een half jaar zorgverlof gehad. Dat betekende de helft van de 17 uren werken en de rest thuis zijn. Het betekende ook een lager salaris en voor mijn werkgever brengt het ook kosten met zich mee. Na dat half jaar ben ik mijn seniorenuren op gaan nemen, die heb ik gelukkig sinds dit jaar. Anderen van mijn leeftijd kunnen die uren gebruiken om wat vaker vrij te zijn, gewoon voor de lol, of een extra weekje vakantie opnemen. Ik neem ze op voor Jan. Ik heb dit jaar één week echt zomervakantie, want ook een deel van mijn verlofuren is al opgegaan omdat ik maximaal 2 dagdelen in de kinderopvang wil werken. Misschien kan ik nog een keer langdurig zorgverlof aanvragen, maar mijn werkgever is natuurlijk ook Sinterklaas niet. En wie weet is een half jaar niet genoeg?

Of gewoon weer al mijn uren gaan werken, ook hier vroeg weg, en nog later thuis. En moe, heel moe. In de tijd dat Jan al ziek was maar ik toch nog gewoon al mijn vaste uren werkte hadden we dat al. Alle emoties vreten zo veel energie dat een hele dag werken er eigenlijk al niet meer bij kan. In die tijd zorgde Jan ’s avonds voor mij ipv andersom. Jan heeft een slopende ziekte, en ik mag delen in de pret.

Wanneer krijg ik nou mijn gewone leven weer terug?

Wat dit leven ben ik eigenlijk al heel lang beu. En niemand weet hoelang nog. Maar dat mijn gewone leven nooit meer terug komt, dat weten we dan weer wel.

En wie zegt mij nou wat ik moet doen?

Je zou haast denken dat ik mijn werk niet leuk vind. Dat is gelukkig niet waar. Ik heb vanochtend nog heerlijk gewerkt bijvoorbeeld. Al voor 8 uur waren we met de tuinslang het badje aan het vullen, de kinderen zijn nauwelijks binnen geweest. (tot het om een uurtje of 11 echt te warm werd) Onze peuters hebben zo genoten van al die waterpret, als ik dat zie dan geniet ik zelf ook.

Ook op mijn werk blijkt soms dat mijn hoofd te vol is. Mijn werkkleding in de kinderopvang is een paarse polo met het logo van Mikz op de achterkant. Maandag had ik die dus ook aan, maar ik vond mijn shirt ineens een beetje aan de ruime kant. Toen ik het thuis uittrok kon ik tot mijn verbazing het logo nergens vinden. Langzaam viel het muntje: ik had de hele ochtend een shirt van Jan aangehad in dezelfde kleur als mijn werkpolo….. Maar geen probleem, niemand had het gezien.