12 juli 2012

Ik heb een beetje last van blog-obstipatie om het zo maar even te noemen: ik wil wel, maar het lukt niet.

Er is stof genoeg maar veel van de dingen die mij bezighouden kan of wil ik niet in mijn blog zetten. Mijn schoonmoeder is nog maar een heel ziek oud vogeltje, maar ik schrijf niet graag over haar. Te confronterend. (voor wie het toch weten wil: ze is vandaag met de ambulance naar het ziekenhuis geweest om het vocht uit haar buik weg te laten halen, meer dan 5,5 liter)

Er loopt een borderliner in mijn schoonfamilie rond die het iedereen zo moeilijk mogelijk probeert te maken en daar kan ik toch ook niet over schrijven hé?

En zo zijn er nog wat dingen die me verdrietig maken of waar ik last van heb die ik hier niet kan benoemen.

Ik ben de afgelopen tijd al regelmatig gaan zitten voor een nieuw stukje, maar dan bleef ik steeds haperen. Er komen wel steeds weer dezelfde gedachten in me naar boven, die stop ik dan hier maar in kleine losse stukjes:

Voorpret:

Als er iets leuks in het vooruitzicht is, dan heb je voorpret. Hoe langer je het al weet en hoe specialer de gebeurtenis is, hoe meer voorpret.

Bestaat er eigenlijk ook een woord voor verdrietige vooruitzichten?

Van binnen en van buiten.

Ik ben altijd verdrietig, meestal alleen van binnen.

Meestal doe ik wat ik normaal ook zou doen, en het ziet er heel gewoon uit. Ik kan gewoon naar mijn werk, bij iemand op bezoek, gesprekken voeren, lachen.

Het ziet eruit alsof er niks aan de hand is.

Dat is mijn buitenkant.

Van binnen ben ik altijd verdrietig, en soms komt dat eruit, maar meestal niet.

Toch heb ik niet het gevoel dat ik toneelspeel, dat ik van binnen iemand anders ben dan van buiten. Maar het verdriet is altijd aanwezig.

Doordat Jan met kleine stapjes achteruit gaat wordt het besef van wat we moeten missen groter. En dat besef is er al heel lang. Het verdriet ook.    Een voorbeeld:

Al ruim een jaar ( of eigenlijk al wel langer ) met kerst, of met een verjaardag of vakantie denk ik: het zal de laatste keer samen wel zijn en dat is verdrietig. En als we dan een kerst later beseffen dat Jan er nog steeds is zijn we daar heel blij om. Maar dat verdriet is er dan al wel geweest.

8 juli

Ik heb het gevoel dat er een steeds grote gat van binnen ontstaat. Het beeld van Zadkine komt in me op: een mens waar het hart uit is.

Zoveel verdriet.

Vandaag zijn we voor het laatst samen naar de film geweest: Jackie. De eerste helft was erg leuk, de tweede hebben we niet gezien. Tegen het einde van de eerste helft begon Jan te gapen, en dan weet ik het al: misselijk!

Hij wordt dan ook altijd een beetje dommig, toen we de zaal uitgingen wilde hij naar de w.c. om over te geven. Ik heb hem tegengehouden en op een bankje gezet en heel diep laten ademen; overgeven betekent kans op een bloeding en dat moeten we niet hebben.

Nu ga ik het niet meer proberen, we worden veel te verdrietig als het niet lukt om de hele film te zien. (wat overigens pas wél nog een keer lukte, les Intouchables hebben we helemaal gezien)

Maar wéér iets wat we leuk vinden en wat niet meer kan maakt ons ook verdrietig.

De lijst met onmogelijkheden wordt steeds langer.

Gisteren, 11 juli waren we in het Erasmus bij de cardioloog, daar kwam niks bijzonders ter sprake; voor nu ziet het er goed uit en dat geeft geen garanties voor de toekomst.

Omdat we van haar geen duidelijkheid kregen over het bloedonderzoek van een paar weken geleden zijn we naar de MDL-afdeling gegaan. Gelukkig was Elly er, en terwijl zij voor ons zonder permissie van “de baas” maar ook zonder enige schroom in de computer keek kwam “de baas” zelf net langs, dokter Metselaar. De hiërarchie in dit ziekenhuis is enorm, maar secretaresse Elly en professor Metselaar communiceren op hetzelfde niveau. Mooi om te zien.

Mooi ook om te horen dat de bloedwaardes nog steeds gelijk blijven. Daar hadden we behoorlijk over in de stress gezeten, want wat wij ervaren en wat de conclusies van het bloedonderzoek zijn komt niet overeen.

Wij zien Jan echt wel achteruit gaan, ook al blijven zijn bloedwaardes gelijk. Gelukkig is het een heel langzaam proces.