Er zijn een heleboel dingen die ik niet meer gedaan heb
sinds Jan overleden is. En er zijn dingen die ik bij hoge uitzondering
noodgedwongen doe, maar die heel veel pijn met zich meebrengen.
Een lijstje van wat ik niet meer kan:
* Enig medisch onderzoek ondergaan, hoe simpel ook zonder
aan Jan te denken. Hoe meer het lijkt op iets wat Jan ook heeft ondergaan, hoe
hoger de tranen zitten. Soms zeg ik het dan ook maar meteen, dan weet degene
die ik voor me heb waar die stress vandaan komt.
* Ziekenhuizen, dokters en tandartsen bezoeken zonder
gedachten aan alles wat er aan behandelingen en toestanden over Jan uitgestort
is.
* Het TweeStedenZiekenhuis bezoeken, of het Erasmus MC. In
beide ben ik nooit meer geweest.
* Een rok dragen, zeker al niet die ene zwarte.
* De stapels pyjama’s en shirts die nog steeds in onze slaapkamer
liggen in de kast leggen,laat staan weggooien.
* Jan z’n jas van de kapstok halen.
* Ergens van genieten zonder er van te balen dat Jan niet
mee kan genieten. Alles heeft een randje, soms een rand.
* Sushi eten.
* Op het terras zitten van Auberge de Moerse Hoeve.
* Naar de bioscoop rijden zonder te denken aan al die keren
dat we samen naar de film gingen. En al die keren dat Jan misselijk er weer uit
ging. En alle bekeuringen die ik reed om hem snel weer thuis te brengen.
* Frietje stoofvlees eten en dan niet denken aan die paar
laatste pinnetjes die hij van mij meeat.
* Mijn “trouwjurk” dragen. En ik kan er nog best in hoor,
hij is nog geen 5 jaar oud.
* Het woord NoroVirus horen en dan niet terugdenken aan die
twee rampzalige keren dat ik dat op mijn werk cadeau kreeg, met dramatische
gevolgen voor het hele gezin.
* Loslaten, afscheid nemen.
* Naar een uitvaart gaan. Ik heb al een paar tantes
overgeslagen en ga alleen maar als ik dat heel belangrijk vind.
* Naar huis rijden na een lange werkdag zonder terug te
verlangen naar de tijd dat er iemand met een schort voor in de keuken stond om
voor mij te koken zodat ik alleen maar aan hoefde te schuiven.
* Pinnen en intussen niet naar die foto kijken. Die foto
waar Jan en een Georgische monnik zo veel op elkaar lijken.
* Naar muziek van de crematie luisteren zonder tranen.
* Naar heel veel andere muziek luisteren zonder tranen, ook
muziek van ver ná Jan.
* In een leeg bed stappen en in slaap vallen zonder
slaappil.
* Over iets vrolijks dromen.
* Alles opschrijven wat ik niet meer kan, sommige dingen
zijn té pijnlijk.
* Mijn blog beëindigen.
Terwijl ik typ bedenk ik wat ik allemaal wél weer kan. Dat
is gelukkig ook weer een hele lijst. Heb alleen nu geen zin om dat nu op te
schrijven.
Sterkte, valt allemaal niet mee... gemis wordt steeds groter.
BeantwoordenVerwijderenJe doet me zo aan mijn moeder denken in de tijd na het overlijden van mijn vader, zij kon ook geen spullen en kleding van mijn vader opruimen.
En ze werd ook overal in herinnerd aan mijn vader.
Mag ik voor je bidden ? lijkt voor jou misschien zinloos maar is zo van waarde. Veel sterkte!
Het komt allemaal zo bekent voor....Nogmaals heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenBeste Wil,
BeantwoordenVerwijderenLangs deze weg wil ik je hele fijne kerstdagen toewensen en een voorspoedig, gezond en gelukkig 2015.
Sinds een paar weken wordt er in de Bloemschevaert gewoond. Dankzij het Sociale Plan dat we met Jan hebben gemaakt zijn de verhuizingen goed verlopen en is iedereen nu blij dat dit deel van het project eindelijk tot afronding is gekomen. Ik hoop dat je een keertje wilt komen kijken hoe het hier geworden is in het nieuwe jaar.
Sterkte deze moeilijke dagen !
Groetjes
Carolien