dinsdag 8 juli 2014

Voor Jan en Alleman

Dinsdag 8 juli om 5 uur in de ochtend. Ik ben klaarwakker.
Mijn dag-en nachtritme is wat verstoord na het afgelopen weekend. Mijn hoofd is vol en mijn maag roept om eten. Ik ben vaak rond deze tijd wakker. Sinds Jan ziek werd slaap ik slecht. Normaal probeer ik dan stug verder te slapen en terwijl voor de vogeltjes de dag begint lig ik te hopen dat ik mijn nacht nog wat kan verlengen voor de wekker gaat. Behalve als mijn hoofd te vol is, zoals nu, dan lukt dat niet. En dan kan ik net zo goed uit bed gaan om iets te gaan doen en later nog eens een poging te wagen als mijn werkrooster dat toelaat. Dus ik blog. Zoals ik jaren heb gedaan toen Jan ziek was, bloggen in de nacht.

Wat een weekend, wat een gedoe, wat een regen, wat een ellende straalt er met die kaarsen door de kaarsenzakken heen. Maar ook: wat een kick, wat een mooie ontmoetingen en gesprekken. Wat een waardevolle momenten.  Mensen die mij voorheen niet kenden en na afloop van hun loop mij een knuffel geven en bedanken dat ze mee mochten doen…

Het Samenloopweekend is een weekend geworden om nooit meer te vergeten. Dat had niks te maken met de organisatie, die keihard gewerkt heeft hoor. Maar dat had alles te maken met ons team, het team voor Jan en Alleman. Maanden was ik er al mee bezig, dingen organiseren om geld binnen te halen, mensen benaderen om geld of goederen te doneren, mogelijke deelnemers benaderen. En de afgelopen weken zat er een flinke stijgende lijn in de tijd die ik er mee bezig was, tot vanaf donderdagmiddag toen ik klaar was met mijn omgeruilde werkdag. Vanaf toen draaide ik continudienst.
Het team van Jan en Alleman was echt het team van Nienke en Annelijn en mij samen, over alle grote dingen hebben we overlegd. Maar al het werk vooraf heb ik grotendeels voor mijn rekening genomen omdat zij niet om de hoek wonen. En omdat ik niet wilde vragen of zij ook konden gaan “bedelen”.
En ik heb er geen seconde spijt van gehad. Wat een mooie, bijzondere manier om Jan nog eens extra te gedenken, en met hem helaas zoveel andere mensen.

We hadden het grootste team van allemaal, en daar ben ik me toch een partij trots op! Zoveel mensen die bij ons team wilden aansluiten. Daarom kregen we twéé marktkramen daar op die atletiekbaan van Scorpio in Oosterhout. We hadden dan ook onze stinkende best gedaan om spullen te verzamelen om te verkopen. Onze kramen vond ik eigenlijk eerlijk gezegd ook nog eens de mooiste van het hele terrein met in het midden een foto van Jan en een grote rode ballon in de vorm van een hart. (die hadden we op het eind met z’n drieën willen oplaten voor Jan, maar lang voor het zover was is hij met de wind en de regen verdwenen). We hadden prachtige zelfgemaakte vaasjes en kandelaartjes, mooie pakjes met zelfgebakken koekjes, schitterende Samenloopvoorhoop loombandjes in paars en wit, leuke potjes jam met een gezellig dekseltje, stapels goeie tweedehands boeken en ook nog een berg paprika’s en tomaten waar je niet overheen kon kijken. We hadden cupcakes en popcakes, te mooi om op te eten. En een complimentenpot vol met “complimentjes voor centjes” Allemaal gemaakt door lieve mensen die voor ons en het KWF heel lang bezig zijn geweest om er iets moois van te maken.
We hadden ook megaveel spullen gekregen om onze lopers in de watten te leggen, eierkoeken en krentenbollen van bakker Fred, drank, fruit en koeken van de Jumbo en bloemen van Ilyas. Zo geweldig! Het is mij daarbij diverse keren overkomen dat er meteen ja gezegd werd op mijn verzoek om spullen en dat ik pas achteraf begreep waarom men mij zo graag en zoveel wilde geven; ze hadden allemaal hun eigen ervaringen met die rotziekte!



Helaas was het niet druk met bezoekers op het terrein, dat lag veel te afgelegen, het weer was niet best en dan was er ook nog dat voetbal…    We hebben voor ruim 500 euro aan spullen verkocht maar dat had zeker het dubbele kunnen zijn als het drukker was geweest. We hadden goeie, mooie dingen voor een prima prijs. Nu hielden we nog behoorlijk wat over en dat was jammer.

Van die 49 personen zijn er twee wegens omstandigheden niet geweest en de rest heeft zich enorm ingezet, geweldig! Ook daardoor waren wij weer erg gemotiveerd om het hen naar de zin te maken. Sommigen werden vast gek van de vraag of ze nou echt niks wilde drinken of eten.
Ik heb geprobeerd om met iedereen minimaal een rondje mee te lopen en een praatje te maken. Als ik daar nu aan terug denk krijg ik weer kippenvel, zoveel gezinnen, families, zoveel verdriet en ellende vanwege die ene rotziekte!!! En zo dapper dan ook dat deze mensen er allemaal waren, bijna allemaal met hun eigen verhaal of verhalen… Het was echt voor Jan en ALLEMAN dat we daar liepen. Die uitdrukking zal voor mij altijd een bijzondere betekenis houden.

De kaarsenceremonie was ronduit teleurstellend door de verkeerde muziekkeuze; een kerkkoor die latijnse gezangen probeerde te zingen en een operazanger. We werden er een beetje giegelig van. En het duurde ook veel te lang om daar stil te moeten staan met je zere voeten en stijve benen. Het meest indrukwekkend vond ik het rondje in stilte daarna met z’n allen over de baan langs al die kaarsen.

Ons team viel lekker op in de groene shirts van AlleeWonen. Eigenlijk had ik witte gewild maar achteraf was het prima zo, we sprongen goed  in het oog tussen al dat paars en daardoor zag je onze lopers al van verre aankomen. Daardoor ook zochten mensen elkaar op, dan liepen er 5 groene shirts naast elkaar over de baan, mensen die elkaar helemaal niet kenden en die toch samen hun rondjes deden. Bijna allemaal mensen met hun eigen rugzak vol ellende. Ondanks de ernst van de achtergrond van dit weekend heb ik toch heel veel lachende mensen gezien.
In de nacht, toen het alwéér regende, liepen mijn twee helden 9 uur lang rondjes over de baan, zij vulden daarmee in een keer het hele nachtrooster en brachten daarmee een van de motto’s van het KWF in de praktijk: opgeven is geen optie! Wat een bikkels!!
Maar eigenlijk vond ik al onze teamleden helden. Sommige kwamen na hun rondes van zaterdag gewoon weer terug om zondag verder te lopen, anderen bleven extra lang hangen, en we hebben gestart en geëindigd met iedere keer zeker 20 groene mensen. Zo mooi.

Ik ben vanaf de allereerste dag dat ik hiermee begon zo dankbaar geweest dat mensen met ons wilden meelopen. Nooit hadden we verwacht dat we zo’n groot team op de been konden krijgen zonder echt mensen persoonlijk te vragen. Met gemak waren we het grootste team. Toen de eerste deelnemers weer vertrokken was ik dan ook verbaasd dat ze kwamen bedanken dat ze mee hadden mogen doen. Wij moesten hén toch bedanken? Dat was zo hartverwarmend om te zien en te horen en los van elkaar deed eigenlijk iedereen dat, ik was er een beetje beduusd van.
Vooral dat, die warme sfeer, die lieve reacties, het benoemen van Jan, het vertellen van persoonlijke verhalen, het laten zien van heel persoonlijk verdriet, de enorme inzet van de mensen in de kraam, ongelooflijk. Wij hebben er geen woorden voor.


Afgezien van een half uurtje slaap en onze meiden ieder maar een powernapje van een paar uur zijn we de hele tijd in touw geweest. En ook daar ben ik heel trots op. Ik hoef hen niks te vragen of te zeggen, ze gaan gewoon maar door. Daardoor kon ik met een gerust hart en het polsbandje van mijn zus ingaan op de lieve uitnodiging om met mijn schoonzus mee te gaan lunchen in het survivorshome. Onze meiden zien allebei precies wat er gedaan moet worden, komen steeds met goeie tips en ideeën, en houden intussen steeds in de gaten of het met iedereen nog goed gaat.  En toch ook weer niet continu in de regelstand zoals we van te voren afgesproken hadden. We vroegen ons regelmatig af wat Jan hier nou van gevonden had. Hij zou dan wel supertrots zijn geweest, maar vast ook gedacht hebben: wat hebben ze zich nou weer op de nek gehaald?
Jan was echt bij ons, op ons shirt, in onze kraam, in onze teamnaam, in ons hart en in ons hoofd, we probeerde soms ook zoveel mogelijk “Jan-opmerkingen” te maken. Mooi shirt, hadden ze die ook in jouw maat? Wat hebben wij hem daar extra gemist!

Maandagmiddag, na nog een hele dag ruimen en spullen terug brengen, zat ik even bij een vriendin op de thee. Zij had zondag ook haar rondjes gelopen. Een beetje aarzelend vertelt ze mij: ”Ik heb Jan gezien”, en ik snapte niet wat ze bedoelde. “Ik heb Jan gezien daar op die baan gisteren, ik zag hem lopen en dacht oh, das leuk, Jan komt ook kijken….      En toen pas bedacht ik: maar dat kan helemaal niet…   dichterbij bleek het iemand die heel veel op Jan leek, klein, dik, baard, zelfde loopje, het was net Jan”.

’t Is kwart voor zeven, ruim anderhalf uur zitten bloggen en mijn hoofd is nog lang niet leeg. Toch nog maar weer eens proberen te slapen

2 opmerkingen:

  1. Wat doe je het goed, meiske!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoop dat alles goed gaat en je weer een beetje kan genieten, toch mis ik je blogs

    BeantwoordenVerwijderen