Plannen

 

 

Augustus 2013, bij een yogales beginnen we met een visualisatie-oefening. Ogen dicht en stel je voor dat je op een mooi plekje bent. Binnen 5 minuten loop ik huilend de zaal uit omdat ik alleen maar mooie plekjes met Jan erbij op mijn netvlies krijg.
November 2013, bij een gespreksgroep beginnen we weer met een visualisatie-oefening: Ogen dicht en stel je voor dat je op een mooi eiland loopt. Het verhaal gaat nog even verder en ik zit daar, redelijk ontspannen met mijn ogen dicht te denken aan dat mooie eiland en wat daar gebeurt.
Pas twee dagen later dringt het tot me door dat ik tijdens die oefening niet aan Jan heb gedacht.

 

Ik ben hem niet vergeten hoor, hij is 24 uur per dag in mijn hoofd, alleen heel af en toe dus blijkbaar niet. De zeldzame keren dat ik mijn dromen kan onthouden speelt hij altijd een prominente rol. En bij ontelbare gebeurtenissen is mijn eerste gedachte: Als Jan er nog geweest was….

 

Er wordt ingebroken bij een dochter, de rotzakken slaan een goede slag. Gelukkig was er niemand thuis! Ze vertelt het me pas een dag later. Het eerste wat ik denk is: als Jan er nog geweest was had ze vast meteen gebeld. Ooit sloeg er een idioot een autoruit in van andere dochter. Ze belde haar vader en die stapte meteen in de auto om haar te gaan helpen.

In dit soort situaties merk ik goed hoe onstabiel we nog maar zijn, snel uit het veld geslagen. De veerkracht is met Jan vertrokken.

Vorige week zijn we een weekendje weg geweest, onze dochters en ik. Met z’n drieën en Jan in ons hart een weekendje Amsterdam. Het was geweldig! Hier merken we dan weer wel verbetering, het genieten met/zonder Jan lukt al een heel klein beetje beter. Maar wat hadden we hem er graag bijgehad!        Op zondag zaten we in de tram. Met een ruk staat hij ineens stil en de chauffeur stapt uit, we schrikken ons rot, er zal toch niemand voor liggen…  Ook dan merk ik dat ik nog niet ben wie ik was. Dan was ik naar voren gestapt om te kijken of ik kon helpen, nu blijf ik geschrokken zitten, zwaar opgelucht dat het alleen maar een foute wissel blijkt te zijn.

 

Mijn kipjes proberen mij op te vrolijken en dat is goed gelukt deze week: twéé eitjes, het allereerste is twee centimeter. Zo klein dat het een grote glimlach op mijn gezicht tovert; prachtig!

 

Ik probeer zoveel mogelijk leuke plannen in het vooruitzicht te hebben. Dat helpt. Maar het voorkomt niet dat er veel teruggekeken wordt, steeds meer lijkt het wel. Vorig jaar om deze tijd….

Mijn blog lees ik terug, maar in mijn hoofd zitten ook nog genoeg herinneringen aan de nare tijd van een jaar geleden. (en de jaren daarvoor) Een steeds zieker wordende Jan, die steeds meer slaapt en steeds minder eet. En zo enorm zijn best doet. Een bed in de kamer, een nare bult onder z’n oksel, steeds vaker de huisarts.
Ik krijg het niet weg, die film in mijn hoofd.

Plannen maken. Dat helpt. Een klein beetje dan toch. Een mooi plan voor over 202 dagen en 15 uur. En een mooi plan voor de zomervakantie.